Ik kwam een artikel tegen over de vijftien beste ZX Spectrum games.

Er stonden een aantal dingen in waar ik nog nooit van gehoord had, en ik heb uiteraard niets te zeggen over de kwaliteit van dingen waar ik nog nooit van gehoord heb, maar ik heb wél een idee over de dingen waar ik wel al van gehoord heb.

Op nummer 14 staat Jet Set Willy. Okay. Natuurlijk heb ik Jet Set Willy gespeeld, maar echt goed was het nu ook weer niet.

Daley Thompson’s Decathlon op nummer 13: geen bezwaar. Een spel om met meer dan één te spelen, tegen mekaar. Een goeie joystick kon het verschil maken.

Lords of Midnight op 10: ik weet het niet. Ik ben er stapels keer aan begonnen, vol goeie moed, maar ik geraakte er gewoon niet in. Het zag er maar meh uit, en ik weet wel dat er verschillende manieren waren om het te spelen, maar geen van die manieren deed mij iets.

Way of the Exploding Fist op 9: ja, verdiend. Ik was een grote fan van Yie Ar Kung Fu, maar het moet gezegd worden dat Exploding Fist een stap vooruit was. ’t Was wel joystickmashen zonder veel nadenken, vrees ik wel: vechtspelletjes waren nooit écht iets voor mij.

Jetpac op 7? Nee, niet echt. Het is allereerste spel van Ultimate Play The Game, zegt het artikel, alsof dat het iets speciaals maakt. Zeker dat iedereen Jetpac kende en ergens staan had op een cassette, maar ik vond het niet echt een goed spel.

Atic Atac op 5? Nee, niet echt. En om ongeveer dezelfde reden als Jetpac: ja natuurlijk had iedereen het, maar dat was zó primitief in vergelijking met veel andere dingen, dat ik vind dat het eigenlijk geen plaats heeft in een top tien. Zelfs niet in een top twintig, denk ik.

Elite op nummer 4 daarentegen: dat zou gerust een paar plaatsen hogen mogen staan. Fantastisch spel. Okay, de miserie met de lenslok namen we er bij, maar! Uren en uren van Lave naar Zaonce en terug! Het gevoel van totale 360° kennis van de omgeving met de radar! Het gevoel van macht als docken met een station tweede natuur geworden was! (Niet dat ik er ooit echt ver in geraakt ben, maar hey. Dagen en weken en maanden aan verspeeld.) Elite is te spelen op archive.org, maar ik vrees dat het enorm moeilijk is om er nu nog mee aan de slag te gaan. Té moeilijk voor mensen in 2022.

The Hobbit op 3: totale waanzin. The Hobbit was voor eventjes grappig, maar het was zó immens traag, en de parser was gewoon slecht: al met al niet de moeite waard, vergeleken met echt goede adventures op Spectrum. Of met, natuurlijk, Infocom — waarvoor minstens een Commodore 64 nodig was. Of een PC.

Skool Daze op 2: meh. Ik was er geen fan van.

Knight Lore op 1: ik kan daar min of meer mee leven. ’t Is te zeggen: het was inderdaad een heel goed spel. Ik had Alien8 nog liever, maar het moet gezegd dat de ack-uck-ack van de weerwolftransitie ongelooflijk schattig was. En dat de levels prachtig waren. Het is ook te spelen op archive.org, en in tegenstelling tot Elite, is het wél nog speelbaar. De online emulator is wel te snel, waardoor er een probleem is met de snelheid van de dag/nachttransitie en dat het dus praktisch onmogelijk zal zijn om het spel op te lossen (er zijn 40 dagen de tijd en niet meer), maar voor de rest is het zoals ik het mij herinner.