Als de dag van gisteren: een maat uit Engeland kwam logeren in ons huisje aan de Voetweg. Hij had als cadeau een paar videocassettes (‘member VHS?) van South Park mee. Het was 1999, dus de cassettes waren vers van de pers — het eerste seizoen van South Park was nog nog maar net uit.

In het begin van elke aflevering gaven Matt en Trey een inleiding, op een beestenvel voor een knapperend haardvuur, met telkens een andere hond die telkens Scratch heette, en telkens ook met de boodschap dat dit hun favoriete aflevering was.

Fantastisch goed.

Ik heb jaren aan een stuk om de zoveel tijd eens het laatste seizoen gedownload, maar ik ga daar eerlijk in zijn: ik was het al vele jaren helemaal uit het oog verloren. Ik had vaag het idee dat het wel de richting van The Simpsons uit moést gegaan zijn: van “wel grappig” naar briljant naar om de zoveel afleveringen eens iets echt goeds, naar meer slechte dan goede afleveringen naar “het is toch niet meer wat het geweest is” naar “urgh ik word hier depressief van”.

En dan stond South Park plots in mijn aangeraden-lijst op Netflix, en ben ik beginnen kijken naar seizoen 17. De eerste paar afleveringen waren eigenlijk helemaal niet slecht, en dan kwam aflevering drie, World War Zimmerman, en dat was hola beer zó goed.

Ik zit ondertussen aan seizoen 20, en ik ga niet zeggen dat het allemaal parels zijn, maar ik ben wel ongelooflijk aangenaam verrast door de kwaliteit. Ik vind het gewoon beter dan de eerste seizoenen en zeker dan de laatste seizoenen die ik jaren geleden had bekeken.

De muziek is ook buitengemeen goed — niet onverwacht van de mannen die het meer dan fantastische The Book of Mormon gemaakt hebben, maar het zijn niet alleen de originele nummer die het maken, ook de muziekkeuze van bestaande dingen is heerlijk.

NWA’s Fuck the Police nog eens horen, en beseffen dat het ongelooflijk is dat dat in 2020 nog meer on point is dan het al was in 1988:

Of de magistrale montage op het einde van de tweede aflevering van seizoen 20, Skank Hunt, op de muziek die ook in Black Hawk Down gebruikt werd:

Wat een wereld dat wij in leven. Al die goede dingen te bekijken en te beluisteren overal.