‘t Is nog dat gemak

Slapen met een arm die pijn doet is zo ambetant dat ik ontiegelijk vroeg wakker word, en dus ook veel te vroeg moe ben ‘s avonds waardoor ik vroeg wakker blijf worden waardoor ik…

Maar hey: wat een enorm gemak zijn pijnstillers zeg. En hoe weten die zo goed waar ze moeten werken en waar niet, een mens geraakt daar niet wijs van. Een pijnstillingswaas over heel mijn linkerarm, een paar minuten na de pijnstiller, en dat dan gecombineerd met mijn rechterhand die al een paar dagen een paar graden minder warm is dan mijn linkerarm en -hand: deugd dat dat doet.

Ik denk wel niet dat het zal lukken om met de velo te rijden, begin volgende week. Ik zie het niet zitten om met één arm te rijden en dan ineens mijn stuur te moeten vastpakken met mijn pijndoende arm, namelijk.

Maar hey, online vergaderen lukt ook wel, een week of zo.

(Tot volgende vrijdag want dan moet ik een spreekbeurt geven en dat is in persoon. Ah well.)

Één reactie op “‘t Is nog dat gemak”

  1. Ik leef met je mee, ik vind het erg dat je moet lijden. Niet dat het daarom veel helpt voor jou….. Ik besef dat medeleven maar een schrale troost is in feite

Reacties zijn gesloten.