Ik heb de productie van Mozart’s Zauberflöte in de Munt in 2018 juist gezien op de Tjoetjoeps. Het was zeker schoon, daar niet van. Indrukwekkend schoon zelfs.
Maar hola, alle bindteksten zijn weg! Iemand die niet weet waar het over gaat, snapt er denk ik niets van. En absoluut indrukwekkend, blinde mensen en brandwondenslachtoffers — maar ik kreeg het wat benauwd, zo van “aargh wat doen ze met Mozart?”.
Maar uiteindelijk kwam het allemaal nog goed. Ik vond het einde echt fantastisch goed.
En in het algemeen: een zeer grappige Papageno (Georg Nigl) en een zeer indrukwekkende Koningin van de Nacht (Sabine Devieilhe) en een feilloos orkest. En hoe schattig is Elena Galitskaya als Papagena niet jong?
Dus alla. Kijken, als ge wat tijd over hebt. Het staat tot denk ik eind deze maand online.
Ayup, de eerste levering van Ikea is toegekomen: honderden kilo’s Pax-kasten.
Het leveren was een beetje een klucht: twee mannen in een grote kamion, één die eerst achter het stuur bleef zitten terwijl de andere (die noch Nederlands noch Frans sprak maar wel hier en daar een woord van de twee zei) één voor één kleine pakjes uithaalden.
Wij die de pakje één voor één aannemen en dan naam boven brengen, en dan uiteindelijk kwam de tweede mens meehelpen met de zwaardere, grotere stukken, en als alles binnen stond, was het plots zeer grote verwarring.
We begrepen écht niet wat de mens zei — het leek alsof hij een pakje teveel had geleverd en dat we dat moesten teruggeven, maar dat was het dan toch niet. Na enorm veel uitleg met zeer veel handen en voeten werd duidelijk dat ze eigenlijk wilden dat al wat ze geleverd hadden, terug in de gang zou gezet worden omdat ze er een foto van moesten nemen.
Maar de helft stond al boven, en om dat dan weer duidelijk te maken, waren er nog meer handen en voeten nodig.
Uiteindelijk hebben ze het zo gelaten en een foto genomen van ongeveer een derde van het geleverde. Ahem ja. ‘t Is te hopen dat er niets ontbreekt, anders gaan die mannen het niet zo gemakkelijk hebben om dat allemaal uitgelegd te krijgen.
Ik ben helemaal first world anarchist geweest, en ik heb in weerwil van de strenge instructies om het met twee te doen, helemaal alleen zo’n kast van een meter breed in elkaar gezet. Ziet, zonder deuren en dan met deuren (de langste kleedjes komen in een andere kast, hier moeten nog een paar schuiven bij komen onderaan):
Niét evident, trouwens, zo’n ding recht krijgen zonder hulp. Ook niét evident, de deuren er in krijgen zonder hulp. 🙂
Als het goed is, is er nog een kast van 1 meter breed (voor helemaal links), en dan nog twee kasten van een halve meter (één voor in de slaapkamer en één voor de gang aan de andere kant van de slaapkamerdeur). En dan binnen een maand dus nog twee kasten van 75 cm om de breedte in orde te maken, en dan moeten we Iemand Met Skillz aanspreken om een aantal kasten te verzagen om ze er plat op te leggen.
Met een beetje geluk krijg ik morgen nog een paar kasten in elkaar gestoken, en kunnen we de living eindelijk wat meer leeg krijgen.
Ik zeg “met een beetje geluk”, want de medische toestand werkt tegen. Nee, niet de rug of zo: mijn fucking linkerhand of all things. Ik ben bijna 100% zeker dat het geen jicht is, maar ik heb geen flauw idee wat het wel is.
Symptomen: stijve ringvinger en middenvinger, doet pijn als ik mijn hand open en dicht doe maar doet geen pijn als ik er in nijp met mijn andere hand. Ik ga ervan uit dat het geen artrose is om dezelfde reden dat het geen jicht is: dat zou, vermoed ik, toch wel pijn moeten doen aan de gewrichten.
Wie weet, begot, is het RSI van teveel te typen!
