Toch volgens de gast op een moto die mij vanmorgen toeriep.

Ik was op de velo, aan tien per uur aan het rijden, met mijn vest aan en daarboven mijn palto. Mijn telefoon zat in mijn vestzak en dat is lastig, dus ik haal die uit mijn vestzak en steek die in de zak van mijn mantel.

Seconden daarna blaft een pipo op een zware moto achter mij mij toe dat ZELFS EEN SECONDE OP UW TELEFOON KIJKEN DAARMEE BRENGT GE MIJN LEVEN IN GEVAAR.

Natuurlijk kijk ik soms op mijn telefoon terwijl ik aan het rijden ben. Iedereen heeft dat ooit al gedaan. Maar het punt was: vanmorgen heb ik het niet gedaan. Zelfs geen seconde: ’t was van in de ene zak naar de andere zak verhuizen.

Wat ik die mens ook zeg, waarop hij nog meer gepikeerd wordt, iets terugroept en doorvlamt met zijn zware moto, laverend tussen de velo’s.

Nog wat later staan we allemaal stil voor een camion die achteruit aan het rijden is, roept hij mij weer toe dat hij wel gezien heeft dat ik op mijn telefoon aan het kijken was. Ik heb hem gezegd dat hij een leugenaar was. Hij is afgeslagen aan de politie. ’t Zal wel een agent geweest zijn.

Bah.

Vanachter iemand voorbijsteken op een moto terwijl ge hem aan het toeroepen zijt: ik dénk iets meer gevaarlijk dan een telefoon van één zak naar een andere zak verhuizen.

Een nieuwe video, yay!

Meer dan een uur, dubbel hoera!

Het regent dat het giet, buiten. Regen is leutig, zolang ik er niet door moet met de velo. Maandag ga ik een dag werken (en dan weer op vakantie de rest van de week), ik hoop alvast dat het maandag niet zo hard regent als nu. Of eigenlijk, gewoon niét regent.

Ook: ik wou aan mijn oudste dochter de prachtige serie Life on Mars opsolferen, en ze vroeg waar dat te bekijken was, en ik zei dat ik dat op DVD heb, en dan vroeg ik of zij eigenlijk nog DVD’s kon kijken en zij zei van neen, en dan bedacht ik dat ik een draagbare DVD-speler met ingebouwd scherm had liggen die ik zestien jaar geleden gekocht had, en dan bleek dat die alleen een voeding voor in de auto heeft, en dan heb ik maar een adapter gekocht op Amazon en die ik vandaag toegekomen en niet alleen blijkt het ding nog te werken, de afstandsbediening die erbij zat en sinds zeker 2008 niet meer gebruikt was, bleek nog batterij genoeg te hebben om te werken en lang verhaal kort: wat een lage resolutie is mij dat zeg, die DVD’s.

[met dank aan de Wikipediats en commentaar op de Reddits]

Wapenstilstand van 1949

De Palestijnen hadden geen directe vertegenwoordiging in de onderhandelingen. Het was ook een wapenstilstand om de gevechten te stoppen, geen vredesregeling.

Allonplan, 1967

De Palestijnen hadden geen directe vertegenwoordiging.

Het plan omvatte een aanzienlijke territoriale uitbreiding naar de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, het werd gemaakt om een Israëlische annexatie van Oost-Jeruzalem, Goesj Etsion en het grootste deel van de Jordaanvallei mogelijk te maken. Alle resterende delen van de Westelijke Jordaanoever, waar zich de meerderheid van de Palestijnen bevindt, zouden worden teruggegeven aan Jordanië.

Plan-Rogers, 1969

De Palestijnen hadden geen directe vertegenwoordiging.

Het plan-Rogers riep op tot een staakt-het-vuren en een geleidelijke terugtrekking van de Israëlische troepen uit de gebieden die tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967 waren bezet. Het stelde voor dat Israël zou terugkeren naar de grenzen van voor de oorlog met kleine aanpassingen in ruil voor vredesakkoorden met zijn Arabische buren. Er waren geen Palestijnse vertegenwoordigers. Het ging ook niet direct over de Palestijnse kwestie, maar over de relaties van Israël met zijn Arabische buren. Het werkte niet omdat Israël het niet zag zitten om terug te keren naar de grenzen van vóór 1967 en ook omdat sommige Arabische staten een oplossing wilden die ook een staat voor de Palestijnen zou omvatten.

Conferentie van Genève, 1973

De Palestijnen hadden geen directe vertegenwoordiging. De conferentie richtte zich op bredere Arabisch-Israëlische betrekkingen met Israël, Egypte, Syrië, Jordanië en de Verenigde Staten als bemiddelaar.

