Gisterenavond was pas echt de omslag van Gentse Feestenmodus naar werkmodus: thuisgekomen van het werk, in mijn bed gaan liggen om 17u45, wakker geworden om te eten, weer in mijn bed gaan liggen om 19u30, wakker gemaakt om een filmpje op de tv te zetten, weer in mijn bed gaan liggen om 21u30, wakker geworden als Sandra kwam slapen, weer gaan slapen om 2u, wakker geworden om 5u45, weer gaan slapen tot 7u45.

En dromen! Dromen, ge hebt er geen gedacht van.

De laatste paar keer dat ik sliep, was het één langgerekt verhaal. Iets met een Got Talent-achtige wedstrijd waar ik om onduidelijke redenen in verzeild was geraakt. Niet als deelnemer, maar als ik-weet-niet-wat.

Tijdens de opnames was ik aan het prutsen met een drumstel, en gaandeweg bleek dat ik er in slaagde om allerlei roffels te produceren. Dat was op de één of andere manier gefilmd geraakt, en na een onverwacht goede solo was ik naar de volgende ronde geraakt.

En dan was het het ene idee na het andere om dingen te doen voor het volgende optreden: iets met ballonnen, iets met kinderen, iets om te lachen, iets met muziek. Ongekende mogelijkheden, de wereld mijn oester, dat soort dingen.

Elk idee bracht er vijf nieuwe bij, en het was allemaal beangstigend en spannend wegens sprong in het onbekende, maar ik was er ook zeker van dat het zou lukken en dat het goed zou zijn.

Toch raar soms, dromen.