Ik heb heel veel muziek staan. Enfin, ’t is te zeggen: ik had veel muziek staan. Toen ik klein was, hadden we stapels en stapels en stapels en stapels platen, en ik had honderden cassettes met vanalles en nog wat erop, uitgewisseld en gekopieerd op school (Marillion! Magma! Klaus Schulze!) en toen ik op kot ging wonen deed ik al mijn geld op aan CD’s, en dan later heb ik –uiteraard, hoe zoudt ge zelf geweest zijn– ontelbaar veel gedownload vanop Napster. 

Nog wat later heb ik daar de overgrote meerderheid van ergens op een harddisk gezet en niet meer naar omgekeken. Wél al mijn CD’s naar mp3 omgezet, en redelijk wat digitaal gekocht ook. 

En nu stond dat allemaal al een hele tijd ergens weg, wegens Spotify en Youtube, waar zowat alles op te vinden was. 

Maar niet echt alles. En vooral, nu ik voor de leutigheid nog eens mijn muziek-disk aan de Sonos gekoppeld heb: niet dezelfde selectie. Zoeken naar iets in een bodemloze maar zeer efficiënt doorzoekbare put, da’s nog altijd iets anders dan bladeren in een behapbare lijst van een paar duizend platen.

En zo heb ik nog eens Bo Hansson’s Saga om Ringen opgelegd, en was ik weer dertig jaar jonger.