Aflevering 8 ondertussen, en ik weet in mijn hoofd dat er eigenlijk allemaal dingen verkeerd zitten, met Space-Legolas en getelegrafeerd verraad karikaturale slechteriken en alles, maar toch: ik blijf het goed vinden.
De laatste aflevering was bij momenten zooooo ongelooflijk traag, en dat is uitstekend, vind ik.
Ik heb vorig weekend de laatste afleveringen van Star Trek: Deep Space Nine bekeken, en nu zit ik ondertussen aan de 38ste aflvering van Star Trek: Voyager, en wat het meeste opvalt is de vreselijke episoditeit. Dat er iets enorm traumatiserends gebeurt in aflvering in 37 (er zijn plots twee evenwaardige Voyagers, één ervan pleegt collectieve zelfmoord om de andere te redden, maar niet voordat een aantal mensen waaronder een pasgeboren baby die op de ene gestorven waren, naar de andere Voyager gaan) — en dan is het plots de volgende aflevering is dat allemaal vergeten, van nul en generlei tel, zonder enige consequentie.
Nu ik naar Voyager aan het kijken ben, valt het nog meer op, want Deep Space Nine was al veel minder episodisch dan Next Generation (met bijvoorbeeld de laatste tien afleveringen van het laatste seizoen die één lang aaneensluitend verhaal waren).
En Picard is dus het tegendeel. Heelder afleveringen waar er weinig of niets gebeurt. And I’m fine with that. Ik weet dat er al zeker een tweede seizoen komt. Fijn.