Kate Elliott
2000, 977 blz.

Wat een vreemd boek. Er komt schot in allerlei zaken, en toch lijkt het alsof er heel weinig gebeurt. Het lijkt alsof er heel weinig gebeurt, en toch is het bijna duizend bladzijden. Het is bijna duizend bladzijden, en toch was het op een dag uitgelezen.

De reeks heeft een stapel personages en verhalen, maar overkoepelend zijn er twee verhalen: er is een koning, Henry, die een onwettige zoon heeft, Sanglant. Die zoon is getrouwd met Liathano, en ze hebben samen een dochter, Blessing. De vier grootouders van Blessing zijn allemaal speciaal om verschillende redenen, maar het komt er voor het eerste verhaal op neer dat ze de achterkleindochter is van Taillefer, en dat ze dus een claim op de keizerstroon heeft.

Het tweede verhaal is veel ruimer van omvang: 2700 jaar geleden hebben prehistorische magiërs de halve wereld om zeep geholpen om een invasie tegen te gaan. Het is vooralsnog niet duidelijk of ze wisten wat er ging gebeuren (uitsterven van een aantal rassen, vernietigen van een reeks culturen, draken en andere mythische wezens dood, dat soort dingen), maar het is wel degelijk gebeurd, en die mensen die aan het invaderen waren, zijn 2700 jaar lang weggesmurft.

In de huidige tijd van het boek was voorzien dat die mensen, ’t is te zeggen hun stuk land dat weggesmurft was met de mensen erop, zou terugkomen. Een andere groep mensen wil dat tegengaan door hetzelfde te doen als 2700 jaar geleden, maar nog andere mensen denken dat dat geen goed idee is wegens dat het opnieuw onvoorziene gevolgen zou kunnen hebben, en misschien wel het einde van de wereld zou kunnen betekenen.

In boek 5 komen die twee verhalen tot een soort einde. Maar er zijn nog twee boeken in de serie. Ik vraag mij hard af wat er nog volgt.