Tales of Drudgery & Boredom.
Het was andermaal niet onze quiz. Het is eigenlijk al een jaar of tien nooit meer onze quiz, maar dat houdt ons natuurlijk niet tegen.
We hebben deze keer wel niet alleen de derde poule gewonnen, maar ook de prijs van de meest gemiddelde ploeg. Ik ben daar even content mee alsof we de winnaars waren geweest.
(En verder zeer veel vragen net niet, in de zin van dat we het juiste antwoord wel wisten maar verkeerd gegokt hebben. Ah well.)
De buit:
Drie euro gewonnen. :/
⁂
Ik heb de helft van mijn jeugd in doodsangst geleefd omdat ik ergens in het derde leerjaar Edgar Allan Poe’s Tales of Mystery and Imagination gelezen heb. Vooral The Tell-Tale Heart en The Black Cat hebben jaren op mijn gemoed gewerkt, en ook een beetje The Facts in the Case of M. Valdemar.
The Alan Parsons Parsons Project’s Tales of Mystery and Imagination was één van de drie eerste CD’s die ik ooit kocht, nadat er jaren op cassette naar geluisterd had.
Ik moest dan ook geen twee keer nadenken toen Fall of the House of Usher op de Netflixen verscheen.
Teleurgesteld, denk ik, is mijn algemeen gevoel. Het had zoveel meer kunnen zijn.
Het was, om te beginnen, geen moment griezelig. Ik was geen moment ook maar in de buurt van bang. Alles was zó enorm ver op voorhand getelegrafeerd, dat elke mogelijke spanning uit elke individuele aflevering gehaald werd. En door er een raamvertelling van te maken met in de eerste minuut of zo al alle personages dood te tonen, bleef er ook niets over van een mogelijke spanningsboog voor de hele serie.
Ik werd ook nerveus van het in elkaar duwen van allerlei Poe-verhalen en namen die eigenlijk niets met elkaar te maken hebben. Fortunato wordt een farmaceutische multinational, Morella de vrouw van één van de kinderen-Usher, Annabel Lee de vrouw van Roderick Usher, Auguste Dupin uit Murders in the Rue Morge een aanklager van het Openbaar Ministerie en Camille L’Espanaye, een slachtoffer uit hetzelfde verhaal worden een dochter van Usher, de gouden kever wordt het lifestylemerk Goldbug, Tamerlane wordt een andere dochter van Usher, Prospero van Masque of the Red Death wordt een zoon, Lenore is een kleindochter, Arthur Pym wordt de advocaat en fixer van de familie Usher, etc. etc.
Dat had echt niet gemoeten. En de stukken poëzie van Poe die voortdurend terugkomen in monologen en zelfs in de eulogie van een priester — een mens kan veel zeggen over Poe’s poëzie, maar in een gewoon gesprek in 2023 komen ze vrees ik meer als karamellenverzen over dan als iets anders.
De afleveringen individueel duurden mij te lang voor de setup en te kort voor de payoff, en lijken tegelijkertijd te veel en te weinig op de verhalen waar ze naar vernoemd zijn. Masque of the Red Death heeft alleen de dood van een resem mensen op een feest gemeen met het verhaal (en niet de partying at the end of time-vibe), Murder in the Rue Morgue heeft alleen een aap die iemand dood doet gemeen (en niet het detective-aspect), The Black Cat alleen dat er een vervelende zwarte kat is (en absoluut niet genoeg van de descent into madness van de protagonist en het martelen van het beest in kwestie, om niet te spreken van de politie en hoe hij zichzelf verraadt), The Tell-Tale Heart was ook veel te rechttoe-rechtaan in plaats van het allemaal in dubio te laten, Goldbug had niéts van het zoeken-naar-een-oplossing en geheimschrift ontcijferen, The Pit and the Pendulum had wel een pendulum (achtig), maar niets van de claustrofobie en het geleidelijk ontdekken van de uitzichtloosheid.
Enfin bon. Het was niet slécht. Gewoon niet goed genoeg voor wat ik ervan verwachtte.
