Ik lag in mijn nest en ik had ineens zo’n raar gevoel rechtsachteraan mijn neus. Gelijk dat er iemand van binnenin mijn hoofd aan het duwen was.

Ik voel het al helemaal aankomen: ziekte. ’t Heeft nog lang geduurd: meestal is het in het begin van de vakantie in plaats van ergens in het midden. Nu nog even afwachten om te zien wat het precies wordt van ziekte.

Ik ben geen uitgaande mens — ’t is nog een geluk dat er tegenwoordig ook op de interwebs cadeaus voor nieuwjaar te vinden zijn.

Het nadeel daarvan is dat ik in gehoorsafstand van de deurbel moet blijven op momenten dat er mogelijke leveringen zijn. En met van die vensters in de zin van “tussen 9u30 en 19u30” wil dat dus zeggen dat ik niet in mijn bed kan blijven liggen tot ’s middags en ook dat ik niet na de middag weer terug in mijn bed kan kruipen.

En als ik dan buiten moet gaan, moet ik een kind lastigvallen dat ook liever in zijn bed zou blijven liggen naar series kijken in plaats van in de living naar series te kijken.

Vermoeiend, wel.

Vijfde plaats hoera, en zelfs met een man minder dan anders gedurende drie en een halve ronde!

We zijn wel gelijk alsmaar verder van die Meest Gemiddelde Score — deze keer poule 2 gewonnen, wie weet komen we zelfs in de buurt van poule 1. (Dat is een klasse hoger dan we verdienen, maar bon, ’t zal dan niet van korte duur zijn.)

Het was een fijne quiz ook, met twee quizmasters en zeven onderhoudende rondes. (Al had ik één probleem: er werd een afbeelding van Tux getoond en de vraag was van welk bedrijf dit was, en Linux is natuurlijk geen bedrijf.)

Content wel dat ik niet al te veel momenten had van ik wéét het maar ik kan er niet op komen. Het zat heel ver, maar uiteindelijk wist ik dat Wand’rin’ Star uit Paint Your Wagon komt — ik had dat ooit eens in de vroege jaren 1990 op de radio gehoord en meteen ook opgenomen, en toen was het absoluut niet evident om te achterhalen waar het vandaan kwam.

Wat ook ver zat maar er dan toch uitkwam: dat Bes de Egyptische dwerggod is. In mijn hoofd is die verbonden met die andere rare Egyptische god die eruitziet als een spook uit Pac-Man. Op zijn naam kon ik pas met de hulp van Google komen, en ’t is pas nadat ik zijn naam wist, dat ik weer wist waarom ik ze met elkaar in verband bracht: Medjed is verdacht dicht bij midget. Vandaar dus.

Wat dan weer té ver zat, is wat Veronica van plantengeslacht is. Ik dacht weegbree, maar ’t is ereprijs. Dat dan wel een weegbreeachtige is, maar dat paste niet in de link.

Ah well.

Leutige avond, in alle geval.

Het is zondag geweest, maar ik weet niet wat ik allemaal gedaan heb. Ik heb blijkbaar, zegt Netflix mij, naar vier afleveringen van een serie gekeken, maar ik zat daarjuist ergens tegen het einde van de vijfde aflevering, en ik heb geen flauw idee waar het allemaal over gaat. Ik herken het hoofdpersonage — Park Gyu-young is herkenbaar — maar ik heb niet de minste notie van wat er eigenlijk allemaal aan de hand is. Is het hoofdpersonage dood? Of niet? Is er een moord gepleegd? Of niet? Er zijn flashbacks, zo ver was ik al, maar zijn die in volgorde? Of niet?

Tijd om in mijn bed te kruipen en eens lang te slapen, denk ik.

Er was familiebezoek gepland, zo van dat “we zouden echt eens moeten afspreken” en dat het dan nooit lukt maar deze keer dus wel. Helaas was er wegens ziekskes maar één van de twee mensen, maar dat heeft de pret niet gedrukt.

We hebben duuzd kookboeken maar ’t was uiteindelijk niet zoooo moeilijk om te kiezen wat gemaakt: iets van sla met komkommer en peper en tomaten, en iets van sla met tomaten en ajuin, en syrischachtig gekapt, en kip met citroen, en bloemkool met harissa in den oven, en hasselback bieten.

’t Was allemaal helemaal eetbaar, en het was een fijne avond.

