Ah well. Te goed om gemiddeld te zijn, niet goed genoeg om de tweede poule te winnen.

We waren de enige ploeg die ronde 2 helemaal 18/18 juist hadden, maar voor de rest roemloos subsubtop.

Wel goeie quiz. En we hadden twee punten extra kunnen hebben, maar ik denk ook dat we twee punten zeer ruim gekregen hebben, dus dat houdt het in evenwicht. En zelfs met twee punten extra zou er niet veel veranderd zijn: twee plaatsen hoger, maar nog altijd geen poulewinst, en nog verder van het gemiddelde.

There’s always next time, ha.

Ik zag een film staan op de Netflixen en het zag er op het eerste zicht wel leutig uit en dan heb ik de film helemaal uitgekeken en mwof.

Het begon goed, het zag er lang naar uit dat er belofte in zat, maar dan kreeg het een plots soort moraliserend queue de poisson-einde en neen, ik was niet content.

Mogelijk iets dat een aflevering in een serie had kunnen zijn, waar dan meer zou uitgediept kunnen worden en een beter einde zou kunnen aan verzonnen worden. Of misschien hetzelfde einde maar dan wel verdiend, in plaats van hoe het nu overkwam, als ene schoolmeester die een al overduidelijke les er nog eens hard in moet duwen.

Waste of talent ook, Mahershala Ali en Julia Roberts en Ethan Hawke.

We hebben een nieuwe zetel en ik ben doodbenauwd dat er iets mee gaat gebeuren. Het is een zetel in één stuk waar we de kussens niet van kunnen wassen en als er één kat haar klauwen in zet is het miserie en aargh.

Ik heb er een middel opgespoten dat zou moeten alle vochtigheid tegenhouden en ook vlekken en watnogallemaal, maar ik ben er toch allemaal niet te zeker van.

Eigenlijk zou ik er een doorschijnende plastiek willen over leggen en overal doilies leggen aan de armen en de hoofden, maar ik ga het zelfs niet ten berde brengen bij mijn echtgenote. :/

Er stond een potje hazelnoten in de keuken en ik had goesting in hazelnoten.

De hazelnoten waren niets om over naar huis te schrijven, maar alla. Ik was naar The Office aan het kijken en ik stak een paar hazelnoten in mijn mond en ineens was het gelijk dat er een muffe hazelnoot tussen zat. Maar écht muf. Blergh. Vies. Ik heb een mondvol hazelnootpuin uitgespekeld, eens heel aandachtig gekeken naar de hazelnoten, niets speciaals gezien, en dan verder hazelnoten gegeten.

Drie of zo noten verder had ik wéér een muffe hazelnoot. Nee: een rotte hazelnoot. Vurt. Om te overgeven degoutant.

En nu staat hier een pot noten die ik onder geen enkel beding nog wil aanraken, en ben ik voor de voorzienbare toekomst vies van hazelnoten. :/

Om de zoveel tijd zegt de telefoon <ping> of <bzzt> of doet hij gewoon helemaal niets omdat ik hem op helemaal stilgezet heb, maar komt er wel ergens een notificatie toe.

Als ik er niet rap genoeg bij ben, vind ik dat gegarandeerd nooit meer terug. Het kan mail zijn, het kan Teams zijn, het kan Whatsapp zijn, het kan andere mail zijn, het kan nog andere mail zijn, het kan andere Teams zijn, het kan de Facebooks zijn of Messenger of de Instagrams of de Twitters of godweetwat.

Ik keek vandaag totaal per toeval naar mijn binnenkomende SMSen. Waar dus al bijna twee dagen een SMS stond van de velomaker om te zeggen dat mijn achterband vervangen is. Want ik heb dinsdagochtend met mijn achterband over de scherpe bodem van een kapotte wijnfles gereden in de buurt van de Overpoort en de band was om zeep en ik heb hem samen met de rest van de velo binnengestoken bij de velomaker en die ging mij een SMS sturen als de velo gerepareerd was.

Dat wil zeggen dat ik twee dagen thuis heb gewerkt terwijl ik eigenlijk ook op het werk had kunnen werken.

Ik begon eigenlijk al een beetje heimwee te krijgen naar quarantaine. 😀

We gaan een nieuwe zetel hebben in de living en die wordt vrijdag geleverd en ik ben helemaal kapot van de zenuwen en wel om deze reden!

De winkel gaf mij twee opties voor levering op de eerste verdieping: met de laadklep van de camion of met een lift. Het kon alleen met de laadklep als de camion juist onder het venster kon staan en dat daar dus 15 meter ruimte voor moest gereserveerd worden op straat, met een officiële inname publiek domein aan te vragen bij de Stad en alles.

Ik, daar geen goesting in hebbende, zei dat het dan met een lift mocht zijn. Dat zou 140 euro of zo extra zijn, en ik had al bijna gezegd dat het al lang goed was en doe maar — tot ze mij zeiden dat ik dan ook inname van publieke ruimte moest aanvragen.

Urgh. Teruggekeerd naar de optie met de laadklep (ook niet gratis, trouwens) en naar de Stad op tinternet geweest en een aanvraag gedaan. Dezelfde dag nog de vergunning gekregen (hoera en leven de efficiëntie!), twee verbodenparkerentekens gehuurd, die krengen voor de deur gezet — en nu ben ik al dagen nerveus dat er vrijdagochtend nog altijd twee auto’s gaan geparkeerd staan op de plaats die eigenlijk gereserveerd zou moeten zijn voor de camion met de zetel erin!!!

Op de bordjes staat dat het verboden parkeren is van 6u ‘s morgens tot 18u ‘s avonds. Ik zal dan om 6u30 opstaan en de politie bellen om wat er nog staat te laten takelen, zeker?

