Het is niet duidelijk of Trump gewonnen heeft of niet, op dit moment.

Ik zei al een tijd dat er geen enkele battleground state was waar Biden zó veel voorsprong had dat het onmogelijk was dat Trump zou winnen, en het ziet er naar uit dat het aan het worden is wat iedereen wel intellectueel voor mogelijk hield maar nooit visceraal. Voor de duidelijkheid: dat die strontslingerende primaat in het Witte Huis na vier jaar zelfs maar in de buurt komt van een overwinning, is een kaakslag voor de Amerikaanse natie.

De Verenigde Staten hebben verloren, zelfs als Biden alsnog president zou worden. Want dan komt hij aan het hoofd van een land waar de senaat nog altijd republikeins is en hem dus in alles zal tegenwerken, waar de economie om zeep is, waar er voorlopig geen einde in zicht is voor Covid-19, en waar alles zó hopeloos gepolariseerd is, dat niéts kan lukken.

Ik wens hem dat eigenlijk niet toe.

Om de zes weken ga ik naar het hospitaal. En op het einde van de ingreep maak ik dan een nieuwe afspraak voor binnen zes weken.

Ik ben dat de vorige keer vergeten doen, en nog goed dat ik nu in mijn agenda keek om te zien hoe lang het geleden was, want het was vijf weken geleden. Maandag bellen voor ene afspraak in de loop van de week. Hopen dat het lukt.

Als het niet lukt, is het geen onoverkomelijk probleem, maar het mag toch niet al te veel tijd meer wachten ahem. Het langst dat het al ooit geweest was, was tien weken, en dat was écht te lang.

Eens te meer uitstekend van The Lincoln Project:

De titel en het begin lijkt misschien helemaal niets speciaals, maar natuurlijk verwijst het aan honderd per uur naar Pizzagate en QAnon en gelijkaardige klaptrap. En is het perfect om de Trump-kiezer binnen te trekken.

Om dan zowat het meest familievriendelijke van alle Lincoln Project-filmpjes te zijn.

Heerlijk.

Ik werk nu al sinds maart voltijds thuis. Als het aan mij ligt, doe ik nooit nog iets anders dan dit. Ik ben productiever, ik voel mij beter, ik verlies geen tijd.

In al die tijd was er één project waar het zeer misschien beter was geweest om allemaal samen in een kamer te zitten — maar als ik er wat meer over nadenk, zelfs daar zou het ook gegaan zijn als we allemaal samen in een virtuele kamer hadden gezeten.

En dus zit ik al maanden en maanden thuis. In mijn peignoir en sletsen, 98% van de tijd (2% van de tijd zijn het meetings met mensen die ik niet goed genoeg ken om in peignoir toe te spreken en die er op staan om mét camera te vergaderen).

Om anderhalve maand moet ik het huis uit om naar het hospitaal te gaan, en dan is het altijd raar om weer schoenen aan te doen. Want sletsen: dat went enorm. En mijn voeten zijn nog nooit zo zacht geweest en zonder eelt als nu.

’s Nacht in bed wrijf ik regelmatig eens aan mijn voeten.

’t Is niet dat ik mijn werk niet graag doe, verre van. De projecten zijn interessant, de collega’s aangenaam, de omstandigheden goed. Het is ook niet alsof ik afgebeuld wordt: het is druk, elke dag is volgeboekt met werk, maar de deadlines zijn haalbaar en de eisen hoog maar niet onmogelijk.

Dat neemt niet weg dat ik er naar uitkijk om eens wat langer dan een weekend geen werk te doen. Mijn agenda zegt mij: nog deze week, en dan vier dagen volgende week, en dan heb ik tien kalenderdagen verlof.

Ik ga daar nu eens zo hard van genieten, ge kunt u dat niet inbeelden.

Ik ben oprecht benieuwd hoe mensen binnen tien, twintig jaar gaan spreken over wat we dit jaar aan het meemaken zijn, met de Covids. Zoals ik ook benieuwd ben hoe het zal aflopen met de Verenigde Staten na vier (of acht, wie weet) jaar Trump.

Zou het nu een moment zijn waar er allerlei dingen kantelen? Of toch nog niet? Gaan ze binnen een jaar of dertig zeggen dat wat erin in 2020 gebeurde eigenlijk maar de naschokken waren van wat er een paar jaar vroeger gebeurde? Of juist dat het maar het prille begin was van wat er later volgde?

En dichter bij in de tijd: wat zou er in 2021 allemaal gebeuren? Spannend, wel.

Omdat ik geen goesting had om een WordPress speciaal op te zetten om iets te tonen, bij dezen dan maar alhier.