Een degelijk boek, Warbreaker. Geen uitstekend boek, van het genre “blijft mij nog jaren bij”, en zeker geen slecht boek.
Een zeer goede intro tot fantasy in het algemeen, en tot Brandon Sanderson in het specifiek. Helemaal geschikt voor tienermeisjes — zonder dat denigrerend te bedoelen.
Zoals gewoonlijk bij Sanderson: een wereld met een eigen systeem van magie. Iets met kleur, deze keer, en met levenloze dingen tot leven brengen, of toch tot een soort leven. Dat leidt tot dingen als zwaarden met een eigen gedacht (à la Stormbringer), touwen die iets kunnen vastgrijpen, kledij die harnas kan worden, vliegende tapijten — leutig, met andere woorden.
Hoofdpersonages zijn twee prinsessen van Idris, een bergkoninkrijk waarvan de koningen tot voor een paar honderd jaar koning van het veel grotere en rijkere Halladren waren.
In Idris draagt iedereen kleurloze kledij, en doet iedereen zo middelmatig mogeliljk — dat heeft met die magie te maken, die op kleur werkt. Halladren en Idris zijn net niet op voet van oorlog, maar het spant toch: zowat het enige wat de vrede behoudt, is dat de koning van Idris twintig jaar geleden beloofd had dat hij zijn dochter als vrouw zou geven aan de God-konig van Halladren.
God-Koning, want sinds een paar honderd jaar zijn er goden in Halladren: mensen die gestorven zijn en dan teruggekomen.
De oudste prinses, Vivenna, is sinds haar geboorte opgevoed om koningin te worden — maar als puntje bij paaltje komt, kan haar vader het niet over zijn hart krijgen om haar weg te sturen, en moet de jongste, Siri, in haar plaats gaan.
Avontuur! Spanning! Emotie! Plot twists!
Ik dacht dat het maar een bladzijde of 200 was, maar blijkbaar was het meer dan drie keer dat: het was mij niet opgevallen — integendeel, het mocht langer geduurd hebben. En nu proberen Zelie zo ver te krijgen dat ze het ook leest.