Oef. Een heel stuk website bijgemaakt.

Posted a new photo album. I wonder why I can’t have a photo album as a weblog entry.

“Laten we elkaar geen Liesbeth noemen,” zegt Willy Claes in De Standaard vandaag.

Da’s een uitdrukking die ik nog nooit van mijn leven gehoord heb. Volgens Google nam Bert Anciaux ze in de mond in een toespraak voor Spirit, in november 2001: “Maar laat ons elkaar geen Liesbeth noemen, het politieke klimaat is vandaag niet zo ideaal.”

Een paar maand later, Fred Erdman in een debat in de Kamer in mei 2002: “Ik geloof ook dat, zeker wat deze materie betreft, het beter is iets wettelijk te regelen dan in de obscure sfeer van arrangementen te blijven. We weten dat dit gebeurt, laten we elkaar geen Liesbeth noemen.”

Guy Verhofstadt in september van hetzelfde jaar: “Dames en heren, laat ons elkaar geen Liesbeth noemen. Brussel zal een complexe stad blijven”.

Weird.

Een mens maakt iets mee als hij buiten komt.

Plaats: tussen het Baudelopark en de Leie. Dramatis personae: een beeldschoon meisje, tussen 17 en 21 jaar oud, van noord-indisch achtig uitzicht, en een Vieze Vent, leeftijd 25 plus of min 5 jaar, niet meer gewassen en van kleren ververst sinds vorig jaar Pasen, en scheef van de zattigheid.

Meisje: “nee! ’t is niet meer gelijk dat ’t was! ’t is helemaal anders!”

Vent (lallend): “da is nie waar, d’er is niets veranderd!”

Meisje: “NEE! ‘T IS NIET MEER GELIJK DAT ‘T WAS!”

Vent: “ja, awel, ’t is al goed! geef mij die pint!”

Meisje: “Nee! Schooit in ’t vervolg zelf om uw pinten!”

Vent: “Alle gauw, geef mij die pint!”

Meisje: “Laat mij gerust! Waarom moe ‘k ik altijd schooien? ’t Is mijn pint!”

Vent: “jaja, ’t is al goed, ‘k heb het verstaan! maar komt nooit niemeer in mijn gebuurte!“

Meisje: “ik wil u zelfs niet meer zien!”

Ik was met de fiets, en ik kon niet trager rijden dan ik al deed. En om nu speciaal rond te rijden, dat zag ik niet zitten.

Misschien zou ik ook gelijk Brusselmans dag in dag uit op het terras van de Aspendos moeten zitten, wie weet wat voor romans ik wel niet zou kunnen schrijven!

Het eerste dat mij opviel als Zelie geboren was, was dat ze direct na haar geboorte als precies kon geeuwen gelijk echte mensen. Het is bij Jules niet anders:

Nu ja, ik zeg “het eerste”. Eigenlijk het eerste was toen ze er nog niet helemaal uit was, dat haar kop vol haar stond. En toen ze er helemaal uit was, dat haar schouders en haar rug ook vol haar stonden.

En dan dat die navelstreng eigenlijk gemakkelijker zou door te snijden geweest zijn met mijn japans mes, dat die schaar de neiging had om ervan te glijden.

En dan dat Zelie vol huidsmeer zat.

En dan dat ik eigenlijk een foto had moeten pakken van de gynaecoloog toen hij afrikaanse-jager-op-groot-wild-gewijs met de moederkoek in de hand bengelend stond te grijnslachen.

En dan dat Zelie al kon geeuwen gelijk een bouwvakker. 🙂

Kijk kijk kijk. Ik ga een paar weken niet naar de beurs kijken, en dan doen onze aandelen het juist goed. De afgelopen twee maand eigenlijk: dat rood is de AEX en dat blauw zijn wij.

Binnen een beetje ga ik nog content zijn met mijn aandelenopties!

EYP mij opvrolijken. Heh heh. Da’s een goeie. Lessee, wat heb ik daar aan over gehouden?

Een paar goeie vrienden die ik al geen jaren meer gezien heb. En waar ik eigenlijk eens dringend dringend contact moet mee opnemen. John, om zo maar iets te zeggen. Die nu dacht ik weer in Londen werkte als advokaat? En Patrick, tegenwoordig een Grote Meneer bij Redhat. En eigenlijk, Graham, Editor bij een uitgeverij van medische wetenschappelijke literatuur. En William, journalist in Zuid-Amerika. En gewoon om eens te checken ook eens Frank (bankier nog altijd?) mailen. En Chris natuurlijk, bevelvoerder over Grote Oorlogsschepen in de Royal Navy.

En wat geleerd? Wat ervaring met spreken-in-’t-publiek, wat ervaring met vergaderingen leiden, wat ervaring met team–hah!–building technieken. En veel ervaring met klungelen, met slechte mensen en misbruik van vertrouwen, met misbruik van enthousiasme en slechte organisatie. En de kleinheid van de mensen.