Of toch artrose. Of gewoon ouderdom. Of een gevolg van die keer dat ze mijn slagader met mijn ader hadden verbonden aan mijn pols. Wie weet! Enkel de tijd zal het uitwijzen!
Als de dag van gisteren: een maat uit Engeland kwam logeren in ons huisje aan de Voetweg. Hij had als cadeau een paar videocassettes (‘member VHS?) van South Park mee. Het was 1999, dus de cassettes waren vers van de pers — het eerste seizoen van South Park was nog nog maar net uit.
In het begin van elke aflevering gaven Matt en Trey een inleiding, op een beestenvel voor een knapperend haardvuur, met telkens een andere hond die telkens Scratch heette, en telkens ook met de boodschap dat dit hun favoriete aflevering was.
Fantastisch goed.
Ik heb jaren aan een stuk om de zoveel tijd eens het laatste seizoen gedownload, maar ik ga daar eerlijk in zijn: ik was het al vele jaren helemaal uit het oog verloren. Ik had vaag het idee dat het wel de richting van The Simpsons uit moést gegaan zijn: van “wel grappig” naar briljant naar om de zoveel afleveringen eens iets echt goeds, naar meer slechte dan goede afleveringen naar “het is toch niet meer wat het geweest is” naar “urgh ik word hier depressief van”.
En dan stond South Park plots in mijn aangeraden-lijst op Netflix, en ben ik beginnen kijken naar seizoen 17. De eerste paar afleveringen waren eigenlijk helemaal niet slecht, en dan kwam aflevering drie, World War Zimmerman, en dat was hola beer zó goed.
Ik zit ondertussen aan seizoen 20, en ik ga niet zeggen dat het allemaal parels zijn, maar ik ben wel ongelooflijk aangenaam verrast door de kwaliteit. Ik vind het gewoon beter dan de eerste seizoenen en zeker dan de laatste seizoenen die ik jaren geleden had bekeken.
De muziek is ook buitengemeen goed — niet onverwacht van de mannen die het meer dan fantastische The Book of Mormon gemaakt hebben, maar het zijn niet alleen de originele nummer die het maken, ook de muziekkeuze van bestaande dingen is heerlijk.
NWA’s Fuck the Police nog eens horen, en beseffen dat het ongelooflijk is dat dat in 2020 nog meer on point is dan het al was in 1988:
Of de magistrale montage op het einde van de tweede aflevering van seizoen 20, Skank Hunt, op de muziek die ook in Black Hawk Down gebruikt werd:
Wat een wereld dat wij in leven. Al die goede dingen te bekijken en te beluisteren overal.
Onlangs is een project dat ik al jaaaaaaren volg, ermee opgehouden.
En het was de eerste keer in heel lang dat ik bang was dat een website voor altijd van het internet zou verdwijnen. De site is gemaakt in Google Sites (urgh) en de beelden erop staan deels op Imgur (ugh) en deels op Deviantart (mja). En er hangt aan de site ook nog een forum vast dat bij Jcink staat (eek).
Google Sites is één interne reorganisatie verwijderd van totaal verdwijnen.
Imgur kan van het ene moment op het andere betalend worden en/of beslissen dat “niet zeer vaak bezochte beelden” verwijderd dan wel gearchiveerd zullen worden.
Deviantart, dat kan ook gewoon van het ene moment op het andere overgenomen worden door iets ander en dan ge-Geocitied worden. Of, meer waarschijnlijk: de account waar de afbeeldingen op staan kan privé gemaakt worden of gewoon verwijderd.
Jcink is zo’n idealistische gratis dinges die al twintig jaar bestaat maar dat is een garantie voor zeer precies niéts.
En dus ben ik de inhoud van de site totaal wederrechtelijk pagina voor pagina aan het copiëren en opnieuw aan het maken. Artisanaal, met propere html en minimale css, en leesbaar op desktop en mobiel. Absoluutniet met de bedoeling om het publiek te zetten, maar wel om het te hebben als het origineel onvermijdelijk weg zal gaan.
‘t Is een bezigheid gelijk een ander.