(En ja, de cast was ahem verschrikkelijk zéééér superdivers en het lag er vuistdik op dat er gespuugd werd op Big Pharma en de Republikeinen en de Patriarchie, en één kant zal het een schande vinden dat veel méér dan de helft van de personages niet-cishet waren en dat door onze strot geduwd werd, terwijl de andere kant het belachelijk zal vinden dat net die personages als abnormaal en deviant en ontaard geportretteerd werden — I do not give a rat’s ass. Het was gewoon niet goed genoeg.)
⁂
Dit was voor een publiek van intellectuelen op de Franfurter Buchmesse. De man vertelt waarheden die op dit moment moeten gezegd worden, hij is men-kan-niet-minder-realtivistisch, veroordeelt Hamas en al was ze doen zo uitdrukkelijk als het kan, verdedigt Israël recht van bestaan en recht om terug te slaan, en nóg wordt hij uitgejouwd en geheckled.
Mensen zeggen soms “hoe konden de mensen in de jaren 1930 zo dom zijn en het allemaal niet zién gebeuren?” — wel, op deze manier dus.
Fuck zionisme. Fuck deze wereld.
⁂
Ik had zitten puzzelen met vakantiedagen en gedoe en ik was op iets uitgekomen, maar dan zijn er wat dingen bijgekomen waar ik met veel plezier toch een dag voor ga werken, en dus wordt het schuiven:
’t Is eigenlijk echt wel zot, nog vijf volle weken werk en het is al het einde van 2023. Ja, we zijn met ons gat in de boter gevallen bij de universiteit als het op vakantiedagen aankomt.
Trouwens, na bijna vijftien maand werken aan de UGent: ik ben daar alles bij elkaar zeer gelukkig. Uiteraard dat er dingen zijn die tegensteken en irriteren, maar die zijn er overal — ’t is overal wel iets. En jazeker, er is ongerustheid en verwarring wegens besparingen en herstructureringen en gedoe. Er is zelfs angst en boosheid.
Maar dat is er overal. In een ideale wereld is alles OK en verandert er niets en werkt iedereen met de beste intenties ter wereld en zijn er geen misverstanden. In de echte wereld doet iedereen ook maar iets en hopen we dat het goed komt. Ik kan mij zo hard opwinden en nijdig maken als gelijk wie (meer dan redelijk wat mensen, zelfs), maar uiteindelijk is het geen leven als ge ervan uitgaat dat mensen dingen doen uit kwade wil.
Onkunde, onmacht, onhandigheid, onvolledige informatie (zowel van de persoon die iets doet als van degene die het ondergaat), wat het ook moge zijn: uiteindelijk kan ik niet anders dan onredelijk positief zijn over de mensen. Iets anders doen — en ik héb dat gedaan vroeger, veel te veel jaren aan een stuk — is een garantie op een spiraal van negativiteit en slecht karma en niet kunnen slapen en literflessen Maalox op mijn bureau.
De projecten zijn wijs, de collega’s zijn fantastisch, ik houd van de campus aan de Sterre in al zijn 1960-heid, ik word kinderlijk content als ik voorbij UGentpatrimonium in het centrum fiets, ik ben gelukkig dat ik een ambtenaar ben en ik hoop van ganser harte dat ik hier mag blijven werken tot aan mijn pensioen.
⁂
De ingrediënten:
Materiaal:
Werkwijze:
Het was zeer etelijk.
We waren maar met vier man, dus er was wel nog wat over.
update Ik heb geen foto’s genomen wegens vergeten. Maar zo zag het eruit de dag erna als ik een stuk opgewarmd had:
⁂
Oudste dochter woont niet meer thuis → we kunnen weer stoofpotten eten.
Ik ben naar de slachter geweest om lamsschouder en nog een ander stuk waar ik de naam van vergeten ben, en ik ga dat eerst wat afbakken en dan met ajuin en patatten en wortels en wat fond en water en tijm in een pot smijten en enige uren laten opstaan. En dan een nacht laten trekken in de frigo en dan opwarmen.