Bezoek is gelijk rosbief: g’ontziet u dat om eraan te beginnen, maar nekeer dat het er is, zijt ge content. 🙂

Onze jongste is al twee weken ziek. Iets viraals met hoesten dat geen COVID is maar wel wreed ambetant. Ze heeft heel haar examenperiode gemist, wat dus redelijk vervelend is, maar vooral: het blijft maar duren en duren.

Maandag dan maar nog eens dokter, zeker?

’t Was nog een halve dag te doen en dan was het vakantie, maar dan was er nog een meetinkje in de namiddag dus ben ik in blessuretijd gegaan, maar nu is het wel degelijk vakantie hoezee!

Ik heb geen flauw idee van wat ik zou kunnen doen tijdens de vakantie. In mijn stoel aan mijn computer zitten, waarschijnlijk.

Geen films die ik dringend wil zien, geen series die dringend moeten uitgekeken worden, en een beetje te weinig motivatie om boeken te beginnen lezen. Volgend jaar lees ik weer boeken, beloofd.

Eurgh. ’t Is allemaal niet gemakkelijk.

’t Was algemene vergadering en Xavier had eten gemaakt en het was toatjespap maar dan op een manier die ik nog niet had gehad:

Puree, karnemelk, beure noisette erdoor, garnalen wegens luxueus — maar wat niet zichtbaar is op de foto: niet één maar twéé schellen jonge kaas!

Dat was verrassend uitstekend, eigenlijk.

Ik ken iemand en die moet niets weten van poëzie. Niéts.

Ik anders wel.

The Sickbed of Shane MacGowan

Cian Ferriter

I
You spiked it, slammed it, swilled it, horsed it down,
bare-backed the wolfhound through the throng
of London’s moshing, mongrel exiles,
lost soldiers searching for a soldier’s song.
You plucked a feather from the cockerel’s nape
and with it blew the sluice-gates open:
out they tumbled – roaring, fighting, spilling –
the punks who played melodeon in the barns
then smashed their heads against old England’s walls
or bent the bow until the fiddle burned
or passed out cold under a petrol sky
in which you floated with your ancient grin.

II
You screamed the scream of silent labouring men
whose faces at last orders were curlews
fleeing gunshot, bog holes in a storm.
You saw in broken glass the heavens’
tender constellations: the hunter laying
down his needle; the ploughman stumbling home,
the bear refusing to be judged or judge.
And now, as you lie on your deathbed,
we’ve come to do what you’d have done:
to weigh in love the loser’s lot,
to bend in to the man without a voice
and whisper you are held, held and understood.

De titel verwijst natuurlijk naar dit fantastisch nummer:

Hoe ongelooflijk moet het zijn om deze hele plaat vanuit het niets te leren kennen. Ik wou dat ik het nog eens kon doen — ik had ze gewoon op het zicht gekocht omdat de omslag er leutig uitzag, en vooral omdat er een nummer over Cúchulainn was (een minuut stilte voor Dun Darach).

Ah well. Te goed om gemiddeld te zijn, niet goed genoeg om de tweede poule te winnen.

We waren de enige ploeg die ronde 2 helemaal 18/18 juist hadden, maar voor de rest roemloos subsubtop.

Wel goeie quiz. En we hadden twee punten extra kunnen hebben, maar ik denk ook dat we twee punten zeer ruim gekregen hebben, dus dat houdt het in evenwicht. En zelfs met twee punten extra zou er niet veel veranderd zijn: twee plaatsen hoger, maar nog altijd geen poulewinst, en nog verder van het gemiddelde.

There’s always next time, ha.

Ik zag een film staan op de Netflixen en het zag er op het eerste zicht wel leutig uit en dan heb ik de film helemaal uitgekeken en mwof.

Het begon goed, het zag er lang naar uit dat er belofte in zat, maar dan kreeg het een plots soort moraliserend queue de poisson-einde en neen, ik was niet content.

Mogelijk iets dat een aflevering in een serie had kunnen zijn, waar dan meer zou uitgediept kunnen worden en een beter einde zou kunnen aan verzonnen worden. Of misschien hetzelfde einde maar dan wel verdiend, in plaats van hoe het nu overkwam, als ene schoolmeester die een al overduidelijke les er nog eens hard in moet duwen.

Waste of talent ook, Mahershala Ali en Julia Roberts en Ethan Hawke.