En ja, ik besef dat er evenveel kans is dat mijn gegevens verdwijnen in het grote internetgeheugengat, maar hey.
De website staat ergens bij Google op een Firebase-ding, maar dat maakt niet uit: het is gewoon html en css zonder server-kant, op een domeinnaam die van mij is. Als Firebase onvermijdelijk zal dood gaan, kan ik de domeinnaam gewoon ergens anders zetten en de files gewoon overpompen en alles zal er precies hetzelfde uitzien en op dezelfde manier werken.
Waar ik mij wel zorgen om maak, soms, is wat er met al mijn gegevens zal gebeuren als ik dood zal zijn. Maar dat zien we dan wel. 🙂
Er komen allemaal bloemen bij in den hof, joechei:
Allez ja, nieuw, de geraniums stonden er al natuurlijk, maar de campanula is eindelijk uit aan het komen, en de zwarte phlox ook.
Voortvanderest heb ik vandaag de uitgebloeide phloxen en twee soorten ooievaarsbek en tomaten gesnoeid en heb ik een huis voor oorbeesten gemaakt — nadat ik eerst getest had of er wel degelijk oorbeesten in den hof zaten en jazeker!
En uiteraard heb ik mijn dagelijkse twee of drie ronden onkruid wieden gedaan. Het eeuwige gevecht tegen klaverzuring en gras, tjaha. Ik zou die zuring eigenlijk wel willen laten staan, maar ik vrees dat hij gewoon al de rest van den hof overneemt als ik dat doe. En ge kunt u niet inbeelden hoeveel ongewenste dingen er op een paar uur tijd groeien in den hof.
Ikea heeft ons gebeld: de eerste serieuze levering van kasten komt maandag toe. Er kwam vrijdag al een stoffen opbergtas toe, maar maandag komt het eerste grof geschut.
Een goeie zeshonderd kilo Pax-kasten, die we dan ook maar meteen in mekaar gaan vijzen, als onze respectievelijke ruggen het toe zullen laten.
Spijtig genoeg zullen niet alle kasten er al zijn, wat wil zeggen dat we het niet allemaal samen kunnen zetten op zijn definitieve plaats, en dat we het dus ook niet aan de muur kunnen vastmaken. Om nog niet te spreken van de bricolage die er zal moeten plaatsvinden: bovenop de kasten moeten er twee kasten plat gemonteerd worden die eigenlijk gemaakt zijn om rechtop te staan.
Dit is wat er van ruwbouw zal geleverd worden — zes kasten en tien deuren — naast allerlei schappen en ophangrails en schuiven en alles natuurlijk. De donkere deuren zijn spiegels, en de twee oranje dingen zijn kasten die pas rond midden juli zullen geleverd worden:
De bedoeling is dat ze alsdus gemonteerd zullen worden — links de slaapkamer, rechts de gang tussen de slaapkamer en de badkamer:
…maar dus zowel de kasten links als die rechts hebben een kast van 75 cm te weinig.
Hoedanook, ge hebt er geen idee van hoe content wij allemaal zullen zijn als er eindelijk kasten zullen zijn om al de brol in te steken die nu opgestapeld staat in de living. En dubbel als die kasten er eindelijk helemaal zullen staan.
We zijn trouwens nu in blije afwachting van de Tegelman die de Tegels in de badkamer gaat plaatsen. Want eens dat er is, kan de rest van de badkamer afgewerkt worden, en dat is eigenlijk ook een voorwaarde om die kast in de gang te zetten, wegens dat we daar het vloerniveau nog niet eens hebben omdat de vloer tegelijk met die van de badkamer moet gelegd worden.
Ha, zucht. De geneugten van wachten op mensen. Of beter, in dit geval: de geneugten van wachten op mensen die wachten op mensen.
Ik maak mij zorgen om de roos in den hoek van den hof. Ze heeft allemaal lichtgroene en veel te kleine blaadjes, en er staat welgeteld één bloem op, terwijl ze al jaren en jaren rond deze tijd vol bloemen zit.
‘t Is niet dat ze geen voeding heeft of te weinig stikstof, want dat is normaal gezien helemaal in orde.
