’t Is niet veel spoileren als ik zeg dat Elloren Gardner, die boek één begint als een relatief racistisch geïndoctrineerde inwoner van Gardneria en in een universiteit terechtkomt met allemaal mensen van allerlei verschillende rassen, Allemaal Nieuwe Vrienden Maakt Van Allerlei Verschillende Afkomsten.

En dat ze in het Verzet terechtkomt.

De universiteit bevindt zich in Verpacia, wat niet Gardneria is, maar de Gardnerianen krijgen er wel alsmaar meer te zeggen. En niet alleen daar: ze zijn aan een serieuze militaristische expansie bezig.

Marcus Vogel, een soort Dolores Umbridge-karakter in de zin van plausible deniability of evilness, neemt de macht over. Hij stelt ultimatums links en rechts, laat allerlei regels en wetten stemmen die erop neer komen dat er maar één ras het allerbeste is en dat alle andere rassen best weg blijven uit Gardneria, en breidt bovendien Gardneria uit — nu eens met een Anschluß, dan eens met een genocide.

Elloren is verliefd op iemand waar ze niet verliefd op mag worden (what else is new), maar blijft aangetrokken tot Lukas Grey, de jongen waar haar tante wil dat ze mee verbonden wordt.

Elloren ziet er precies uit zoals haar Selchte Grootmoeder, maar was er tot nog toe zeker van dat ze haar krachten niet geërfd had. Wat graadt ge? Natúúrlijk heeft ze haar krachten geërfd, en meer nog zelfs.

Het blijft het syndroom van instant-teleportatie hebben (ik het nooit het gevoel dat het om een hele wereld gaat, de verschillende landen lijken allemaal op wandelafstand van elkaar te liggen), maar het blijft ook onderhoudend. Ik ben ondertussen trouwens blijkbaar miskweekt door de Romance-nonsens die ik de afgelopen tijd gelezen heb, want ik had er meer sex in gewild ook.

Nog één boek en ’t is gedaan. Spannend!