Gelijk Nagorno-Karabach in 1992, bij ons thuis, zó harde miserie is het.

Mijn werklaptop staat op het werk, links en rechts een extra monitor, een degelijke muis en een backupharddisk — maar al wat ik aan de computer mag hangen is een klavier. Anders valt hij na een half uur omver. En zelfs met alleen een klavier is het geen goed idee om hem te rebooten, want soms moet dat wel vier keer na elkaar tot het “pakt”.

“En die nieuwe computer dan?” hoor ik vragen. Ha, wel, bol.com gebaart nog altijd van co. Geen leverdatum, geen niets.

“En computers thuis dan?” hoor ik u vragen. Ha, thuis is het bureau te koud wegens enkel glas, en is de computer boven ingepalmd voor lesvoorbereidingen.

Ben ik dus al bijna een maand computerloos! (Enfin ja, bijna een week.)