Mijn telefoon loopt op zijn laatste benen. Hij loopt al jaren op zijn laatste benen, eigenlijk, maar tegenwoordig is het echt niet meer doenbaar. Een foto nemen? 5 seconden tussen drukken op de knop en foto genomen hebben. Gmail opstarten? 10 seconden. Facebook opstarten? 12 seconden. Instagram opstarten? 13 seconden. En als het scherm uit staat, duurt het 32 seconden om naar het startscherm te geraken, inclusief de tijd dat het duurt om mijn pincode in te geven — want de vingerafdrukherkenning werkt al jaren niet meer.

Redelijk tegenstekelijk, ja.

Maar kijk: het is het einde van de maand en het begin van een nieuwe maand, er was budget in het budget, er is vers vakantiegeld toekomen, én er is een onverwachte uitbetaling van een klein stukje levensverzekering of sparen of zo van gelijk twintig jaar geleden: ik heb een telefoon gekocht. Morgen komt hij toe.

Die levensverzekering, dat kwam trouwens totaal uit de lucht vallen. Toen we alletwee veel jonger waren, hebben we heel eventjes wat geld gestort op ergens een rekening. Na een paar maand hadden we daar niet echt meer vertrouwen in, of was het ons te duur, of ik weet eigenlijk niet meer wat, maar we zijn er mee gestopt. En dan zijn we dat helemaal vergeten, tot er ergens een paar maand geleden een brief kwam dat we dat geld zouden kunnen cashen.

Ik moest alleen maar bewijzen dat ik nog in leven was, en dan mijn identiteitskaart opsturen en dan mijn bankkaart — alles dat nodig zou zijn om identiteitsfraude te plegen, dus. Ahem. Hopen dat de Goudse levensverzekeringen geen malafide dingen doen. 🙂