“Een week of twee,” zei de mens die de verbouwingen ging doen. En dan zou het wel in orde komen. Hoe moeilijk kan het zijn? Een vloer uitbreken, twee niet-dragende scheidingsmuurtjes afbreken, een nieuwe vloer leggen, twee nieuwe muurtjes, twee deuren erin, wat pleisterwerk, een tegel of twee tegen één muur, en dan gewoon een bad, een wasbak, een wc en een douche installeren.

Ah, verbouwingen!

Toen bleek ineens dat de balken aan één kant van de ruimte — daar waar jaren een bad had gestaan — eigenlijk verrot waren en vervangen zouden moeten worden.

En toen bleek ook — zie rechts op de foto hierboven — dat de zeventiende-eeuwse kinderbalken eigenlijk niet meer rusten op de even zeventiende-eeuwse moerbalken. Wat wil zeggen dat er allerlei gedoe met ondersteuning en versteviging en watnog moet gebeuren.

En toen bleek ook dat het niet helemaal 100% duidelijk was wat er precies ging gebeuren met de muren en de vloeren.

Afijn, lang verhaal kort: we werken nu ook gewoon met een echte architect die het allemaal uitdenkt en tekent en begeleidt. Ahem ja. We hadden dat misschien al van het begin moeten doen.

Maar kijk! We hebben allerlei plannen om allerlei dingen te doen om de situatie recht te trekken. En in de loop van februari zal er hier dus nog veel gewerkt worden. We gaan eerst de vloer in orde zetten, met extra balken waar de badkuip komt, met degelijke isolatie, met al wat er moet zijn om het nog eens vierhonderd jaar goed te hebben.

En dan doen we het plafond; afbreken, beter isoleren, terugplaatsen. En dan de muren, maar alleen waar nodig. En dan de rest. Spannend, allemaal.