We zijn voor mijn verjaardag gaan kijken naar HURORAM!, het ding van Hugo Matthysen en Ronny Mosuse en Aram Van Ballaert, in de theaterzaal van de Vooruit.

Confronterend, ergens: het is dertig jaar geleden dat Sandra en ik naar Hugo Matthysen & de Bomen gingen kijken, toen nog in de concertzaal. Toen ook nog zonder rugpijn en ellendige kniepijn na een uur in een stoel te zitten, en toen ook nog met jonge mensen rond ons en niet de derde leeftijd die er nu overweldigend was.

Matthyssen is nooit de beste zanger ter wereld geweest, maar alles is hem vergeven. Een fijn optreden, met een fijne spanningsboog ook.

En ontstellend hoe we de oude nummers nog woord voor woord konden meezingen. Alaska! De wetten van het denken! Tony, de zieke pony! De oude leraar Duits! Eddy Borremans! Het eindeloos uitgerekte en uitgebreide Als een cowboy!

Ik had graag nog eens De Boekhouderswals gehoord, of Stanneke, of Jungleboys, of Red onze planeet, of Dwergkonijn, maar hey — Blankenberge gecoverd door Clement Peerens was ook de moeite. 🙂

Ik heb een tweedehandskast gekocht in de kringloopwinkel van het werk. Zo’n oerdegelijke stevige groenachtige MEWAF-kast met glas vooraan.

Ze is ooit, veertig jaar geleden, in een labo geplaatst. Nu is ze op rust bij mijn dochter. 🙂

Ik kreeg data binnen en dat was Excel en niet meteen in een vorm waar mee te doen was wat er mee moest gedaan worden, en dan heb ik rap wat Python geschreven om het in een vorm te krijgen waar wél mee gedaan kan worden wat er moet mee gedaan worden.

Dat deed mij terugdenken aan die keer dat ik het warm water had uitgevonden in de tijd van dBASE III+ toen ik een database wou hebben om mijn boeken in te steken, en dat het niet deed wat ik vond dat het moest doen, en dat ik dan in plaats van boeken te zoeken of zo, op mijn tienerzelf normalisatie ontdekte.

Het blijft denk ik één van mijn favoriete zaken: gegevens in een degelijke database steken.

En ooit ga ik een echte contactdatabase maken. Eentje met enerzijds rollen en anderzijds personen, en dat die in de tijd aan elkaar kunnen gekoppeld worden maar dan ook weer ontkoppeld, en dat ook rollen kunnen evolueren. Ooit.

Ah, change management. ’t Is wel wat.

We hebben zowaar aan de leiding gestaan, in de quiz. We wisten hoe een kickflip er op een skateboard uitziek, wie El Cid was, dat Uppsala de vierdegrootste stad van Zweden was, wat Taizé was, wie Euler was, dat Rasti Rostelli met An en Eefje te maken had, hoe Quagmire eruitziet, dat Ulay de partner van Abramovich was, wat een incel is, en we konden ook Zita Swoon herkennen in een zee van basgeluiden en distortie en ruis.

Daarna ging het wat minder (tweede na ronde twee, derde na ronde drie, uiteindelijk geëindigd op 5 punten van de winnaar), maar toch: 14 punt vóór de volgende in onze poule!

De tiketten voor de film waren gekocht, maar de rug wilde niet mee. Bleh.

Maar serieus, hoe fantastisch is het niet om Slavoj Žižek en Sean Carroll samen te zien discussiëren.

Ik lag in bed te kijken en ik moest bij momenten zo hard lachen dat ik er mijn rug bijna van verstuikte. Žižek als ultieme chaoot, met discussie die fractaal uitwaaiert, en Carroll die zijn eigen precieze en helder duidelijke zelf blijft — ongelooflijk heerlijk om mee te maken.

Ik ben naar Carrion Comfort aan het luisteren op de velo over en weer naar mijn werk. Ik herinner mij Carrion Comfort, dat ik vele vele jaren geleden gelezen heb, als een fijn boek. Ik dacht: audioboek van Carrion Comfort, waar ik mij niet veel meer van herinner behalve dat ik het goed vond, dat zal in orde zijn.

Het is ook degelijk.

Behalve dat de lezer geen Duits kan. En dat één van de hoofdpersonages een Duitser is die in de Tweede Wereldoorlog oberst was. Oberst wordt uitgesproken zoals ‘ober’ in het Nederlands, met een lange oo en een doffe e, en met de nadruk op de eerste lettergreep. De voorlezer spreekt het het hele boek — DRIE HONDERD EN TACHTIG KEER, ik heb het geteld met een ebook — uit alsof het rijmt op de franse uitspraak van Robert.