Ge kunt mij daar niet mee straffen, met stoofpot van lam.
⁂
Het is zo deprimerend dat ik het nieuws en de sociale zever wil vermijden maar tegelijkertijd blijf ik maar doomscrollen.
Voor al wie zich afvroeg “hoe kón dat toch, in de tijd, zo’n massaslachting?” — wel, zó kon dat dus. We staan er allemaal op te kijken en het verzamelde klootjesvolk vindt het nog goed ook.
Natuurlijk is het mogelijk om Hamas degoutante klootzakken te vinden én het begrijpelijk te vinden dat Palestijnen ze niet collectief opknopen en/of ze steunen. En natuurlijk is het mogelijk om de acties van Israël degoutante oorlogsmisdaden te vinden én niet antisemitisch te zijn.
Zoals Friedman in de New York Times (die recent al meer goeie opiniestukken geschreven heeft), het zegt:
My bottom line? Just ask this question: If Israel announced today that it was forgoing, for now, a full-blown invasion of Gaza, who would be happy, and who would be relieved, and who would be upset? Iran would be totally frustrated, Hezbollah would be disappointed, Hamas would feel devastated — its whole war plan came to naught — and Vladimir Putin would be crushed, because Israel would not be burning up ammunition and weapons the U.S. needs to be sending to Ukraine. The settlers in the West Bank would be enraged.
Meanwhile, the parents of every Israeli soldier and every Israeli held hostage would be relieved, every Palestinian in Gaza caught in the crossfire would be relieved, and every friend and ally Israel has in the world — starting with one Joseph R. Biden — would be relieved. I rest my case.
Ik weet niet wat eraan te doen is. Ik word lichamelijk ziek van de reacties die ik op het internet zie. Ik wil Ursula von der Leyen een stamp onder haar gat geven. De manier waarop godverdomme net Joden onverbloemd pleiten voor genocide gaat mijn verstand te boven. (En tegelijkertijd ook niet, de kutzionisten van Irgun en Stern en de hele Nakba in het achterhoofd.)
Bah, fuckers. Allemaal.
⁂
De voorouders van mijn overgrootmoeder Marie Leonie Kesteloodt — in het groen wat ik de afgelopen twee weken bij heb gevonden (ik heb eigenlijk alleen naar de voorouders van haar vader Carolus Ludovicus gekeken, die lichtgroene dinges rechts is een duplicaat van voorouders die ook links staan wegens kwartierherhaling):
Dit is natuurlijk maar een klein klein stukje van het werk dat ik gedaan heb: ik heb redelijk wat nagekeken, dingen op orde gezet in mijn database, mij blindgestaard op stapels Gilliets en Springaels en Roelandts en Pietersen, locaties goedgezet van geolocatie en afbeeldingen toegevoegd, en nog stapels veel meer.
Ik heb niets toegevoegd waar ik de zo oorspronkelijk mogelijke bron niet met eigen ogen gezien heb, en de afbeelding ervan ook opgeslagen heb. Hoe verleidelijk het soms ook kon zijn: als ik het niet zelf kan confirmeren, neem ik niets over van wat ik online vind.
Zo heb ik de afgelopen weken heb ik onder meer deze bronnen opgeslagen (telkens de hele pagina en aangeduid waar de gegevens precies staan, en als het heel erg moeilijk leesbaar is ook de transcriptie erbij):
Ik heb een dikke 650 mensen toegevoegd aan mijn databank. Ik denk dat ik het nu weer een paar maand voor bekeken houd en wat meer boeken lees. Of comics.
⁂
Ik was aan het kijken naar voorouders in Meulebeke en ik kwam op de doopakte van Christina Plovier terecht. De inkt akte is wat afgebleekt, maar ter compensatie is het een heel leesbaar handschrift:
Geboren op 24 november 1673, met als ouders Guilelmus (Willem) Plovier en Maria Bruneels. Ik dus op zoek naar hun overlijdens, en ze waren snel gevonden: Willem in november 1693, Maria in november 1694.
