Tales of Drudgery & Boredom.
Oeioeioei dat was een slechte film.
’t Was gelijk al zeer lang geleden dat ik nog zo’n slechte film gezien had. En zo spijtig ook, want allemaal goede acteurs (of toch tenminste er goed uitziende acteurs in het geval van Gal Gadot), en zo veel potentieel.
Hier en daar zaten er stukken in waarvan een mens kon zien dat er iets in had kunnen zitten, maar helaas.
Ik ben bijzonder content dat we met nieuwjaaravond samen naar Soul hebben gekeken in plaats van naar dit gedrocht.
⁂
Ik heb vorig jaar 4000 afleveringen van series gezien.
Dat zijn er gemiddeld bijna 11 per dag (10.9350, om exact te zijn). Ik heb dit jaar meer dan dubbel zoveel afleveringen gezien dan vorig jaar (2.21251 keer meer, om exact te zijn).
Veruit de meeste afleveringen zijn van het jaar 2020 zelf, maar ik keek naar afleveringen uit elk decennium sinds 1950 (dat waren 12 afleveringen van Twilight Zone). Ik zag geen enkele aflevering uit de jaren 1965-70, 1984-86 en 1988, dat wel.
Het belangrijkste wapenfeit, behalve dan dat ik 4000 gehaald heb, is dat ik nu alle afleveringen van Star Trek die ooit gemaakt zijn, gezien heb. Vorig jaar de originele serie en The Next Generation, en dit jaar de 486 die ik nog niet gezien had. Ik heb ook alles van Star Wars gezien. En heel M*A*S*H*, dat veruit de reeks met de meeste afleveringen was die ik dit jaar zag — gevolgd door de Amerikaanse Office, en Twilight Zone (wat me achteraf serieus verbaasde, omdat het uiteindelijk toch maar over 1959-1964 gaat).
In een grafiekje:
(Als iemand benieuwd is trouwens: gegevens manueel bijgehouden in een tabel in een org mode tekstbestand in emacs; grafiekjes gewoon met Excel.)
⁂
Ik heb, op een paar dagen in juli dat we naar Frankrijk gegaan zijn en op een hospitaalbezoek om de zes à zeven weken, van maart tot nu binnen in mijn huis gezeten.
Er zijn op al die tijd drie vrienden langsgeweest (twee in juni, één in december), en een handvol vrienden van de kinderen. Op afstand.
Ik heb het geluk dat ik gewoon kon blijven doorwerken alsof er niets aan de hand was, en het bijkomende geluk dat mijn werk mijn bureaustoel en monitor van op het werk hier thuis heeft geleverd.
Ik weet natuurlijk wel dat het voor zeer veel mensen diepe miserie was, dit jaar. Mijn hart bloedt vooral voor de kinderen en de studenten die nu al hun tweede school- of academiejaar de mist in zien gaan — jaren die ze nooit gaan terugkrijgen.
Voor mij was het een fantastisch jaar. Alleen al de werksituatie:
En in het algemeen: geen mensen moeten zien, nergens naartoe moeten (behalve dat hospitaal natuurlijk) — een droom die werkelijkheid geworden was. In die mate dat ik nu al wat nerveus word voor als het ooit op zal houden. Ik weet niet of ik het nog wil. Ik weet niet of ik het nog aan zou kunnen.
Ik wens mijn kinderen en al wie er behoefte aan heeft een terugkeer naar het normale, of toch zo normaal als het ooit nog mogelijk zal zijn. Zonder maskers maar met onbezorgd bezoek en mensen vastpakken en uitgaan en dansen en hele avonden en nachten babbelen en drinken op café of bij elkaar op kamers.
Maar ik wens het mijzelf niet toe. Ik wens mezelf een lockdown tot mijn pensioen. Als ik daar ooit geraak. En in voorkomend geval: er voorbij.
⁂
Ik vond The Terror zeer zeer goed, en het einde was zó degelijk en finaal dat ik mij niet kon inbeelden dat er een tweede seizoen van zou kunnen komen. Maar er was wel een tweede seizoen. Ik dacht in eerste instantie, aan de affiche, dat het op de één of andere manier het vervolgverhaal zou vertellen van een personage uit de eerste reeks, maar dan om de één of andere reden in Japan:
Neen dus. Het was gewoon een nieuw verhaal. Volgens min of meer dezelfde formule: neem iets dat echt gebeurd is, en steek er wat bovennatuurlijks in.
In dit geval: Japanners tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het begint op Terminal Island, een stukje Los Angeles waar veel eerste- en tweedegeneratie mensen uit Japan wonen. Gebeurt Pearl Harbor, en worden alle Japanners van Terminal Island (en enorm veel andere, over heel Amerika) in gevangenenkampen gestoken.
