Ze stonden met drie frisgewassen aan mijn voordeur, en of ik even tijd had?

Ik liep in mijn tabbaard rond en ik had op dat moment geen zin in religieuze discussies, maar neen, ’t waren geen Jehova’s! Het was een afvaardiging van de ecofascisten begot!

Sophie Vanonckelen kwam vanop de zevende opvolgersplaats voor de Kamer reclame maken voor Fourat Ben Chikha, die voor het Vlaams Parlement opkwam. Ze zei dat ze kansloos was tenzij er nog heel veel ongelukken zouden gebeuren, maar dat Fourat op een strijdplaats staat en dat ze het fijn zou vinden als hij in het parlement zou zitten.

Ik zou daar geen bezwaar tegen hebben eigenlijk. Ik denk zelfs dat ik voor die mens gestemd had bij de gemeenteraadsverkiezingen. ’t Is iemand met het hart op de juiste plaats, en dat is al iéts, tegenwoordig.

Want het wordt serieus moeilijk deze keer, de verkiezingen.

Sophie zei dat Bart De Wever onlangs iets zei dat zij al jaren zegt: dat ze een watermeloen is — groen aan de buitenkant, maar rood vanbinnen.

Dat rood vanbinnen is bij mij zeker waar. Mijn probleem is dat ik de indruk heb dat de sossen tegenwoordig rood aan de buitenkant maar grijs vanbinnen zijn. Of soms flinksig blauw. Of soms geel gelijk in Antwerpen. Of soms ook gewoon leeg vanbinnen. Of dat de rode die vanbuiten en vanbinnen rood zijn, het niet voor het zeggen hebben.

Ik heb ze alvast gemeend succes gewenst, de mannen van Groen.

Ik weet nog niet wat ik ga doen. Maar het wordt moeilijk.

(Dat van die “ecofascisten” was maar om te lachen. Ik zeg het expliciet want een mens moet tegenwoordig oppassen op het internet.)