The Emperor’s Blades
Brian Staveley
Tor, 2014, 480 blz.

Een vermoorde keizer met drie kinderen, die alledrie uitzonderlijk en speciaal zijn: welcome to trope central!

Kaden is de kroonprins, en die studeert al jaren bij de Shin, een soort Shaolin-moniken. Zijn broer Valyn studeert bij de Kettral, een soort combinatie ninja’s-krijgers-reuzenvogelrijders. En hun zus Adare is de enige die thuis gebleven is, die is minister in de regering en probeert de moord op hun vader op te lossen.

Ergens in de achtergrond (in het verre verleden, maar ongetwijfeld ook in het heden, logischerwijs, roloog) hangen er Csestriim rond, een soort onsterfelijke wezens die op mensen lijken maar geen gevoelens hebben (waar hebben dat nog gehoord, roloog).

Nee, Brandon Sanderson it ain’t. We gaan er niet te veel doeken rond winden: het leest snel, het is “euh, wel ergens leutig”, maar het is geen goed boek.

Wou ik het vervolg lezen? Ja, want ik wou weten hoe het eindigt.

The Providence of Fire
Brian Staveley
Tor, 2016, 608 blz.

In het tweede boek is Adare erachter gekomen wie haar vader vermoord heeft, weet Kaden meer over de diepe achtergrond van wat er aan de hand is, en doet Valyn zijn ding bij de barbaren die het land dreigen in te vallen.

Takkoord, de personages worden wat uitgediept, maar ze zijn nog altijd ziende blind: bij momenten had ik meer dan een beetje het Dora-gevoel. Achter u, kalle! Hij staat áchter u!

En nog meer toevalligheden dan in het eerste boek, zucht. Maar ook wel meer actie, en meer dingen die gebeuren, en meer duidelijkheid. Als ik er punten op zou moeten geven: vijf of zes op tien. Omdat het mij niet actief tegensteekt. Omdat het, voor wat het is, niet slecht is.

En omdat het einde van dit boek zowel onverwacht als achteraf bekeken logisch is, en dat het absoluut niet voor de hand lag. En ik nu zeer benieuwd ben naar het einde.

Wat het is, is een boek voor tieners. Die mogen er ook zijn.

The Last Mortal Bond
Brian Staveley
Tor, 2016, 653 blz.

Het laatste boek van de reeks begint een jaar na het einde van het tweede boek. Dat is vaak een goed idee, kwestie van het verhaal, de wereld en de personages een beetje ruimte te geven, maar er zit in dit boek minstens één subplot dat aanvoelt alsof het een apart boek is dat er gewoon tussengeschoven is. Overbodig, met andere woorden.

Het is natuurlijk wel zo dat Staveley een wereld opgebouwd heeft waar hij nog tien andere boeken in zou kunnen schrijven, maar The Last Mortal Bond heeft tenminste de verdienste dat het een degelijk einde is. Noch happy end noch deprimo-fiësta, maar gewoon een degelijk einde.

Content dat het uit is, maar zou ik de hele trilogie aanraden? Ik weet het niet goed. Misschien. Voor jonge lezers.

Van op Boeggn. Misschien verwant: Half a War, The Well of Ascension, The First Law, Book 1: The Blade Itself