Ik werd vanmorgen wakker om iets voor zes. Er lag geen Sandra naast mij in bed.

’t Was voor de verandering nog eens een nacht vol dromen over dode familieleden geweest, en mijn eerste idee was uiteraard: Sandra heeft een kransaderbreuk of iets anders van geraaktheid gehad terwijl ze voor tv zat.

Ik zat al direkt met rampscenario’s in mijn hoofd: gaat er een nieuwe zetel moeten gekocht worden wegens plekken die ge niet weg krijgt? hoe gaat Jan naar zijn voetbalmatchen geraken? hoe ga ik in ’s hemelsnaam ooit de was- en droogmachine aan de praat krijgen?

Omdat er niets zo goed is tegen paniek als niets doen, dacht ik: ik lees een beetje in mijn boek. We zien dan wel. Uitstel is goed.

Het lukte niet zo goed, dat lezen, en om halfzeven was ik zéker dat er een probleem was, wegens dat Sandra om halfzeven normaal gezien naar haar werk vertrekt en het was doodstil in huis.

En dus kroop ik uit mijn bed en sloop ik naar de living, onderwijl mijn hart vasthoudende.

Sandra lag in de bedzetel in de living. Met een deken en alles. Levend, zo bleek.

Ze moest pas binnen een kwartier op, zei ze, en of ik ze nog kon laten slapen.

Toen ik vroeg waarom ze niet in ons bed geslapen had, beweerde ze dat, toen ze naar bed kwam, ik haar kussen vast had en dat ik in het midden van het bed zou gelegen hebben.

Serieus. En daarvoor dus een mens doodsangsten laten uitstaan.