Tja. Soms begint een mens aan iets, en is het na enige tijd niet echt duidelijk of het echt wel een goed idee was om er aan te beginnen. Dit is zoiets.

Dit is deel één van een reeks die al een tijd bovenaan mijn aangeraden dingen van Goodreads staat. Ik heb natuurlijk ook redelijk wat pulp en niet echt goede boeken gelezen (in het algemeen en dit jaar specifiek), dus ‘t is niet dat die recommendations noodzakelijk zó goed zijn. ‘t Hangt er misschien ook wat van af in hoeverre ze met mijn quotering rekening houden en niet enkel met het feit dat ik het gelezen heb.

Afijn. De tags zeggen Young Adult en Dystopia en Fantasy en Romance en Science Fiction Paranormal Fiction Young Adult Fantasy Supernatural

Shatter Me begint met Juliette, een meisje van zeventien dat in een gevangenis / gekkenhuis zit. Ze zit er al bijna een jaar en is de afgelopen drie jaar van hospitaal naar instelling naar onderzoeker naar dit gegaan. Haar probleem: als ze iemand maar eventjes aanraakt, doet ze die persoon verschrikkelijk veel pijn. Als ze iemand wat langer vasthoudt, gaat die dood.

Het boek leest als haar dagboek. Ze spreekt met niemand, maar ze moet een tijd geleden blijkbaar aan een notaboekje en schrijfgerief geraakt zijn, want ze spendeert haar dagen met schrijven. Schrijven zoals, beeld ik mij in, een angsty zeventienjarige in haar situatie zou schrijven. (Dit boek was het debuut van Tahereh Mafi, die 23 was toen het uitkwam, ik kan me inbeelden dat ze er aan begonnen is toen ze niet zó enorm ver van de leeftijd van het hoofdpersonage af was.)

Is dat soms wat irritant? Ja, dat is soms wat irritant. Zo begint het boek:

I’ve been locked up for 264 days.

I have nothing but a small notebook and a broken pen and the numbers in my head to keep me company. 1 window. 4 walls. 144 square feet of space. 26 letters in an alphabet I haven’t spoken in 264 days of isolation.

6,336 hours since I’ve touched another human being.

“You’re getting a cellmate roommate,” they said to me.

“We hope you rot to death in this place For good behavior,” they said to me.

“Another psycho just like you No more isolation,” they said to me.

They are the minions of The Reestablishment. The initiative that was supposed to help our dying society. The same people who pulled me out of my parents’ home and locked me in an asylum for something outside of my control. No one cares that I didn’t know what I was capable of. That I didn’t know what I was doing.

I have no idea where I am.

Tja. Het is een hoofdpersonage dat heel, heel hard in haar eigen hoofd zit.

En het is een boek met instaverliefdheid, wat ook niet altijd zo enorm goed is. En het is allemaal niet echt voorspelbaar in het algemeen, maar wel voorspelbaar in het specifiek: eens een grote lijn gekozen is of een groot plotpunt aangeboord is, is het enorm zeer duidelijk hoe het zal aflopen.

Oh well. De reeks heeft tien boeken en novelles. Hoe lang kan het duren voor ik er door ben? 🙂