Sinds we hier een nieuwe netwerkdoos in huis hebben, en de netwerknaam veranderd was, wou de Sonos niet meer op tinterweb. Met geen stokken. Idem voor de Chromecast: geen manier om het ding wijs te maken dat we nu een netwerk hadden dat een nieuwe naam gekregen had.

Ik heb het dan maar weer veranderd naar de oude naam en het oude wachtwoord.

Zucht.

En nu nog wat bijkomende powerlinedingen kopen, want ik heb met al de verbouwingswerken bijna geen ontvangst meer in de slaapkamer. En we hadden ook al sinds altijd al geen ontvangst in de keuken. En Anna heeft er ook geen op haar kamer.

Ik heb een ding dat pijn doet als het aan één kant zit en dat geen pijn doet als het aan de andere kant zit, maar het mag niet heel de tijd aan de andere kant zitten want anders doet het op den duur ook pijn.

Ik ben vannacht wakker geworden van de pijn.

Serieus, dat ouder worden, ’t is niet allemaal maneschijn.

Het is mijn laatste dag werk vandaag.

Enfin ja ’t is te zeggen: het is de dag waar ik voorzien had mijn laatste dag werk te doen, maar er kwam eerst een halve dag werk bij, en dan nog een paar stukken vergadering, en niet alles is klaar, en daarmee wordt het morgen mijn laatste dag.

Enfin ja ’t is te zeggen: morgen is de dag die mijn laatste dag zou geweest zijn, ware het niet dat er een aantal kleine meetings voorzien zijn en dat er nog iets helemaal af moet gemaakt worden en dat er dan nog een meeting gepland staat, en alles zal nog niet helemaal klaar zijn, en dus wordt vrijdag mijn laatste dag.

Maar vrijdag wordt echt mijn laatste dag. (Behalve dat er hier en daar nog wat meetings zijn, maar bon.)

Ik werk dit jaar nog even het project veel televisie-afleveringen kijken af, maar volgend jaar worden het boeken.

En wordt het weer trekzetel, in de plaats van bureaustoel.

Ik kijk er naar uit, ’t was al lang geleden dat ik nog eens een avond in de trekzetel had gezeten. Gelijk, ik kan mij niet herinneren dat ik het dit jaar al eens een hele avond gedaan heb.

’t Is echt fantastisch wat die mensen doen. Maar echt serieus. Ze maken samen een vuilblik, en ’t is gelijk anderhalf uur pure magie. Ron Covell doet ongelooflijke dingen met alleen een hamer en wat blokken hout, en Tony doet ook ongelooflijke dingen met high end technologie. En samen maken ze iets wonderschoons.

De vakantie komt er zó hard aan dat ik ze bijna kan rieken.

Het gebeurt wel eens dat mensen dan op de eerste dag van de vakantie ziek vallen.

Niets van dat bij mij, maar wel: moe. Ik heb genoeg geslapen vannacht, maar het is 21u en ik val nu al omver van de moeheid. Het zou kunnen dat ik woensdagmiddag in slaap val en twee dagen in bed blijf.

Het is één ding om een offerte te schrijven, en ik doe dat al hoedanook niet graag. Het is een andere zaak om een offerte in het Frans te schrijven.

Ik weet begot niet hoe al die termen die ik alle dagen gebruik in het Engels in het Nederlands te vertalen, laat staan in het Frans.

Maandag begint met een videodink met 27 mensen.

Ik weet niet goed wat ik er van moet verwachten. Dat is een heel raar gevoel, want meestal heb ik op voorhand toch iéts van idee hoe de vergadering zal gaan, maar nu: nope.

De vorige vergadering met ongeveer dezelfde mensen was een, ahem, niet totaal onverdeeld succes. Het kan alleen beter gaan, hoopt een mens dan. Ahem ja.

Dat ouder worden, dat is wel iets. Ik wéét dat ik ouder word, ’t is te zeggen, ik besef dat ik op veel vlakken een karikatuur van mijzelf aan het worden ben. Een versie van mezelf als gaande naar de zestig jaar, hoe surrealistisch dat nog altijd in mijn oren klinkt.

Maar hey. Ik ben iemand geworden die elke morgen twee verschillende pillen moet nemen of anders de pijnlijke gevolgen van mijn vergetelheid riskeert te moeten ondergaan. Ik ga om de zes weken naar het hospitaal. Ik heb regelmatige controles bij ondertussen drie merken dokters.

En het doet ook overal pijn — en dan nog het meest op plaatsen en op manieren waar een normaal mens zich meestal geen pijn kan inbeelden.

Niet dat ik klaag, daar niet van. Het zou allemaal veel en véél erger kunnen zijn. Maar wel dat ik er soms aan denk. Zoals vandaag, dat ik mijn pillen vergeten was, en dat het bang afwachten worst of ik een rekening gepresenteerd zal worden.

Mijn jongste zoon heeft een computer gekocht op het internet.

Het ding is vandaag toegekomen, en het startte niet op.

Grmbl.

Bleek dat we weliswaar het vinkje hadden aangevinkt voor een Windows-licentie, maar dat het aanvinken van de “installeer heel die zooi ook maar” niet doorgekomen was.

’t Was dus een USB-stick zoeken, bootable Windows-dink op zetten, Windows installeren, drivers voor moederbord en alles installeren, drivers voor grafische kaart installeren, en dan pas out of the box experience.

Behalve dat: wel een wijs toestel. We hebben de goedkoopste doos gekocht op de lijst, maar toch is dat blijkbaar iets met overal knoppen en uitgangen, en vanalles met LED-lampen overal en geanimeerde en programmeerbare animaties en regenbogen en alles.

En een zeer snelle grafische kaart, en een degelijke SSD en een degelijke harde schijf en alles. Nu nog sparen voor een degelijke monitor, hij heeft een oude van mij van een paar jaar geleden en 1620×1080 is niet echt meer van deze tijd. 🙂