Om de zoveel tijd komt er eens een boek of een artikel uit van een dokter of van verplegend personeel, waar die dan beschrijven hoe ze zelf in het hospitaal verzeild geraken en dan pas beseffen hoe erg het er aan toe gaat.

Ik heb naaste familie die ondertussen een week of twee in het hospitaal ligt, wegens gebroken heup en nieuwe heup gestoken. En wegens leeftijd op de afdeling geriatrie.

Nu, er is geen mens die zal zeggen dat mijn familielid geen moeilijk persoon is: het moet juist zijn, en “daarom” is geen reden, en ‘t is niet omdat de leeftijd een bepaald getal zegt, dat dat daarom wil zeggen dat een mens behandeld moet worden als een klein kind.

Ik kan mij inbeelden dat het gemakkelijk is, na een paar keer te veel vragen stellen of te veeleisend zijn (waarom precies moet ik deze pil nemen, de thee is geen thee maar poeder in zakjes, de yoghurt is geen natuuryoghurt maar zit vol bewaarmiddelen), om iemand in het vakje van “dat is die ambetante patiënt voor wie het nooit goed genoeg is” te steken, maar toch.

Het is verwarrend, als ge medicatie krijgt, en als ge dan de bijsluiter opzoekt op het internet en ziet dat ge eigenlijk veel te veel krijgt voro uw gewicht. Of als er u papieren gegeven worden waarop staat hoeveel ge van wat krijgt wanneer, maar dat daar dan blijkbar voortdurend van afgeweken wordt — zo van “middel X alleen geven in hoge nood”, maar dat dan willens nillens vier keer per dag krijgen.

Het is demotiverend, als er op dag één iemand langskomt om te vragen of er morgen een kapper moet/mag langskomen, ge zegt ja, en twee dagen later is geen kapper geweest. En als ge dat dan zegt, niet eens al klagend, tegen uw bezoek, dat u dan van aan de andere kant van de kamer toegebeten wordt JA MEVROUW DAT IS DE LOGISTIEKE DIENST HE WIJ KUNNEN DAAR OOK NIETS AAN DOEN. We begrijpen dat, verplegend personeel, dat het jullie schuld niet is. We zeggen ook niet dat het iemands schuld is, we vinden het gewoon demotiverend. Het is echt nergens voor nodig om te roepen en te spreken als tegen een vierjarige.

Ik heb ook lang in het hospitaal gelegen. Ik was géén lastige patiënt, denk ik toch. Ik stelde geen vragen, ik beruste er in dat ik geen details kreeg, ik hield mij in stilte bezig. Het hielp wellicht ook dat ik niet op de geriatrische afdeling lag.

Zucht.