Ik had mezelf voorgenomen om geen nieuwe dingen in den hof te zetten, maar hey, ‘t is winter en vochtig: tijd voor nog eens een poging om mos bij te planten.
Mos is wijs. Mos is mooi. En onzen hof is er relatief ideaal voor, met zijn bijna altijd vochtig zijn.
Ik heb een hele zak mos verzameld bij mijn moeder:
…en dan heb ik die in de grond tegen de stenen gepoot waar ik hoop dat ze gaan aarden. Voor de duidelijkheid: ik heb alleen maar mos gezet waar ik zag dat er al mos aan het groeien was van de soort die ik er gezet heb. Dat heb ik ondertussen al meer dan door: ik ga geen mos zien groeien waar het geen goesting heeft om te groeien.
Het ziet er voor het moment allemaal nog wat kunstmatig uit, en het zou kunnen dat een groot deel het jaar niet overleeft, maar ik zie het eigenlijk wel positief evolueren: het mos dat ik er zetten groeide op een plaats die ongeveer precies dezelfde omgeving is — blakende zon als de zon schijnt, maar zeiknat als het vochtig is.
