Ik ga volgende week nog eens op veldstudie naar het buitenland. Naast en achter mensen staan terwijl ze hun werk doen, vragen stellen als er tijd is, en als er echt tijd is, gewoon blijven doorvragen waarom en waarom en waarom.

De vorige keren waren het collega Johan en mezelf die gingen. Collega Johan neemt op mijn zijn telefoon (als het mag van de mensen waar we zijn), en ik neem nota in mijn boekje. Dat wordt dan pagina na pagina van dergelijke notities:

(De tekst is vermomd wegens klanten en alles, maar ge moogt er gerust in zijn, zonder filter is het bijna even moeilijk leesbaar.)

Collega Johan neemt op zijn telefoon op, wegens dat hij een telefoon heeft waarvan de batterij nog werkt. De mijne is op drie uur tijd plat als ik niets doe — ik moet er niet aan denken hoe rap hij leeg zou zijn als ik aan het opnemen zou zijn. En dan combineren we de twee notities met elkaar.

Volgende week is het reis naar Duitsland met Johan erbij, maar de week daarna is het reis naar Engeland zonder Johan en zijn Magische Opnemende Telefoon. Ik was al aan het zoeken naar een oplossing (een grote draagbare accu? een cassetterecorder? in de rapte nog een spoedcurses stenografie vinden en volgen?), tot ik plots dacht aan een ding dat ik ooit eens gekocht had omdat ik dacht dat ik het veel zou gebruiken maar dat ik eigenlijk maar letterlijk één keer heb gebruikt:

Een Zoom H1 begot! Van toen ik nog geen budgettaire discipline had! Die mij nu meer dan goed van pas zal komen! Hoezee! Dankuzeerwel, oude ik!