Camp Davidakkoorden, 1978 en Vredesverdrag 1979

De Palestijnen hadden geen directe vertegenwoordiging; was een verdrag tussen Israël en Egypte. De akkoorden gingen niet in op de belangrijkste Palestijnse zorgen. PLO maakte geen deel uit van de onderhandelingen, zelfs de Algemene Vergadering van de VN verwierp het raamwerk.

Conferentie van Madrid, 1991

Eerste keer dat Israëli’s en Palestijnen rechtstreekse, persoonlijke gesprekken voerden (t.t.z. een gezamenlijk Jordaans-Palestijns team met officieuze ruggenspraak met de PLO, die van Israël niet mocht aanwezig zijn). De focus lag vooral op onderhandelingen tussen Israël en zijn Arabische buren, met dien verstande dat de Palestijnse kwestie later in het proces aan de orde zou komen. Verkiezingen in Isräel in 1992 holden het mandaat van Shamir uit (zowel Rabin als de Arbeidspartij waren tegen).

Oslo-akkoorden, 1993

Voor het eerst met een directe vertegenwoordiging van de Palestijnen, de PLO. PLO erkende Israël als een staat met bestaansrecht, maar Israël erkende de PLO alleen als de vertegenwoordiger van het Palestijnse volk, niet als een legitieme regering.

Onder de Oslo-akkoorden werd de Westelijke Jordaanoever verdeeld in drie zones: Gebied A, Gebied B en Gebied C, elk met verschillende niveaus van Palestijns zelfbestuur en Israëlische militaire aanwezigheid:

• Gebied A: onder volledige Palestijnse civiele controle en veiligheidscontrole.
• Gebied B: onder Palestijnse civiele controle en gezamenlijke Israëlisch-Palestijnse veiligheidscontrole.
• Gebied C: onder volledige Israëlische civiele en veiligheidscontrole.

Israël had zijn leger moeten terugtrekken. Hier en daar gebeurde dat (zeer traag), maar op andere plaatsen bleef het leger gewoon aanwezig, terwijl Israël gewoon doorging met de agressieve uitbreiding van illegale nederzettingen. In 2002 bezette het Israëlische leger opnieuw wat het aan de Palestijnen had “gegeven”.

Bovendien gingen de Olso-akkoorden niet in op de belangrijkste kwesties, zoals de grenzen van een toekomstige Palestijnse staat, de status van Jeruzalem, het recht op terugkeer voor Palestijnse vluchtelingen en het lot van de Israëlische nederzettingen, enz.

Jordaans vredesverdrag, 1994

Verdrag tussen Jordanië en Israël, ging over zaken als drugs, grensovergangen, milieukwesties etc. Niets te maken met Palestina.

Oslo II-akkoord, 1995

Israël was tegen een uitgebreide internationale aanwezigheid in de gebieden, die de Palestijnen wilden als buffer en om toezicht te houden op de Israëlische activiteiten.

Camp Davidtop, 2000

Palestijnen waren akkoord om 22% van het oorspronkelijke historische Palestina te behouden, Israël wilde meer. De Palestijnse onderhandelaars accepteerden de grenzen van de Groene Lijn (de wapenstilstandslijnen van 1949) voor de Westelijke Jordaanoever, maar de Israëli’s verwierpen het voorstel.

Israël was niet bereid de soevereiniteit over Oost-Jeruzalem, inclusief de Oude Stad, aan de Palestijnen af te staan (de Palestijnen wilden Oost-Jeruzalem als hoofdstad van hun toekomstige staat).

Israël wilde dat historisch belangrijke Arabische buurten zoals Sheikh Jarrah, Silwan en de Olijfberg onder Israëlische soevereiniteit zouden blijven.

Israël stelde voor om ongeveer 9% van de Westelijke Jordaanoever te annexeren, met name gebieden met grote nederzettingenblokken, en bood in ruil daarvoor land aan uit de Negev-woestijn, dat minder waardevol is.

Israël was tegen het recht op terugkeer van de Palestijnen en zei dat elk recht op terugkeer een bedreiging zou vormen voor het joodse karakter van Israël.

Israël wilde ook de toestemming om het Palestijnse luchtruim te gebruiken en het recht om troepen in te zetten op Palestijns grondgebied. Israël eiste bovendien dat de Palestijnse staat gedemilitariseerd zou worden (ze mochten wel politie hebben). Israël wilde controle over het water (incluis de belangrijkste watervoerende lagen op de Westelijke Jordaanoever).

Tabaconferentie, 2001

Israël stelde voor om blokken nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever te annexeren. Israël was fel gekant tegen het recht op terugkeer voor de Palestijnen.