En dan een heel verhaal met een Japanse geest — een relatief clichématig verhaal naar Japanse normen, helaas. Iets dat ik al meer dan veel gezien heb, helaas.
Het hele seizoen was niet slécht, maar ook niet uitstekend. Spijtig, want er zat zoveel meer in. Er zaten ook uitstekende acteerprestaties in. Jammer genoeg niet van de hoofdrollen, wat misschien ook wel een beetje onfortuinlijk is.
Wie seizoen één goed vond, zal bij seizoen twee wellicht op zijn honger blijven zitten.
Dat doet mij denken aan True Detective. Ik vond het eerste seizoen fantastisch (al was dat vooral in het week na week kijken zelf en het proberen ontcijferen van waar het allemaal over ging, misschien niet zozeer in het algemeen op het einde, gezien al de dingen die onbeantwoord bleven), maar de verwachtingen waren zó hoog gespannen voor het tweede seizoen dat ik dat ergens na een aflevering of drie heb opgegeven.
Onterecht, zegt het internet mij, omdat seizoen twee niet eens zo slecht is, gewoon heel verschillend. En ook, zegt het internet, dat seizoen drie wél weer uitstekend zou zijn.
Misschien dat ik het dan eens bekijk, op mijn gemak, ergens in de loop van 2021.
⁂
Hoe boeiend is dit niet? Drie kwartier over de carnyx, een Keltisch instrument dat tweeduizend jaar niet meer gebruikt werd. Kan vijf octaven aan, kan zo stil spelen als het stilste instrument in een symfonieorkest en luider dan het luidste — om nog niet te spreken van de meest vreemde klanken die er uit te krijgen zijn. En had ik al gezegd dat de mens die het verhaal doet, dat op een ongemeend boeiende manier doet?
Voor wie een idee wil krijgen van hoe het ding klinkt, en zich wil inbeelden wat het moet geweest zijn om als Romeinse soldaat ergens in een mistig woud plots het geluid van een benden Kelten te horen afkomen:
⁂
Het was begot nog eens een Gentquizt-quiz. Dat was geleden van enorm lang geleden. Het ging met Toucan, een online platform dat eigenlijk wel fijn werkt voor dergelijke zaken. Iedere ploeg had een eigen bubbel, en de quizmaster kon dan presenteren en alles:
We zijn gedeeld tweede geworden, met 67 punten op 69: geen van ons wist van de Groene Delle af, en we konden ook niet op YUNGBLUD komen, de pleger van het nummer Candyfloss (waarvan we de titel mits een educated guess wel wisten).
Niet slecht, peins ik dan toch.
⁂
Het blijft mij verbazen hoeveel eigenlijk wel goeie series er gemaakt worden. Op aanraden van ikweetzelfsnietmeerwelk algoritme op Prime kreeg ik Forever voorgeschoteld.
Een premisse die al meer dan veel gedaan is, van wat er gebeurt met mensen nadat ze doodgaan, maar ’t is echt wel goed. Ik was een beetje bang toen ik Fred Armisen en Maya Rudolph zag dat het mogelijk te plat zou geweest zijn voor mijn smaak, maar neen: het is ingetogen en schoon, en ik ben er zeer content van (tot nog toe, ik zit aan de voorlaatste aflevering).
Ik denk ook niet dat het meer dan één seizoen zal zijn, en dat is best wel OK.
Verder zijn er nog vier dagen dit jaar, en neem ik mezelf voor dat ik nog 46 afleveringen van een serie bekijk. En dan begin ik dus weer boeken te lezen.
⁂
Ik kon er niet naast kijken, toen ik Netflix opentrok: Bridgerton! Alleen al de aankondigingsbanner was genoeg om het te weten: dit is wellicht 100% mijn ding.
Kostuums, romantiek, vroege 19de eeuw, liefdesperikelen en hopelijk intriges: yay!
Het was helemaal wat het beloofde te zijn: schlock, cliché op cliché op cliché, een plot dat onmogelijk nóg voorspelbaarder kon zijn, dialogen waarvan niet alleen uw tenen maar uw hele voet en zelfs een stuk onderbeen spontaan van gaan krullen, geschiedenis waar niet eens meer een loopje maar eerder een marathon des sables mee genomen wordt — en ondanks dat alles: heerlijk.
Allemaal mooie mensen om naar te kijken, chemie die van de computermonitor spat als Regé-Jean Page en Phoebe Dynevor zelfs maar in elkaars buurt komen, en romantisch hé. Ik was content.
⁂
Ik kan mij niet herinneren dat we al ooit zó veel keer na elkaar eten hebben gegeten dat we gewoon klaargemaakt gekocht hebben.
’t Was denk ik de eerste keer dat we op Kerstmis zelf iets speciaals deden, en ’t was met gekochte sushi.