Om – de – muren – van – op – te – lopen. En élke keer hij het verkeerd uitspreekt, mompel ik de correcte uitspraak.

It was the Obeirst [óberst!]. Twice the Obeirst [óberst!] bent to speak softly in Himmler’s ear and once the SS Reichsführer threw back his head in a curiously feminine laugh.

“They walked within five meters of me. Bent over my task, I glanced up once to see the Obeirst [óberst!] looking directly at me. I do not think he recognized me. It had been only eight months since Chelmno and the estate, but to the Obeirst [óberst!] I must have been just another Jew prisoner sorting through the luggage of the dead. I hesitated then. It was my chance and I hesitated and all was lost. I believe I could have reached the Obeirst [óberst!] then. I could have had my hands on his throat before the shots rang out. I might even have been able to seize a pistol from one of the officers near Himmler and fire before the Obeirst [óberst!] knew there was a threat.

Gnyaaargh!!

Maar wat een miserie. Ik vertrok juist voor het begon te stortregenen, en dan begon het te stortregenen, en dan begon het te hagelen, en dan nog meer stortregen, en ik moest van het rectoraat naar de Overpoort en daar over en weer rijden en dan naar mijn huis en ik was door- en doorweekt als ik thuiskwam.

Door de mantel, door de vest, door het hemd. Om niet te spreken van de broek en de schoenen, die totaal zeiknat waren.

Maar bah.

Ik moet morgenmiddag ergens zijn, ik hoop dat de belangrijkste kledingsstukken tegen dan droog zijn. Bleh.

Onze diepvriezer heeft al een tijd kuren. Hij warmt op, dan koelt hij weer af, dan gaat hij naar -15°, dan naar 0°, dan naar -5°, en zo de hele tijd verder.

De ene winkel had gezegd dat dat was omdat er één of meer microlekken in de koelvloestofbuizen (of zoiets) zaten, en dat dat niet te repareren is en pech, ge gaat een nieuwe moeten kopen.

Maar ik denk niet dat ik het daar mee eens kan zijn: als er een lek is waardoor hij niet meer koelt, dan gaat hij toch niet om de zoveel tijd tóch nog eens naar min zoveel gaan en terug? Ik denk aan thermostaatproblemen, of vuile condensorspoelen, of misschien iets met de compressor — in ieder geval hopelijk iets dat kan gerepareerd worden.

Ik heb de mensen ven Liebherr gecontacteerd en ik ben ik blijde afwachting van een antwoord.

Spannend.

Ik dacht, ik kijk eens naar de animatieversie van Liu Cixin’s Three-Body Problem.

In het Chinees, met een meer dan degelijke huisvlijtvertaling die ook hier en daar teksten middenin het scherm vertaalt als ze denken dat dat nuttig kan zijn.

Het ziet er soms allemaal een beetje uit als een cut scene van een game van een tijdje geleden, maar er zitten ook stukken in die meer dan indrukwekkend zijn.

Dat Chinees blijft raar aandoen, met termen die soms wel en soms niet uitgelegd worden (Wallfacer, waarom? iemand? iemand?) en het rare concept dat iedereen in de hele wereld blijkbaar Chinees spreekt, maar daar is mee te leven.

Wat ik bijzonder moeilijk vind, is dat er in het midden van de aflevering plots reclame is — niet dat er reclame is, maar wel dat de personages in die reclame gewoon personages zijn uit de serie, en dat die dan plots een terreinwagen aanprijzen of batterijen of zo. Zeer zeer slecht voor de suspension of disbelief. Zeer zeer slecht ook voor de mens die maar met een half oog aan het volgen is. :/

We zijn gaan eten bij onze oudste dochter in haar eigen huis.

Dat is gelijk een veel grotere stap en een veel meer mijlpalerig aanvoelend iets dan dat de oudste dochter in een ander huis is gaan wonen.

Sandra is gaan eten met vriendinnen, oudste dochter is niet thuis, oudste zoon is gaan werken, jongste zoon is bij zijn vriendin — jongste dochter en ik zijn alleen thuis.

Dat wil zeggen: sushi.

Ha!

Ik had eten gemaakt, en dan bleek dat behalve Anna en ik niemand thuis ging zijn!

We wisten het van de meerderheid van de mensen, maar mijn echtgenote stuurde zomaar door, als het eten al gemaakt was, dat de after work drinks vergleden waren naar after work drinks en food, en voilà dat is het dan.

Verraad! Als we dat hadden geweten, was het sushi geweest met Anna en mij!