Ik hoop dat ze er nog door komt, en voorlopig steek ik het op de ontelbare hoeveelheden bladluizen die er bijna twee maand aan een stuk op gezeten hebben. Dat is nu voorbij, gelukkig, maar kijk wat ik vond toen ik een onkruid uit de grond trok net naast de roos:
Ik hoop dat die dingen niet op de wortels van de roos zitten.
De andere mogelijkheid is dat de roos helemaal van haar melk is van de veranderingen in den hof natuurlijk. Hopen dat het volgend jaar in orde komt.
Dat ziet er misschien niet raar uit, maar dat is het wel. Rondom een nieuw geplant plantje kruiptijm was een heel stuk grond weggehaald en verspreid in de rondte.
Kijk, foto met annotaties:
In het zwart waar de grond weg was, tot een diepte van een paar centimeter, en in de rode cirkels allemaal stukken weggesmeten grond.
Zeer vreemd, en ‘t is niét de eerste keer dat precies dit gebeurt. Gemeenschappelijke factor: mos. Ik had een paar maand geleden een hele zak echt fantastisch degelijk mos rondom onze boom in de grond gepoot, en de dag erna was al dat mos helemaal uit de grond gehaald en de hele tuin rondgezwierd.
Ik heb het meteen weer rond de boom gelegd (er zat een laagje goede grond onder het mos), en vastgemaakt met kleine takjes. Volgende dag ‘s morgens: weer van dat, mos heel de tuin rond.
Want jawel, dit is hoe de weggesmeten grond van de foto hierboven er van dicht uitzag:
Allemaal mos.
Ik verdenk er dus een vogel van, die binnen komt gevlogen en dan specifiek in mos gaat neuzen. Zeer zeer vreemd.
Ik heb een meesterlijk plan voor de muziek in de auto als we allemaal samen op vakantie gaan: er is een Spotify-playlist en iedereen mag daar zoveel aan toevoegen als ze willen. Ergens een paar dagen vóór we vertrekken, gaan we er samen door gaan en in consensus tot een gezamenlijke playlist komen.
We zijn nog maar juist begonnen, maar ik moet zeggen: ik ben nu al onder de indruk van de muzikale smaak. Okay, Jan heeft er ook Macklemore en Rapper Sjors in staan, maar dit is hoe zijn lijst begint:
Dat is zestien en dat luistert naar Marvin Gaye en Parliament!
Alhoewel. Toen ik zestien was, heb ik deze ontdekt, dat toen ook al ouder was dan mezelf:
Ik heb trouwens een regel ingesteld dat –buiten compilatieplaten– er géén volledige plaat op mag, anders was het héél In the Court of the Crimson King geweest.
Hmm. Zou dit als één nummer tellen? Mekanïk Destruktïẁ Kommandöh, hoezee!
Of Marillion? Ik heb daar in geen jaren meer naar geluisterd — zou dat nog overeind blijven? Euh ja dus. 🙂 Dat is er eentje om aan mijn oudste zoon te laten horen, denk ik.
Het nieuws, ik geraak daar niet aan uit. De nonsens die elke dag gebeurt, in Amerika maar zeker ook bij ons en elders: ik laveer altijd tussen amusement en wanhoop. Tussen reikhalzend uitkijken naar wat het volgende zal zijn en gedegouteerd zien wat het volgende geweest is.
En dan begon ik te kijken naar Jeffrey Epstein: Filthy Rich, en eurgh, de wereld is echt kak.
En dan weten we de helft nog niet eens. En het is altijd al zo geweest, van sinds het begin van de mensheid, en het zal altijd zo zijn.
Zozozo, één keer buiten het huis geweest op 81 dagen, omdat het niet anders kon wegens hospitaal.
Ik ben het nog altijd niet beu.
Het mag nog een jaar zo zijn.
Vandaag verscheen The Real Housewives of Beverly Hills op de Netflixen, en ik dacht, ik kijk daar eens naar. Ahem. Ik heb het twee afleveringen volgehouden, en dan ben ik maar gestopt. Ik kan tegen veel nonsens en zever, maar dit was toch een beetje té. Geen goesting om tijd te investeren in mensen waar ik alleen maar lastig van word.
