Ziet nu, we hebben een digitaal ID, iedereen!

Ik ben daar helemaal voor. Ja, ik weet dat het allemaal niet zeer koosjer is, maar ik geef mijn persoonlijke gegevens gratis weg aan zoveel mogelijk mensen en instellingen en bedrijven — het is ook een manier om onsterfelijkheid na te streven, denk ik dan. Helaas:

het wil gelijk niet lukken, met die itsme.

Installatie is twee keer niets, en het weinige dat ik ervan zie, ziet er wel proper uit, maar in de backend lukt het gelijk allemaal niet.

Ik moet mijn telefoonnummer ingeven, meestal zegt hij mij dan “Unknown Error” en “Sorry, something went wrong”, soms ook wel eens “Network error” en “isme needs a network connection”.

Als ik er dan wel door raak, moet ik een bank kiezen om mij verder te identificeren, maar dan loopt het fout op dit:

“Door een technisch probleem is deze functie tijdelijk niet beschikbaar. Gelieve ons hiervoor te verontschuldigen.”

Ik kan wel een telefoonnummer bellen en dan zeggen dat ik  een ELECBANKCNTRSECURITYIDENTIFYCALID/1312/000000-probleem heb.

Aaargh.

Is dat allemaal niet eens eerst op voorhand gesimuleerd, hoeveel server ze nodig hebben? Dat kan toch perfect? Inschatten dat er x mensen zullen onboarden op piekmomenten, en daar dan gewoon genoeg computers voor voorzien?

En als dat niet lukt, als ge weet dat het ondoenbaar is om een investering te doen voor iets dat maar één keer zal gebeuren, bij de aankondiging, waarom bereidt ge u daar dan niet op voor? Iets met een wachtlijst, van “hoera je hebt een itsme, geef nu al uw gsm-nummer, en dan zullen we u een sms sturen wanneer ge verder kutn gaan met de registratie”, of zo?

Ik ga nog een paar keer proberen vandaag, en dan morgen, en dan nog en dan nog, tot ik binnen ben — maar hoeveel mensen zouden ze nu al verloren zijn? En hoeveel goodwill?

Apropos trouwens: ik moest bij die “itsme (uitgesproken it’s me)” meteen denken aan Hello, It’s Me en dus aan Lou Reed en John Cale’s onwaarschijnlijk schone ode aan Andy Warhol, Songs for ‘Drella.

Ik had er de zwarte fluwelen uitvoering met fluo-CD van, en als ik hem geen tweehonderd keer beluisterd heb in 1990, heb ik hem geen één keer beluisterd.

Op Youtube staat een live-uitvoering. Zo hartverscheurend mooi:

Zou dat eigenlijk nog gedaan worden, tegenwoordig, muziekalbums beluisteren van begin tot einde en dan opnieuw?

Bij ons thuis gebeurt het in alle geval met musicals (we kunnen zo ongeveer allemaal Hamilton en The Book of Mormon en Les Misérables van begin tot einde zingen, en stukken van Newsies en andere erbij), maar voor “gewone platen”?

Worden er eigenlijk nog gemaakt, van die platen die van begin tot einde kunnen beluisterd worden?