Ik dacht, ik schrijf eens voornemens voor 2017. Dat is in, iedereen doet dat, en het is altijd positief en zo. En dan eindig ik mijn bericht met iets in de zin van

En nu is het aan jou. Wat ben jij van plan in 2017? Wat zijn je wensen en verzuchtingen? Wat kan beter, of wat kan anders? En wat ga je niet meer doen?

en dan vergeet ik niet hier en daar wat mensen te namechecken en wacht ik op de positieve commentaren.

Maar neen. Het is om zeep. Het is echt om zeep.

De enige ‘oplossingen’ die ons aangereikt worden op het internet, zijn varianten op “trek het u allemaal niet aan”. Of dat nu “koester uw naasten” is of “doe een digital detox” of “lees minder de krant”, het komt op hetzelfde neer: doe uw ogen dicht, word niet verontwaardigd, berust in de miserie.

Ik ken mensen (nu ja, ‘kennen’, ik weet van mensen die ik op het internet ‘ken’) die zonder ironie tweets van Donald Trump fijn vinden en retweeten. Dat was voor mij eind vorig jaar wat de deur dicht deed.  Dat, en naar Michael Van Peel’s eindejaarsconferentie kijken. En de niet-aflatende stroom desinformatie en nonsens die sinds post-truth woord van het jaar werd alleen maar lijkt erger te worden.  En het racisme en de intolerantie die ook alleen maar erger en erger en meer en meer aanvaard wordt.

Niets dat ik niet wist, niets verrassend, maar ik word er depressief van. Omdat ik geen oplossing zie.

Fuck it, dit jaar, dus. Fuck it.