Dan maar het eerste seizoen van The Witcher nog eens herbekeken: helemaal de moeite waard om het meer dan één keer te zien. En damn Anya Chalotra is écht wel een schone mevrouw.
Er was een tijd, lang, lang geleden, dat ik droomde van een Optimus Maximus toetsenbord. Dat ik maand na maand zocht naar nieuws over wat de mannen bij Lebedev deden. Dat ik helemaal blij werd van het kleine demoklaviertje met een paar toetsen erop.
Ik ben namelijk een zeer grote fan van computertoetsenborden — of eigenlijk, van schrijfmachineklavieren in het algemeen. Al van zo lang geleden als ik het mij kan herinneren, kroop ik naar de zolder om te typen op de schrijfmachine van mijn vader, en er is niets —niets!— dat zo fantastisch aanvoelt als iets schrijven op een IBM Selectric II.
Er staan er op eBay regelmatig, maar ze zijn altijd juist een beetje te duur om het hier ten huize te kunnen verrechtvaardigen:
(Serieus, als ik voor minder dan 100 euro een werkende Selectric zou kunnen vinden, ik zou het direct doen. En dan een reeks extra lettertypes kopen en alles.)
…maar Optimus Maximus dus. Ik was het helemaal uit het oog verloren, eigenlijk. En dan kwam ik deze review tegen op mijn favoriete keyboardreviewkanaal. Ik had het om ik weet niet welke reden gemist, en ahem ja:
Ik had een tijd geleden de trailer gezien en ik was zeer expliciet niet onder de indruk. Te frenetisch, te geforceerd, en gewoon niet grappig.
De serie stond gisteren op Netflix en ik heb ze dan maar meteen bekeken, een mens weet nooit.
Op Reddit las ik iemand die zei “started out promising but lost its steam and got boring”.
SPACE FORCE
Ik heb precies de omgekeerde reactie. Het begon zoals de trailer: te geforceerd op de actua van midden vorig jaar, te karikaturaal, en noch grappig noch goed. Maar na een paar afleveringen draaide het inderdaad, begon het zijn tijd te nemen, kregen karakters meer diepgang, en vond ik het eigenlijk wél goed worden.
Spijtig dat het na tien afleveringen gedaan was. Ik kijk uit naar het tweede seizoen. Ik kan mij inbeelden dat ze daar allerlei geleerde lessen zullen toepassen, en dat het écht goed wordt.
In het rood: stekelnootje, Acaena buchananii. In het blauw: kruiptijm, Thymus praecox album. In het grijs: levermos, Marchantia polymorpha. En in het geel: liggende vetmuur, Sagina procumbens.
En ik ben dus heel content van die vetmuur. Vorig jaar deed ik mijn best om het uit te trekken als ik het zag verschijnen, maar dit jaar heb ik het laten staan, en kijk eens hoe schoon het overgaat in de kruiptijm:
Ik had er helemaal niet op gerekend maar het is een onverwachte meevaller. En het is zeer spannend te zien wie er wint, daar waar de tijm en de stekelnootjes elkaar tegenkomen, zoals hier, waar ze ook allevier staan. Van wat ik voorlopig zie, groeit de stekelnoot over het levermos, en wint de vetmuur ook van het leermos. De kruiptijm groeit over zowel levermos als vetmuur, maar het is mij niet helemaal duidelijk of de vetmuur onde de tijm-uitlopers de grond koloniseert.
Afijn, spannend dus.
Nog een plant waar ik trouwens zeer blij van wordt: de muurleeuwenbek. We hebben al sinds jaar en dag muurleeuwenbek aan de straatkant staan, maar er was er nooit op de koer of in den hof. Transplanteren lukte nooit, en ik heb dan maar uit armoe zaadjes gekocht.
En kijk:
Dat gaat dus heel de zomer bloemetjes geven, en dan in de winter helemaal verdwijnen.
Ik ben nu al ongerust over de week dat we op vakantie gaan in juli, dat den hof zonder verzorging zal zitten.