Nu is Meulebeke in de 17de-18de eeuw een onverwacht grote gemeente, met zeer veel inwoners (zeker in vergelijking met Aalter en Knesselare en dergelijke, waar ik de afgelopen tijd vooral in rondhing) — maar eind 1694 is er toch meer aan de hand. Dit zijn de overlijdens van de eerste week van november tot de derde week van december:
Ver door de tweehonderd mensen gestorven op een paar weken tijd, elke dag een hele stapel.
Ik moest niet vel zoeken op het internet zoeken om de oorzaak te vinden: de grote hongersnood van 1693-1694, de laatste grote hongersnood van het Ancien Régime. Frankrijk heeft blijkbaar nog veel erger afgezien dan Vlaanderen, maar dan nog: wat een miserie.
En het komt allemaal nog wat dichter met de nota in de marge naast de overlijdens van 8 november:
Dit is wat ik ervan maak:
Quod aliqua nomina non tam elate sint scripta, debet adscribi absentis amicorum et vicinorum. Satis erat portitoribus suis vectoribus funerum, vel in cenere terreo ponere et abcurrere, tantus erat timor populi.
Author Name
En ruw vertaald is dat iets als
Dat sommige namen niet zo duidelijk geschreven zijn, is omdat er geen vrienden of buren aanwezig waren. Voor de dragers en de vervoerders van de doden was het al genoeg om [de lijken] op de grond te leggen en rap weg te lopen, zo bang waren de mensen.
Spooky.
⁂
Ik had verre familie waar anecdotes over verteld werden, en ik kwam total toevallig op een uitstekend gedocumenteerde genealogie van de man in kwestie.
’t Is echt wel verre verre familie: hij is de echtgenoot van de dochter van de zus van de tweede echtgenoot van de moeder van de moeder van mijn vader zijn vader:
Maar neen, het kan nog verdere familie zijn ook: zijn overgrootvader, Berek, is de broer van de over-over-grootmoeder van Jakub, de man van de zus van de vrouw van de broer van mijn grootmoeder. 🙂
Alles samen geeft dat dan dit, en ja ik weet dat het belachelijk is maar ik vond het wel wijs.
Het illustreert trouwens ook waarom DNA-dinges quasi nutteloos zijn als er ook maar een beetje Joodse voorouders in uw stamboom zitten — dan is plots namelijk de halve wereld op de één of andere manier verre familie:
⁂
We zijn naar het huis van de dochter gegaan, we hebben karton ingeladen, we zijn naar Ikea gereden om het karton in de papierbak te legen, we zijn naar de Colruyt gegaan alwaar we boodschappen voor ons en voor mijn moeder gedaan hebben, we zijn naar mijn moeder gegaan en dan gingen we naar huis gaan maar we zijn uiteindelijk nog naar de Lunch Garden geweest en dan nog binnengesprongen in de GB en dan naar huis gegaan en a good time was had by all.
Ha!
⁂
Allez dan. Ik kon er niet bij blijven zitten, en dan toch maar doorgezocht. Mijn conclusie: de overlijdensakte van Jacques Slos is verkeerd. Twee keer zelfs: hij is niet geboren in Bellem maar in Aalter, en zijn ouders zijn niet Pierre Slos en Caroline Blondia maar wel Petrus Slos en Caroline De Muynck.
De redenering:
Zodus, dat is dat. Ik ben content dat ik sceptisch was, ik ben nog contenter dat het internet deze keer gelijk had.
⁂
Ik heb na wat geklooi met netwerksettings een recente Drupal in gang gezet en er Gutenberg op gesmeten.
Dat is dus een plezier om mee te werken. Ik was er zowaar verbaasd van.
En ja, er zal ongetwijfeld veel lastige zooi zijn om het helemaal naar mijn goesting te krijgen — maar eerste indruk? Onder de indruk.
