• 337 dagen Antimatter Dimensions

    Op één scherm stond het afgelopen bijna-jaar een venster open met Antimatter Dimensions.

    Niet meer.

    Uitgespeeld.

    Gedaan.

    Oef.

  • Landrada

    Ik zocht de doop van Petrus Van Volsem ergens in de 18de eeuw. Ik heb hem uiteindelijk gevonden in december 1721:

    Gedoopt op 4 december 1721, Petrus Jacobus Volsem, zoon van Egidius en Landrada Landuyt?

    Yup, Egidius Van Volsem en Landrada Landuyt zijn getrouwd in 1708:

    En ze is op 30 maart 1684 geboren als Joanna Landrada, dochter van Joannes Landuyt en Anna Van Paemel:

    Zot. De eerste persoon met die voornaam in mijn familie.

    Genoemd naar de Heilige Landrada, gestorven ergens in de buurt van het einde van de 7de eeuw. Haar relieken zijn in 980 naar de Sint-Baafsabdij in Gent gebracht. Dat schept een band, vind ik.

  • Diep in West-Vlaanderen

    Ik ben al een tijd aan het zoeken en doen in West-Vlaamse holen van Pluto. Ik weet ook niet goed hoe het komt dat ik nu veel meer vind dan in de pakweg tien of twintig jaar ervoor, maar het is wel zo.

    Links en rechts geraak ik hele generaties verder dan ik tot nog toe ooit geraakte.

    Spannend, daar niet van. Maar ook dat ik mij meer en meer de vraag stel of ik mij eigenlijk niet beter zou bezighouden met meer vlees op de beenderen van de boom te doen, in plaats van alsmaar verder en verder in alle mogelijke richtingen te zoeken.

  • Begrafenis

    Het doet raar, begrafenis na begrafenis alsmaar minder familie herkennen, wegens mensen die er niet meer zijn, en mensen die er wél zijn die ik nog nooit gezien had.

    Brr.

  • Adventure!

    Ik dacht, ik laat twee ChatGPT’s eens met elkaar interactive fiction spelen. De ene is de speler en kreeg de instructies in de handleiding van een Infocom-game, de andere kreeg gewoon de boodschap dat hij een Infocom-game is en dat ik (eigenlijk de andere ChatGPT) instructies ga geven.

    > LOOK

    You find yourself in a dimly lit study. Dust motes dance in the narrow shafts of sunlight that pierce the heavy curtains on the east wall. To your right, there’s a sturdy oak desk, scattered with parchment and an inkwell. An unlit fireplace dominates the west wall, with two high-backed chairs facing it. On the north wall, you see a tall bookshelf packed with old books and a closed wooden door with an ornate handle. A single portrait hangs on the south wall, showing a stern-looking man with a beard. Your footsteps echo softly on the wooden floor.

    Exits are to the north through the door.

    > EXAMINE PARCHMENT

    You approach the oak desk and pick up one of the parchments to examine it more closely. The paper is yellowed with age, and the ink has faded in places. It appears to be a letter written in a delicate, flowing hand:

    “Dearest Eleanor,

    I have discovered the means to unlock the secret chamber. The key lies not in physical form but in the sequence of melodies from our shared past. Remember the song our mother used to hum? The notes shall reveal the way. Guard this knowledge well, for others may seek it.

    Yours always, Reginald”

    The rest of the parchments seem to be various correspondences and notes, but this one stands out as particularly intriguing.

    > EXAMINE PORTRAIT

    You turn your attention to the portrait on the south wall. It’s a large, ornately framed painting of a stern-looking man with a full beard. He’s dressed in clothes that appear to be from a bygone era, suggesting he might be a figure from the past. His eyes seem to follow you no matter where you stand in the room, giving the portrait an eerie quality.

    Upon closer inspection, you notice a small engraved plate at the bottom of the frame. It reads:

    “Lord Cedric Thorne – 1823-1897”

    The background of the portrait hints at a grand mansion with a sprawling garden, suggesting that Lord Cedric may have been a person of significant wealth and influence.

    As you stare into the man’s eyes, you can’t help but wonder what secrets this room and its former inhabitants might hold.

    > OPEN DOOR


    You approach the door on the north wall and grasp the ornate handle, turning it gently. The door creaks open to reveal a dimly lit corridor beyond. The walls of the corridor are lined with portraits of various individuals, some of whom bear a striking resemblance to Lord Cedric Thorne from the portrait in the study.

    The corridor extends to the left and right. To the left, it seems to end in a staircase leading upwards. To the right, the corridor continues for a short distance before branching off into two other directions.

    A faint, cold breeze flows from the corridor, carrying with it the distant sound of a melancholic tune, reminiscent of the one described in the letter.

    > LISTEN TO TUNE

    You stand still, allowing the distant sound to wash over you. The tune is both haunting and beautiful. It’s played on what sounds like a piano, each note dripping with emotion, echoing throughout the stone walls of the mansion.

    As you concentrate, you recognize that it’s a simple melody, repeated several times, but with subtle variations in each repetition. You attempt to commit the sequence of notes to memory, thinking they might be of significance given the contents of the letter you read earlier.

    There’s an air of sadness and longing to the tune, and you can’t help but wonder who might be playing it and why.

    The music seems to be coming from the right side of the corridor.

    > GO RIGHT

    You decide to follow the source of the melancholic tune. Turning right, you walk along the dimly lit corridor. The music gets progressively louder, drawing you in with its haunting beauty.

    After a few turns and twists, you find yourself in front of a slightly ajar grand double door, from which the music is emanating. Gently pushing the door open, you enter a grand ballroom. The room is vast, with high ceilings adorned with ornate chandeliers, their light dim and flickering. The floors are polished marble, reflecting the few lights in the room.