Maar all in all, mja, wel positief zeker? ’t Was in ieder geval een microcosmos van het Echte Leven, en mocht ik het nu opnieuw kunnen doen, ik zou het allemaal anders aanpakken.

November 9 2000: Kenny Muhammad, the Human Orchestra, blesses the mic with the best beatboxing this side of anywhere. Quicktime MOV (en 150 megabieten, dus best “save as” of zoiets doen).

With the average age of Canadian Masons hovering in the mid-60s, the danger of the secret society dying off has grand masters doing what was previously unthinkable – placing recruitment ads in newspapers and forming public relations divisions for tactics on how to sell Masons to a new generation.

[…]

Ideas for quick fixes include one-day classes in which the ancient three-month process of initiation is compressed into a convenient drive-through format for today’s busy young man. [Telus Canada News]

Allemaal samen:

Who controls the British crown?
Who keeps the metric system down?
We do! We do!
Who keeps Atlantis off the maps?
Who keeps the Martians under wraps?
We do! We do!
Who holds back the electric car?
Who makes Steve Guttenberg a star?
We do! We do!
Who robs the cave fish of their site?
Who rigs every Oscar night?
We do! We do!
[The Stonecutter’s Song]

“Coach sleeps with 13yo; not charged“. Hoeveel mensen zouden hiervan op hun achterste poten staan? Een volwassen mens! Met een dertienjarige! Verkrachting! Boe! Misbruik van authoriteit! Awoert! In de gevangenis! Miscarriage of justice!

…

En met de verduideling dat de coach in kwestie 21 jaar oud en vrouwelijk, en de dertienjarige in kwestie lid van het zwemteam dat ze coachte en mannelijk? Hoeveel stemmen van “you lucky, lucky bastard”?

Tsss.

Ooo wat een klein babytje! Hoop en al 340 gram! En dat het nog allemaal in orde gaat komen en alles!

En op hetzelfde thema maar dan in omgekeerde richting: vrouw wordt moeder aan 79 jaar. En geen Antinori-toestanden, gewoon op de natuurlijke manier.

Er rekening mee houdend dat ze juist een bevalling achter de rug had, zag Sofie er machtig goed uit in het hospitaal gisteren.

Maar ’t is niet altijd evident om in zo’n kamer moeder en kind tegelijkertijd schoon op de foto te hebben, en het licht is daar ook al enorm vies: juist te donker om eigenlijk goed te zijn, een flash maakt alles nog viezer, en mijn Ixusje van jaren geleden is ook al geen goed toestel, en dat allemaal samen zorgt ervoor dat die foto’s er allemaal een beetje kaduk uit komen.

Nog een geluk dat er Photoshop is. Op foto 1 kijkt Sofie goed, op foto 2 is het gezicht van Jules te zien: combineren die twee! Te donker: curve wat bepotelen. Te klinisch: laag toevoegen met oranjegeel en op 33% soft light zetten, grondfoto vaseline-effectmatig op 25% geblurd boven het origineel plakken. Te veel artefacten van de CCD: gauw wat ruis op zetten.

En moest ik het niet gezegd hebben, niet veel mensen die het zouden gezien hebben. Het meest artificieel uitziend aan die foto is die rare vlek op de muur achter Sofie’s kussen, en dat is nu precies iets dat wel degelijk in ’t echt zo was. 

Daarjuist een exceedingly weirde telefoon gehad, van iemand die juist drie uur in België is, alleen maar engels spreekt en dringend op zoek is naar hosting voor zijn twaalf canadese bedrijven.

Ik heb hem doorverwezen naar Amercom Holland.

Fotoots van gisteren in ’t hospitaal bij Sofie:

In volgorde: Sofie en Jules, Sofie en Jules nog eens, Sofie en Jules nog eens, Andy en Emil, Sofie en Zelie, Jean met Jules (alletwee Le Penseur aan het doen), en Andy’s papa en mama met Emil

Wacht wacht: er waren wel degelijk een heel aantal goeie dingen aan Order of the Phoenix, passop! Ik ben gewoon teleurgesteld, da’s alles, die entry van daarnet is geschreven geen tien seconden na de laatste pagina.

Bon. Dus even objectief: boek 5 is een stuk donkerder, nog altijd grappig, maar behoorlijk meer voor oudere kinderen dan de eerste boeken. Het is een beetje de Empire Strikes Back van Harry Potter, maar dan niet meteen omdat het het beste van de boeken is, maar omdat Harry in de baskuul staat tussen goed en slecht, en dat hij serieus wat dingen bijleert over zichzelf en de wereld.

Het aller, aller, allerbeste van het hele boek trouwens: Snape en James Potter.

Boek lezen dus. Geen discussie over. Mocht ik een dochter/zoon hebben die het nu nog niet kan lezen wegens niet voldoende Engels, ik zou het denk ik hoofdstuk per hoofstuk simultaanvertalend voorlezen.