Om de zoveel tijd brengen de Youtubesalgoritmen mij een compilatie van Office-bloopers. ’t Was vandaag niet anders, tussen de wiskunde-examens van Tom de Naakte Wiskundige door, die al een hele tijd als achtergrondgeluid opstaan.

Ik ben vanavond dan maar nog eens beginnen kijken naar de serie. Bij seizoen twee natuurlijk, want seizoen één is veel te Brits en dus veel te doordrongen van fatalisme en negativiteit en zieligheid.

Seizoen twee is het eerste écht goede seizoen van The Office, omdat ze beseften dat Amerika, ergens in de grond, niet zo is. En waar David Brent eigenlijk een bijna verachtelijk personage is dat hopeloos gedoemd is te mislukken in alles, is Michael Scott iemand die het altijd goed meent en altijd blijft hopen en geloven dat het goed komt.

Wat een uitstekende serie toch. (Ik ga mijn neus dicht moeten knijpen als ik Andy Bernard zie, want ik heb het moeilijk met Ed Helms, maar alla. Dat moment in de allerlaatste aflevering is alle miserie van de paar voorgaande seizoenen waard.)

We zijn op de tiende plaats geëindigd in de quiz. Waar we, denk ik, min of meer thuishoren.

Deze keer geen antwoorden stomgaweg gemist of verkeerd ingevuld of getwijfeld, maar alleen dingen die we echt niet wisten. Meer specifiek wisten we niet:

• wie Richard Dedekind was
• dat Ender Scholtens de podcast Gossip Guy deed
• dat Justin Bieber het Ramsay Hunt type 2-syndroom heeft gehad
• dat het Sin With Sebastian was die Shut Up (And Sleep With Me) zong
• dat het Horseele is in de Ghelamco (nochtans al geweest)
• dat Mercy Ships met boten medische hulp gaan geven
• dat Virgil Abloh de man van Off-White was
• wat de HBO-serie The Gilded Age was
• dat Valerie Trouet gespecialiseerd is in jaarringen
• wat affogato is

Ah well. We hebben ons toch geamuseerd.

Weekends zijn moeilijk. Ik wist zaterdag wéér eens niet zeker of het zaterdag of zondag was. (En zoals altijd: is dit nu het moment dat het noodlot toeslaat in mijn hersenen?)

Maar hey, aan de positieve kant: ik moest iets in de vuilbak in de badkamer smijten (zo’n pedaalemmer voor zeer kleine lilliputters), en ik had géén vreselijke rugpijn!

Hoezee!

Daarmee is de episode die keer dat ik acuut zo vreselijk veel rugpijn had as opposed to zoals gewoonlijk rugpijn min of meer helemaal achter de (ahaha) rug.

Mijn niet-medische inschatting:

• een zenuw gekneld ⇒ een dikke week of twee niet kunnen wandelen
• verkeerd slapen (op mijn rug met mijn linkerbeen toegeplooid) ⇒ stekende weeë pijn links onderaan in mijn rug
• kapotte rug ⇒ al de rest

Maar hey dus: ’t is gedaan! En een hele zondag om de eerste paar afleveringen van For All Mankind te bekijken!

Goed geslapen, twee keer zelfs:

Doodmoe vrijdagnamiddag, in mijn bed gekropen om 17u15, in slaap gevallen met de nieuwe van Peter Gabriek op de achtergrond, wakker gemaakt toen mijn echtgenote thuiskwam, liggen lezen en youtube kijken tot 5u, en dan nog een uur of vier geslapen.

Ne keer azo en ne keer anders.

We zijn ooit eens naar Ierland geweest en ik zou eigenlijk wel nog eens willen teruggaan. Ware het niet dat ik niet echt goed te been ben.

Ik heb iets met Ierland sinds mijn vader toen ik klein was heel de tijd The Dubliners opzette. En Planxty.

Misschien wel een van mijn favoriete herinneringen, die keer dat we samen naar een optreden van The Dubliners gingen. Ook al schiet mijn gemoed er altijd van vol wegens dat het echt niet lang voor zijn overlijden was.

Hij is 65 geworden, en ik denk niet dat iemand van mijn generatie dat twintig jaar geleden zou voorspeld hebben.

Ik was er meer van aangedaan dan ik had verwacht. Natuurlijk was hij niet gezond, maar de laatste tijd zag hij er zoveel beter uit dat ik dacht dat het nu wel niet meer zo snel zou gebeuren.

