Er was een tijd, lang, lang geleden, dat ik droomde van een Optimus Maximus toetsenbord. Dat ik maand na maand zocht naar nieuws over wat de mannen bij Lebedev deden. Dat ik helemaal blij werd van het kleine demoklaviertje met een paar toetsen erop.
Ik ben namelijk een zeer grote fan van computertoetsenborden — of eigenlijk, van schrijfmachineklavieren in het algemeen. Al van zo lang geleden als ik het mij kan herinneren, kroop ik naar de zolder om te typen op de schrijfmachine van mijn vader, en er is niets —niets!— dat zo fantastisch aanvoelt als iets schrijven op een IBM Selectric II.
Er staan er op eBay regelmatig, maar ze zijn altijd juist een beetje te duur om het hier ten huize te kunnen verrechtvaardigen:
(Serieus, als ik voor minder dan 100 euro een werkende Selectric zou kunnen vinden, ik zou het direct doen. En dan een reeks extra lettertypes kopen en alles.)
…maar Optimus Maximus dus. Ik was het helemaal uit het oog verloren, eigenlijk. En dan kwam ik deze review tegen op mijn favoriete keyboardreviewkanaal. Ik had het om ik weet niet welke reden gemist, en ahem ja: