Er kwam vandaag op het werk een nieuwe klant langs, die opleiding moest krijgen.

Tot het moment zelf wist ik niet met hoeveel ze zouden zijn of in welke taal het te doen zou zijn — met één, en in het Frans, bleek.

Qu’à cela ne tienne: veel maakt het mij niet echt uit. Hoe meer mensen er zijn, hoe langer het duurt, da’s al. En waar het met twintig man drie uur zou kunnen geduurd hebben (zeggen wat ik ga doen, tonen dat ik het doe, zeggen dat ik het gedaan heb, kijken of iedereen nog mee is, vragen stellen om te zien of ze nog mee zijn, vragen om het eens zelf te doen, wachten op de onvermijdelijke vragen), was het hier op een uurtje gepiept. Inclusief koffie zetten.

Spijtig, vond ik eigenlijk.

Ik denk dat ik dat echt wel graag zou doen, les geven. Zelfs als het maar een miniem percentage van de leerlingen zou zijn die geïnteresseerd is.