Zie nu, boek vier al.
Wat op den duur erg opvalt, is hoe klein het allemaal is. In principe zou het allemaal erg allesomvattend moeten zijn, met zeven à acht volledig verschillende soorten aliens, met tientallen locaties en vele keren meer karakters en met een hele reeks plotlijnen door en over elkaar.
In de praktijk is het dat niet, en lijkt de wereld telkens beperkt tot net zoveel mensen als er op een toneelpodium kunnen. Zijn we op Aarde bij de Hanze, dan worden daar alle beslissingen genomen door Basil Wenceslas, volgens het verhaal “voorzitter”, maar we zien nooit een raad van bestuur, we zien nooit ook maar enige vorm van checks & balances of accountability, en terwijl zowat iedereen weet dat hij irrationeler en irrationeler wordt, kan blijkbaar niemand er iets aan doen.
En ’t is niet dat hij fanatiek aan hem verbonden machtige SS-macht heeft of zo: voor zover we zien, is er alleen maar sprake van één soort enforcer, die blijkbaar al het vuile werk opknapt (van mensen ontvoeren tot huisdieren vermoorden).
Aan de andere kant van de melkweg is het hetzelfde: al wat er gebeurt in de maatschappij van de Ildiranen, blijft beperkt tot statische toneeltjes tussen Jora’h en zijn broers en zijn kinderen. (Ja, trouwens, Kevin Anderson is in de val van de afkappingstekens gelopen: alle Ildiranen hebben er eentje in hun naam, om aan te duiden wat ze zijn: ’h voor edelman, ’n voor militair, ’t voor zanger, ’x voor mijnwerker, etc., etc. Never mind dat ze met elkaar kinderen kunnen krijgen, waardoor er een hele reeks ’nh voor edelman-militair rondlopen, en dat er dus in principe ook ’nhtx zouden moeten kunnen zijn, zucht.)
MAAR GOED. Suspension of disbelief, en ik wil de reeks gewoon uit hebben.
Een paar punten extra voor dit deel, omdat er toch een ernstige poging ondernomen wordt om een zekere diepgang aan de personages te geven.