⁂
Het is iets meer dan tien jaar geleden dat ik nog eens naar de voorouders van Joanna Josepha Slos heb gekeken. Zij is de moeder van de moeder van de vader van de moeder van mijn moeder, dat schept dus een band.
Tien jaar geleden heb ik stapels doorbladerd om te ontdekken dat haar naam niet Jeanne Marie Alen was, zoals ik de twintig jaar daarvoor staan had, maar dus wel Joanna Josepha Slos. Het was geen werk om haar ouders te vinden (Petrus Jacobus Slos en Petronella De Roo), maar ik zat blok aan Petrus Jacobus Slos.
Ik schreef er toen over “Wel op het internet een Petrus Jacobus Slos gevonden die getrouwd was met een Petronella De Roo die zou geboren zijn op 1 november 1743 in Bellem, maar er is niets terug te vinden in het doopregister.” We zijn tien jaar verder, en dit is wat er op het internet (in casu Geneanet) staat:
En ook bij de mensen van Familysearch:
’t Is simpel, de ouders van Petrus Jacobus Slos zijn Petrus Slos en Joanna Cornelia De Muynck, en hij is geboren op 1 november 1743 in Bellem.
Ah. Maar. In Bellem is helemaal niemand met die naam geboren in 1743, volgens de index:
Er staat ook helemaal niemand in Bellem in november 1743 met een naam die zelfs maar in de buurt komt:
En ja, ik heb de akten van 1740 tot 1746 allemaal met de hand nageplozen om te zien of hij tussen de mazen zou kunnen gevallen zijn, maar neen dus. En ook op het internet, tien jaar later, gekeken. Het dichtst in de buurt kwam ene Joannes Martinus Slos, zogezegd geboren op 1 november 1743 volgens iemand op Familysearch, maar bij nazicht bleek dat 1 november 1748 te moeten zijn.
Hecht ik geloof aan zijn overlijdensakte? Daar staat dat Jacques Slos (’t is dezelfde als Petrus Jacobus, er staat expliciet dat hij de man van Petronella De Roo was) 68 was in 1811 (en dus geboren rond 1743), maar dat zijn ouders Pierre (Petrus) Slos en Caroline Blondia waren:
Ik dacht eerst dat Blondia misschien een fonetische schrijfwijze van Blondeel was, maar het is een naam die in de buurt wel degelijk voorkomt. Ik zie dat er in 1787 bijvoorbeeld een Carolina Blondia geboren is in Ursel, wat uiteraard veel te laat is om de moeder te zijn van iemand die 1743 geboren is, maar ’t is toch een teken wegens dat voornamen ook de neiging hebben te blijven plakken.
…en enige tijd later: nope, geen spoor te vinden.
Het kan natuurlijk dat Petrus Jacobus Slos géén zoon is van Caroline Blondia en wel van Joanna Cornelia De Muynck. Hij past in de rij van kinderen:
Om de twee a drie jaar een kind, zonder hem zit er een gat tussen kind nummer zes en kind nummer zeven.
De familie is gelijk minstens twee keer van gemeente veranderd (Bellem -> Aalter -> Lotenhulle), maar Petrus Jacobus zit juist tussen twee gemeenten dus wie weet is het in een vierde gemeente dat hij geboren is. In Lotenhulle wordt er trouwens wel een Petrus Jacobus Slos geboren, maar dat is in 1725, bijna twintig jaar te vroeg:
De omliggende gemeenten dan maar eens rap bekijken?
Wat verder in de buurt?
Urgh, een mens blijft bezig.
Ik ga, zoals tien jaar geleden, er nog eens moeten de pauzeknop voor indrukken, vrees ik.
⁂
Ik was door de Staten van Goed van het Land van Woestijne aan het bladeren om te zien of ik er familie in kon vinden (natuurlijk dat ik er familie in kon vinden, de helft van Aalter en omstreken is uiteindelijk familie als een mens ver genoeg teruggaat).
Samen met de parochieregisters dit verhaal gereconstrueerd:
Hoe triestig is dat allemaal niet zeg.
⁂