Om de zoveel tijd brengen de Youtubesalgoritmen mij een compilatie van Office-bloopers. ‘t Was vandaag niet anders, tussen de wiskunde-examens van Tom de Naakte Wiskundige door, die al een hele tijd als achtergrondgeluid opstaan.

Ik ben vanavond dan maar nog eens beginnen kijken naar de serie. Bij seizoen twee natuurlijk, want seizoen één is veel te Brits en dus veel te doordrongen van fatalisme en negativiteit en zieligheid.

Seizoen twee is het eerste écht goede seizoen van The Office, omdat ze beseften dat Amerika, ergens in de grond, niet zo is. En waar David Brent eigenlijk een bijna verachtelijk personage is dat hopeloos gedoemd is te mislukken in alles, is Michael Scott iemand die het altijd goed meent en altijd blijft hopen en geloven dat het goed komt.

Wat een uitstekende serie toch. (Ik ga mijn neus dicht moeten knijpen als ik Andy Bernard zie, want ik heb het moeilijk met Ed Helms, maar alla. Dat moment in de allerlaatste aflevering is alle miserie van de paar voorgaande seizoenen waard.)

We zijn op de tiende plaats geëindigd in de quiz. Waar we, denk ik, min of meer thuishoren.

Deze keer geen antwoorden stomgaweg gemist of verkeerd ingevuld of getwijfeld, maar alleen dingen die we echt niet wisten. Meer specifiek wisten we niet:

• wie Richard Dedekind was
• dat Ender Scholtens de podcast Gossip Guy deed
• dat Justin Bieber het Ramsay Hunt type 2-syndroom heeft gehad
• dat het Sin With Sebastian was die Shut Up (And Sleep With Me) zong
• dat het Horseele is in de Ghelamco (nochtans al geweest)
• dat Mercy Ships met boten medische hulp gaan geven
• dat Virgil Abloh de man van Off-White was
• wat de HBO-serie The Gilded Age was
• dat Valerie Trouet gespecialiseerd is in jaarringen
• wat affogato is

Ah well. We hebben ons toch geamuseerd.

Weekends zijn moeilijk. Ik wist zaterdag wéér eens niet zeker of het zaterdag of zondag was. (En zoals altijd: is dit nu het moment dat het noodlot toeslaat in mijn hersenen?)

Maar hey, aan de positieve kant: ik moest iets in de vuilbak in de badkamer smijten (zo’n pedaalemmer voor zeer kleine lilliputters), en ik had géén vreselijke rugpijn!

Hoezee!

Daarmee is de episode die keer dat ik acuut zo vreselijk veel rugpijn had as opposed to zoals gewoonlijk rugpijn min of meer helemaal achter de (ahaha) rug.

Mijn niet-medische inschatting:

• een zenuw gekneld ⇒ een dikke week of twee niet kunnen wandelen
• verkeerd slapen (op mijn rug met mijn linkerbeen toegeplooid) ⇒ stekende weeë pijn links onderaan in mijn rug
• kapotte rug ⇒ al de rest

Maar hey dus: ‘t is gedaan! En een hele zondag om de eerste paar afleveringen van For All Mankind te bekijken!

Goed geslapen, twee keer zelfs:

Doodmoe vrijdagnamiddag, in mijn bed gekropen om 17u15, in slaap gevallen met de nieuwe van Peter Gabriek op de achtergrond, wakker gemaakt toen mijn echtgenote thuiskwam, liggen lezen en youtube kijken tot 5u, en dan nog een uur of vier geslapen.

Ne keer azo en ne keer anders.

We zijn ooit eens naar Ierland geweest en ik zou eigenlijk wel nog eens willen teruggaan. Ware het niet dat ik niet echt goed te been ben.

Ik heb iets met Ierland sinds mijn vader toen ik klein was heel de tijd The Dubliners opzette. En Planxty.

Misschien wel een van mijn favoriete herinneringen, die keer dat we samen naar een optreden van The Dubliners gingen. Ook al schiet mijn gemoed er altijd van vol wegens dat het echt niet lang voor zijn overlijden was.

Hij is 65 geworden, en ik denk niet dat iemand van mijn generatie dat twintig jaar geleden zou voorspeld hebben.

Ik was er meer van aangedaan dan ik had verwacht. Natuurlijk was hij niet gezond, maar de laatste tijd zag hij er zoveel beter uit dat ik dacht dat het nu wel niet meer zo snel zou gebeuren.

Dammit.

Er zijn in de bijkeuken twee kastdeuren die praktisch nooit open gedaan worden. Vooral omdat er brol in zit die bijna nooit gebruikt wordt, maar ook omdat er ooit voedselmotten in hebben gezeten en dat ik geen goesting heb om het allemaal uit te halen en volledig uit te kuisen.

Ik kijk wel eens om de zoveel tijd, om te constateren dat er nog altijd webachtige dinges in zitten en dus nog altijd motten, bah.

Vandaag deed ik de deur open en mijn hart deed een sprongetje: er zat een massief grote kogelspin die vliegensvlug voorbij kwam gespurt. Maar echt, ik heb nog nooit zo een grote kogelspin gezien in ons huis.

Ik kan niet anders dan vermoeden dat die op generatie na generatie meelmot opvreet. In het donker. En om de paar weken eens een streep licht ziet.

Spooky.

Ha. 🙂

…en voor wie de uitleg nodig heeft:

De eerste paar nieuw ingesproken Discworld-boeken zijn gepubliceerd op Audible!

Ik had twee credits over, dus ik heb er dan maar twee gekocht. Moeilijker moet het soms niet zijn.