Wat een toespraak, Eric Zemmour die zich officieel kandidaat stelt voor de presidentsverkiezingen.
Zo ongeveer het tegenovergestelde van mijn overtuiging, en de muziek staat eigenlijk veel te luid, maar toch: ik heb hem nu al drie keer bekeken, en er zijn momenten dat ik er tranen van in de ogen krijg. Van de emotie, welteverstaan. Ik zou bijna zelf Frans willen zijn. En zijn “Ce pays dont vos enfants ont la nostalgie sans même l’avoir connu” mag van mij de eeuwigheid ingaan. Zó goed.
Ik weet niet hoe de goegemeente in Frankrijk hier op gaat reageren, maar ik kan mij inbeelden dat het enorm aanslaat. De speech kan alleen bekeken worden na inloggen, en er staat een leeftijdsbeperking op. Dat alleen al is een politiek feit: ik kan me niet herinneren dat ik dat al ooit zag bij een andere politieke toepsraak.
Goedkoop sentiment, gevaarlijke praat, niet eens verholen niet eens cryptofascisme en rauwe islamo- en allerlei andere fobieën en -haat, maar hey: magistraal.
En uiteraard is die “semiblokkering” op Youtube meteen koren op zijn molen: “La police de la pensée ne se cache même plus: elle exhibe sa nature tyrannique. Le vrai combat commence.”
Spannend.