Er komt een kind thuis, ik zit boven in de living.

Stommel, stommel. Gerief in de hoek gesmeten, stommel, stommel. Schuif open en dicht, stommel stommel. Gepruts, daar beneden. 

Vijf minuten later: kind naar boven, tranen met tuiten, bloedende linkerwijsvinger in rechterhand: ik-heb-in-mijn-vinger-gesneden!

Niets dramatisch, gewoon een klein sneetje. Dat bloedt, maar niet alsof er een risico op afvallende vinger of zo zou zijn. Zucht. “En hoe is dat gebeurd? Gesneden met een mes?”

“Nu-uh. Papier.”

Oh. Dat kan inderdaad pijn doen. Allez ju, naar de badkamer. Ontsmetten, plakker erop, en ju, pyjama aan en naar bed. Ah juist, nee: eerst nog iets drinken. 

Dan komen we beneden, en wat is het eerste dat uit de mond van het kind komt? “Jamaar dat mes lag daar al!”

Ahem ja. 🙂