Récapitulons.

Ik ben op de vloer gepletst en ik heb daarbij naast een hersenschudding, tinnitus en een blauw oog ook een kapotte bril aan overgehouden.

De brilglazen zelf hebben het overleefd, de montuur niet zozeer.

Gelukkig is het een gemakkelijk bij te bestellen montuur: ik heb meer dan tien jaar geleden besloten om te gaan voor iets tijdloos klassieks, en dit zal mijn derde montuur zijn op al die tijd.

De nieuwe montuur is vandaag toegekomen, maar niemand had een kleine platte schroevendraaier mee op het werk, dus moest het wachten tot thuis.

Bleek, gedomme, dat zelfs een perfecte schroevendraaier de bril niet open kon krijgen. De schroeven zat zo vast als een pot.

Met een mes en voorzichtig wrikken was zeer snel duidelijk niet aan de orde, en dus is het dit geworden:

De ijzerzaag en -vijl van het zakmes, en dwars door het metaal. Ha!

De oude glazen uit de oude bril, de nieuwe bril opengevezen (die zat gelukkig niet vastgeroest), de oude glazen in de nieuwe bril: everything’s copacetic.

(En nu nog gewoon worden aan een bril die niet schots en scheef staat. Mijn wereld zwamt in de rondte, op het moment.)