Dammit.

Er zijn in de bijkeuken twee kastdeuren die praktisch nooit open gedaan worden. Vooral omdat er brol in zit die bijna nooit gebruikt wordt, maar ook omdat er ooit voedselmotten in hebben gezeten en dat ik geen goesting heb om het allemaal uit te halen en volledig uit te kuisen.

Ik kijk wel eens om de zoveel tijd, om te constateren dat er nog altijd webachtige dinges in zitten en dus nog altijd motten, bah.

Vandaag deed ik de deur open en mijn hart deed een sprongetje: er zat een massief grote kogelspin die vliegensvlug voorbij kwam gespurt. Maar echt, ik heb nog nooit zo een grote kogelspin gezien in ons huis.

Ik kan niet anders dan vermoeden dat die op generatie na generatie meelmot opvreet. In het donker. En om de paar weken eens een streep licht ziet.

Spooky.

Ha. 🙂

…en voor wie de uitleg nodig heeft:

De eerste paar nieuw ingesproken Discworld-boeken zijn gepubliceerd op Audible!

Ik had twee credits over, dus ik heb er dan maar twee gekocht. Moeilijker moet het soms niet zijn.

Het moment is aangebroken: mijn computer begint vol te lopen.

Hoeveel ruimte een mens ook heeft, dat loopt onvermijdelijk vol. Ik denk alvast aan een nieuwe externe harde schijf, maar ’t blijft toch allemaal behelpen.

Die harde schijven, ik heb er ondertussen een hele kast van vol staan — en de helft ervan werkt niet meer. Ooit moeten er toch solid-state en niet kapot te maken equivalenten komen, met meer dan een paar terabyte op. :/

We zijn voor mijn verjaardag gaan kijken naar HURORAM!, het ding van Hugo Matthysen en Ronny Mosuse en Aram Van Ballaert, in de theaterzaal van de Vooruit.

Confronterend, ergens: het is dertig jaar geleden dat Sandra en ik naar Hugo Matthysen & de Bomen gingen kijken, toen nog in de concertzaal. Toen ook nog zonder rugpijn en ellendige kniepijn na een uur in een stoel te zitten, en toen ook nog met jonge mensen rond ons en niet de derde leeftijd die er nu overweldigend was.

Matthyssen is nooit de beste zanger ter wereld geweest, maar alles is hem vergeven. Een fijn optreden, met een fijne spanningsboog ook.

En ontstellend hoe we de oude nummers nog woord voor woord konden meezingen. Alaska! De wetten van het denken! Tony, de zieke pony! De oude leraar Duits! Eddy Borremans! Het eindeloos uitgerekte en uitgebreide Als een cowboy!

Ik had graag nog eens De Boekhouderswals gehoord, of Stanneke, of Jungleboys, of Red onze planeet, of Dwergkonijn, maar hey — Blankenberge gecoverd door Clement Peerens was ook de moeite. 🙂

Ik heb een tweedehandskast gekocht in de kringloopwinkel van het werk. Zo’n oerdegelijke stevige groenachtige MEWAF-kast met glas vooraan.

Ze is ooit, veertig jaar geleden, in een labo geplaatst. Nu is ze op rust bij mijn dochter. 🙂

Ik kreeg data binnen en dat was Excel en niet meteen in een vorm waar mee te doen was wat er mee moest gedaan worden, en dan heb ik rap wat Python geschreven om het in een vorm te krijgen waar wél mee gedaan kan worden wat er moet mee gedaan worden.

Dat deed mij terugdenken aan die keer dat ik het warm water had uitgevonden in de tijd van dBASE III+ toen ik een database wou hebben om mijn boeken in te steken, en dat het niet deed wat ik vond dat het moest doen, en dat ik dan in plaats van boeken te zoeken of zo, op mijn tienerzelf normalisatie ontdekte.

Het blijft denk ik één van mijn favoriete zaken: gegevens in een degelijke database steken.

En ooit ga ik een echte contactdatabase maken. Eentje met enerzijds rollen en anderzijds personen, en dat die in de tijd aan elkaar kunnen gekoppeld worden maar dan ook weer ontkoppeld, en dat ook rollen kunnen evolueren. Ooit.

Ah, change management. ’t Is wel wat.