Eten maken is wel geesten en alles hé, maar gewoon zelf niets of bijna niets moeten doen, dat is ook wijs. Ik kijk nu al uit naar nieuwjaar, waar we een heel diner voor hebben besteld.
⁂
Welwel, ’t was een fijne avond.
We hebben bij Zuru Zuru ramen besteld en dan klaargemaakt.
En dan had ik een quiz voor het hele gezin gemaakt die we in de living gedaan hebben.
En dan hebben we zowaar Monopoly gespeeld en ons wreed geamuseerd.
Zo mag het elk jaar zijn, eigenlijk. 🙂
⁂
Ik kwam op een artikel op Techcrunch terecht.
Ik heb het hoedanook al heel moeilijk met heel die “startup”-zooi, waar een paar gasten samen hokken, denken een goed idee te hebben, en dan bakken geld naar hun hoofd gesmeten krijgen, on the off chance dat ze binnen een paar jaar overgekocht zullen worden door iemand met nóg meer geld.
(Want om winst te maken, daar is het meestal niet om te doen. Laat staan onderhoudbare, recurrente, houdbare winst.)
Remembering the startups we lost in 2020, is het artikel. Een kleine greep in de tientallen, wellicht honderden of duizenden startups die het geld van hun geldschieters weggekapt hebben.
Atrium: honderd man die zogezegd het advokatenwezen gingen heruitvinden. 75.5 miljoen dollar later: wég.
Essential: ging op tien jaar tijd een leidende stem zijn in een markt — “mobile” en “smart home” — die nu al totaal gesatureerd is door de grootste bedrijven ter wereld met de diepste zakken ter wereld. 330 miljoen dollar later: failliet.
IfOnly: “created a marketplaces of exclusive events — such as goat yoga“. 51.4 miljoen in de goot, en dan overgekomen door Mastercard voor de onderdelen.
Quibi: “short-form video streaming service mobile” — ook zo’n sector die totaal niet gesatureerd is, zucht. Die kiekens zijn erin geslaagd om 1.75 miljard dollar op te soeperen.
En Uber had in 2019 nog maar eens een verlies van 8 miljard dollar . Ze zeggen zélf dat de enige manier dat ze ooit winstgevend zullen zijn, is als alle openbaar vervoer Uber wordt én als alle auto’s zelfrijdend zijn — het is dus gewoon wachten op het onvermijdelijke failliet. Is het niet 2021, dan zal het een van de volgende jaren zijn.
En zo gaat het maar door. Er is zelfs een heel ecosysteem van bedrijfjes en publicaties die niets anders doen dan parasiteren op de parasieten: nieuws over startups en hun wedervaren.
Het spijt mij, maar ik vind dat walgelijk. Met dat geld zijn er wel betere dingen te doen dan dat.
⁂
Het zat wel ergens vaag in mijn achterhoofd, dat er een serie van Preacher gemaakt was, maar ik kon er mij niet veel bij voorstellen. Ik heb de comics hier staan, en (understatement) er is nogal wat geweld in.
Maar kijk, nu ik een abonnement heb op Prime, ontdek ik regelmatig dingen. En iemand heeft iemand blijkbaar geld gegeven om er een serie van te maken. Met zowaar vier seizoenen, zelfs.
Het is in de buurt van wat ik mij van de comic herinner. Behalve dat Arseface er veel te aflegekt uitziet. En dat ik mij niet kan herinneren dat Preacher zo lang in zijn dorp bleef, ik dacht dat hij bijna meteen de wijde wereld in trok.
Het einde van het eerste seizoen was wel zeer goed. Ik ben benieuwd wat seizoen 2-4 brengt.
⁂
Er is een nieuwe Bugle met John Oliver!
⁂
Het zal de eerste keer zijn in mijn leven dat ik niet met familie zal zijn voor Kerstmis en nieuwjaar.
’t Zal zeer raar doen.
Maar ook: ’t zal de eerste in keer in jaren zijn dat we met het hele gezin samen zullen zijn. En dat zal ook wijs zijn. 🙂
⁂
Door dit artikel te pennen over The Mandalorian. Erik Stockman schrijft een stuk dat er zowel in de grote lijnen als de details totaal naast zit. Niet dat het mij enorm verbaast, van de man die Rise of Skywalker vijf sterren gaf, maar toch.
Een paar stukjes:
zet de hypnotiserend mooie scènes met Yoda en Luke op Dagobah in ‘The Empire Strikes Back’ maar eens tegenover die fucking Baby Yoda die in Chapter 10 ineens die eieren naar binnen begint te smikkelen, waarna hij voor het oog van de camera een flinke boer laat. Voilà: ziedaar het verschil tussen magie en middelmatige kolder
Ik heb de originele trilogie ook gezien. Maar laat ons heel eerlijk zijn: zet de kolder van een fucking muppet met een gek stemmetje tegen de magie van de ontluikende relatie tussen twee getraumatiseerde wezen (Din Djarin en Grogu), en ik weet het ook wel.
