Theo doet een trumpken

Toen de dieren nog spraken, er nog nachtradio was en testbeeld op tv, heb ik een paar jaar rechten gestudeerd.

Daar is eigenlijk al met al verbazend veel van blijven hangen. Meer, denk ik, dan er op het moment zelf bij de examens was blijven hangen.

Eén van die dingen is de uitleg over de scheiding der machten. Niet dat dat wereldschokkend is, wegens toch wel fundament van veel zaken, maar kom. Een mens zou zich kunnen vergissen over het belang van dat principe als men op de Twitters keek gisteren:

Ik moest een paar keer slikken. Dat is de voorzitter van de grootste partij van Vlaanderen, die federaal en regionaal in de regering zit, die niet alleen steunt dat Francken rechterlijke beslissingen naast zich neerlegt, maar die ook nog eens de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht in vraag gaat stellen.

Whatever the fuck is next? Een Volksgericht voor mensen die het niet eens zijn met de Gouwleider van Midden-Brabant?

OEIOEIOEI, dat mag niet, zeker? Een vergelijking maken met de nazi’s? Dat is te ver gaan, zeker? Dat is teveel dramaqueen, zeker? Het zal allemaal wel zo geen vaart lopen, zeker?

Ik weet het nog zo niet.

In uw en mijn kringen wordt er soms nog wel eens gereageerd op zo’n #iksteuntheo nonsens. Zo van “dit kan eigenlijk helemaal niet”. Maar ik maak me geen enkele illusie dat de over-over-over-over-grote meerderheid van de mensen Theo Francken en kornuiten helemaal gelijk geven.

Rechters en politiekers, één pot nat. Wie gelooft die mensen nog!

Ik heb geen goesting om de kranten te lezen, en nog minder om de commentaren erop te zien op het internet, maar ik doe het toch.

En wat hierboven staat, zijn niet eens de reacties op HLN of zo, daar is het meteen al in het “bruine apen”-register. Dit zijn reacties op een kwaliteitsmedium. Gewoon de eerste paar genomen, niet aan mekaar geknip-en-plakt. Ik schat 95% onvoorwaardelijke steun voor Theo, 5% niet.

De gouwleider had er vanmiddag ook iets over te zeggen:

Tot zover de rechtsstaat, dus.

Niet dat ik weet wat ik ermee moet doen.

Ik word wat moedeloos van de zaken.