“Roadmap voor vrede”, 2002-2003

De aanvaarding door Israël van een voorlopige Palestijnse staat was afhankelijk van de volledige ontwapening van Palestina en het opgeven van elk recht op een leger of strijdkrachten. Opnieuw.

Israël accepteerde de Roadmap formeel, maar maakte er later 14 voorbehouden bij, waarin ze bijvoorbeeld zeiden dat ze bepalingen die de “natuurlijke groei” binnen bestaande nederzettingen zouden beperken, niet zouden accepteren. Dus eigenlijk gaan ze door met de nederzettingen, die ze “natuurlijke groei” noemen. Ze zeiden ook dat er geen enkele aanwijzing mocht zijn dat Palestijnse vluchtelingen het recht zouden hebben om terug te keren naar Israël.

Israël wilde ook de controle behouden over het Palestijnse luchtruim en elektromagnetische (zend)velden, weigerde elke vermelding van de grenzen van 1967 of andere grenzen die de PLO als uitgangspunt wilde, en eiste militaire controle in de Jordaanvallei.

’t Was vandaag van ’t zelfde als gisteren, met dat verschil dat er nu bijna helemaal niemand meer thuis is behalve ik — oudste zoon slaapt tot hij moet gaan werken om 16u60, gaat dan werken, komt terug ergens rond 1u ’s nachts, doet dingen in zijn kamer tot ’s morgens vroeg, en slaapt dan weer. Jongste zoon is weg met vrienden, oudste dochter woont in een ander huis, jongste dochter en vrouw zijn in Spanje.

Ik sta op, doe wat opzoekwerk, eet middageten, doe nog wat opzoekwerk, kijk ondertussen naar de youtubes of naar de netflixen, eet wat ’s avonds, doet nog wat opzoekwerk, en kruip dan in mijn bed. Rince, lather, repeat.

Dit was gisterenavond tot ergens rond drie uur deze namiddag, waarna ik overgestapt ben op gewoon netflixkijken:

Het is Divorce Attorney Shin geworden, waar ik nog het meest verbazend vind dat hoofdacteur Cho Seung-woo ook de hoofdrol in een versie van Hedwig and the Angry Inch gespeeld heeft.

Sluipwespen zijn vieze vieze beesten.

Artikel bij NYT.

Ik was gisteren in mijn bed gekropen omdat ik het niet meer uithield van de pijn, al voor de tweede dag op een rij.

Ik werd vanmorgen wakker en ik voelde mij redelijk in orde, in die mate dat ik al helemaal aan het nadenken was over hoe ik het zou verwoorden dat het toch allemaal in orde was en dat ik niet naar de chirurg of de neuroloog of ikweetnietwat zou moeten gaan om mijn rug weer in de plooi te beitelen.

En dan stond ik recht, en was het nog altijd niet uit te houden van de pijn, en had ik er mij al wat bij neergelegd dat het hospitaal zou worden later in de loop van de dag.

De voormiddag doorgebracht in mijn bureaustoel, waar het zoals in bed relatief houdbaar was (alleen een soort achtegrondruis gelijk dat ik constant op ene blauwe plek aan het duwen ben, maar dat ben ik gewoon).

En dan moest ik naar het wc gaan en was ik mij zwaar aan het oppeppen voor de pijnlijke reis naar tien meter verder op dezelfde verdieping — en het was gewoon gedaan, de afgrijselijke pijn!

Even snel weg als ze gekomen was. Ik beeld mij in dat het een zenuw is die verschoven was en nu weer teruggeschoven. Of zoiets. Hopen dat het niet meer opnieuw gebeurt.

Ik zat aan tafel en alles was OK en dan stond ik recht en ik kon niet meer bewegen.

Het was gelijk dat er ergens een ruggenwervel niet meer werkte. Ik kan zeggen hoe dat voelt want ik heb dat al meegemaakt, verbrijzelde ruggenwervels.

We zijn nu meer dan een dag later en het is niet veel beter. Iéts beter, maar misschien zijn dat de zware pijnstillers die spreken. Als het morgen of overmorgen nog altijd van dat is, ga ik naar het hospitaal.

Het doet echt massaal veel pijn.

Ik kwam een dag terug uit vakantie om te luisteren naar mensen en om wat Jiratiketten te maken.

Het was wel wijs, maar de timing zat niet echt goed: ik was maar om 7u30 ’s morgens in mijn bed gekropen en tegen dat ik in slaap aan het raken was om 8u30 moest ik er al bijna weer uit.

De dag zelf viel het allemaal nog wel mee, maar tegen een uur of zes was ik wel met een vuilblik op te rapen.