Zeg wat je wil over George Lucas, en over zijn ellendige prequels, maar het is een historisch feit dat de eerste trilogie werd geboren uit een oprechte liefde voor de serials, de comicbooks en de ridderverhalen die hij zag en las in zijn jeugd
Zeg wat je wil over George Lucas, maar het is een historisch feit dat de man enorm veel ideeën heeft, maar zelf voor de dooie dood geen goeie film kan in mekaar steken (cfr. de ellendige prequels, en dat Aflevering VI gered is in de montage, en de objectief enige goeie van de originele trilogie, Empire Strikes Back, de film is waar Lucas het minst mee te maken had).
En zeg wat je wil over George Lucas, maar Mandalorian en daarvóór Clone Wars en Rebels zijn de eerste Star Wars-projecten in al die decennia waar de visie van Lucas in fantastisch goede banen geleid is.
Met dank aan Dave Filoni en Jon Favreau. En Lucas. En Kathleen Kennedy. Helden, allemaal. Die er samen in geslaagd zijn de vloeibare stront van de prequels en de sequels te doen vergeten.
onder de eerste drie films lag een stevige mythologische fond die je zelfs nog voelde doorwerken in Episodes VII, VII en IX
Neen. Onder de eerste drie films lag een slaafs kopiëren van Joseph Campbell, en een bijna even slaafs kopiëren van de beeldtaal van serials (zoals trouwens ook bij Indiana Jones). En in de prequels werden de eerste drie films gewoon herhaald (“it’s like poetry, it rhymes”).
Episode VII is een geldige poging om er een nieuwe draai aan te geven. Maar Episode VIII is een totale mislukking van een beeldenstormende regisseur die het verkloot heeft. Serieus, Luke zijn lightsaber weg laten smijten als openingsbeeld? Rey’s ouders zijn niemand speciaal? Snoke is niets van mysterie?
En Episode IX is een poging om het nog recht te trekken, maar helaas. VIII had het zó kapot gemaakt dat er niets meer aan te doen is.
Voor Favreau daarentegen is het ‘Star Wars’-universum een soort gigantische pralinedoos, waaruit hij, tot jolijt van de fans maar ook met een soort richtingloze willekeurigheid, in iedere aflevering enkele lekkere snoepjes vist. Nu eens een Speeder, dan weer een Jedi-ridder, dan weer de Slave-1. Zoals Forrest Gump zou zeggen: ‘The Mandalorian’ is like a box of chocolates: you never know what you gonna get.
FUCK NEE STOCKMAN.N
Star Wars is, in tegenstelling tot wat Duynslaegher-van-den-Aldi blijkbaar denkt, enorm zeer veel méér dan alleen maar die paar goeie en verder zeer slechte films. Star Wars is een heel universum. Er zijn vele honderden comics, boeken en games. Die weliswaar een tijd geleden allemaal collectief “niet meer canon” zijn verklaard, maar die ondertussen allemaal terug aan het komen zijn (met Thrawn als beste voorbeeld).
En wat Favreau doet, is elementen nemen uit een heel universum, en die op vaak onverwachte manieren inzetten. Een assassin droid als kinderverzorger! Een ugnaught als een tragische held! Helemaal menselijk gemaakte stormtroopers!
Ik ben er zeker van dat Stockman het fantastisch vond dat Han Solo veertig jaar na de eerste trilogie nog altijd zijn zelfde broek en hemd aan had. Bah.
Neem nu die scène waarin Mando bij het kampvuur zit te praten met een Jedi-ridder terwijl je op de soundtrack een flard hoort uit het welbekende ‘Yoda’s Theme’ uit de soundtrack van ‘The Empire Strikes Back’. Misschien dat u de Force op dat moment in uw nek voelt blazen, maar wat ons betreft voelt het aan als het zoveelste goedkope knipoogje.
Het heet *leitmotif*, gast. En dat is waar ze voor dienen. In uw zo bewierookte Afleveringen VII-VIII-IX werden ze totterdood verkrácht, trouwens, de leitmotifs.
Ironisch eigenlijk: ‘The Mandalorian’ heeft zóveel gemeen met de eerste trilogie; van de vele vertrouwde locaties tot de miraculeuze wederopstanding van Boba Fett; en tegelijk helemaal niks.
Ironisch eigenlijk; deze review heeft zóveel gemeen met een echte review; van concepten als klinkers en medeklinkers tot zinnen en paragrafen; en tegelijk helemaal niets.
⁂