We hebben een nieuwe zetel en ik ben doodbenauwd dat er iets mee gaat gebeuren. Het is een zetel in één stuk waar we de kussens niet van kunnen wassen en als er één kat haar klauwen in zet is het miserie en aargh.

Ik heb er een middel opgespoten dat zou moeten alle vochtigheid tegenhouden en ook vlekken en watnogallemaal, maar ik ben er toch allemaal niet te zeker van.

Eigenlijk zou ik er een doorschijnende plastiek willen over leggen en overal doilies leggen aan de armen en de hoofden, maar ik ga het zelfs niet ten berde brengen bij mijn echtgenote. :/

Er stond een potje hazelnoten in de keuken en ik had goesting in hazelnoten.

De hazelnoten waren niets om over naar huis te schrijven, maar alla. Ik was naar The Office aan het kijken en ik stak een paar hazelnoten in mijn mond en ineens was het gelijk dat er een muffe hazelnoot tussen zat. Maar écht muf. Blergh. Vies. Ik heb een mondvol hazelnootpuin uitgespekeld, eens heel aandachtig gekeken naar de hazelnoten, niets speciaals gezien, en dan verder hazelnoten gegeten.

Drie of zo noten verder had ik wéér een muffe hazelnoot. Nee: een rotte hazelnoot. Vurt. Om te overgeven degoutant.

En nu staat hier een pot noten die ik onder geen enkel beding nog wil aanraken, en ben ik voor de voorzienbare toekomst vies van hazelnoten. :/

Om de zoveel tijd zegt de telefoon <ping> of <bzzt> of doet hij gewoon helemaal niets omdat ik hem op helemaal stilgezet heb, maar komt er wel ergens een notificatie toe.

Als ik er niet rap genoeg bij ben, vind ik dat gegarandeerd nooit meer terug. Het kan mail zijn, het kan Teams zijn, het kan Whatsapp zijn, het kan andere mail zijn, het kan nog andere mail zijn, het kan andere Teams zijn, het kan de Facebooks zijn of Messenger of de Instagrams of de Twitters of godweetwat.

Ik keek vandaag totaal per toeval naar mijn binnenkomende SMSen. Waar dus al bijna twee dagen een SMS stond van de velomaker om te zeggen dat mijn achterband vervangen is. Want ik heb dinsdagochtend met mijn achterband over de scherpe bodem van een kapotte wijnfles gereden in de buurt van de Overpoort en de band was om zeep en ik heb hem samen met de rest van de velo binnengestoken bij de velomaker en die ging mij een SMS sturen als de velo gerepareerd was.

Dat wil zeggen dat ik twee dagen thuis heb gewerkt terwijl ik eigenlijk ook op het werk had kunnen werken.

Ik begon eigenlijk al een beetje heimwee te krijgen naar quarantaine. 😀

We gaan een nieuwe zetel hebben in de living en die wordt vrijdag geleverd en ik ben helemaal kapot van de zenuwen en wel om deze reden!

De winkel gaf mij twee opties voor levering op de eerste verdieping: met de laadklep van de camion of met een lift. Het kon alleen met de laadklep als de camion juist onder het venster kon staan en dat daar dus 15 meter ruimte voor moest gereserveerd worden op straat, met een officiële inname publiek domein aan te vragen bij de Stad en alles.

Ik, daar geen goesting in hebbende, zei dat het dan met een lift mocht zijn. Dat zou 140 euro of zo extra zijn, en ik had al bijna gezegd dat het al lang goed was en doe maar — tot ze mij zeiden dat ik dan ook inname van publieke ruimte moest aanvragen.

Urgh. Teruggekeerd naar de optie met de laadklep (ook niet gratis, trouwens) en naar de Stad op tinternet geweest en een aanvraag gedaan. Dezelfde dag nog de vergunning gekregen (hoera en leven de efficiëntie!), twee verbodenparkerentekens gehuurd, die krengen voor de deur gezet — en nu ben ik al dagen nerveus dat er vrijdagochtend nog altijd twee auto’s gaan geparkeerd staan op de plaats die eigenlijk gereserveerd zou moeten zijn voor de camion met de zetel erin!!!

Op de bordjes staat dat het verboden parkeren is van 6u ’s morgens tot 18u ’s avonds. Ik zal dan om 6u30 opstaan en de politie bellen om wat er nog staat te laten takelen, zeker?