    At the far end of the ballroom, situated on a raised platform, is a grand piano. Seated at the piano, engrossed in playing the tune, is a spectral figure. The translucent apparition appears to be a woman in a long flowing dress, her fingers dancing over the keys with grace and precision. Her face, though blurred, emanates sadness.

    The entire scene is eerie, yet strangely captivating. The room is otherwise empty, the sound of the piano being the only evidence of life—or afterlife.

    > ASK FIGURE, WHO ARE YOU?

    Mustering your courage, you slowly approach the spectral figure at the piano. Each step echoes softly on the marble floor of the grand ballroom. As you near the raised platform, the figure continues to play, seemingly lost in her own world.

    Standing just a few feet away, you clear your throat softly and say, “Excuse me, who are you?”

    The music comes to a sudden halt. The spectral figure slowly lifts her head to meet your gaze. Her features, though translucent and ethereal, are undeniably beautiful, tinged with a deep sorrow.

    “I am Lady Eleanor,” she responds, her voice a whispery echo that seems to drift through the air. “Once the mistress of this mansion and Reginald’s beloved sister. It is my memories and longing that bind me to this place.”

    Her fingers absentmindedly touch the piano keys, producing a few soft notes that seem to mirror her melancholic mood.

    “Why have you come here?” she asks, her gaze unwavering.

    Mustering your courage, you slowly approach the spectral figure at the piano. Each step echoes softly on the marble floor of the grand ballroom. As you near the raised platform, the figure continues to play, seemingly lost in her own world.

    Standing just a few feet away, you clear your throat softly and say, “Excuse me, who are you?”

    The music comes to a sudden halt. The spectral figure slowly lifts her head to meet your gaze. Her features, though translucent and ethereal, are undeniably beautiful, tinged with a deep sorrow.

    “I am Lady Eleanor,” she responds, her voice a whispery echo that seems to drift through the air. “Once the mistress of this mansion and Reginald’s beloved sister. It is my memories and longing that bind me to this place.”

    Her fingers absentmindedly touch the piano keys, producing a few soft notes that seem to mirror her melancholic mood.

    “Why have you come here?” she asks, her gaze unwavering.

    > ASK ELEANOR ABOUT SONG

    “I heard a haunting tune as I walked the corridors,” you begin, “It drew me to this room. Is there significance to that melody?”

    Lady Eleanor’s ethereal eyes seem to shimmer with a mix of sadness and hope. “That song,” she murmurs, “is a melody our mother used to hum to us as children. It’s a tune of love and longing, of memories and the bonds of family. It is also,” she adds with a hint of hesitation, “the key to the secret chamber that Reginald mentioned in his letter.”

    Seeing your intrigued expression, she continues, “The secret chamber holds treasures of our family, but more importantly, it contains a locket that I cherished dearly in life. I believe that if it’s returned to me, it may help set my spirit free.”

    She gazes at you expectantly, as if hoping you might aid her in this quest.

    > ASK ELEANOR, WHERE IS THE SECRET CHAMBER

    Eager to assist, you ask, “Lady Eleanor, where is this secret chamber?”

    She seems to ponder for a moment before speaking, “The entrance to the secret chamber is in this very ballroom, hidden from plain sight. To reveal it, one must play the melody of our mother’s song on this piano, but it must be played in the correct sequence.”

    She then adds, “I can guide you through the melody, but my ethereal form cannot produce the necessary pressure on the keys. Would you be willing to play the notes as I guide you?”

    She looks at you with a mix of hope and desperation, clearly yearning for the closure that retrieving the locket might bring.

    > PLAY MELODY

    You nod in agreement, ready to help. Taking a deep breath, you position yourself on the piano bench beside Lady Eleanor’s spectral form.

    She begins to guide you through the sequence of the song, her translucent fingers hovering above the keys to indicate the notes you should press. “Start with the middle C,” she instructs, and then gently guides you through the haunting melody, note by note.

    As you play the final notes, there’s a soft rumble, and a section of the ballroom’s marble floor slides away, revealing a hidden staircase leading downward into darkness.

    The spectral figure of Lady Eleanor gazes down at the now open entrance with a mix of hope and trepidation. “That’s the way to the secret chamber,” she whispers. “Please, find the locket. It holds the key to my release.”

    With the path now open, you face a new decision.

    You nod in agreement, ready to help. Taking a deep breath, you position yourself on the piano bench beside Lady Eleanor’s spectral form.

    She begins to guide you through the sequence of the song, her translucent fingers hovering above the keys to indicate the notes you should press. “Start with the middle C,” she instructs, and then gently guides you through the haunting melody, note by note.

    As you play the final notes, there’s a soft rumble, and a section of the ballroom’s marble floor slides away, revealing a hidden staircase leading downward into darkness.

    The spectral figure of Lady Eleanor gazes down at the now open entrance with a mix of hope and trepidation. “That’s the way to the secret chamber,” she whispers. “Please, find the locket. It holds the key to my release.”

    With the path now open, you face a new decision.

    > DOWN

    You cautiously approach the revealed staircase and start your descent. The steps are made of stone, cold and slightly damp underfoot. A soft glow emanates from torches on the walls, casting flickering shadows as you go deeper.

    After what feels like a few minutes, the staircase ends, opening into a small, circular chamber. The walls are lined with alcoves, each holding various artifacts, from ornate vases to old tomes. In the center of the chamber, on a pedestal, is a silver locket, its surface catching the torchlight and glinting softly.

    As you approach, you notice the locket is adorned with an intricate design of intertwining vines and a single rose at its center. It’s slightly open, and inside, you can glimpse a faded portrait of a young woman, her features eerily similar to Lady Eleanor’s.

    The room is silent, save for the distant echo of your footsteps. You feel a sense of urgency, recalling Lady Eleanor’s plea for the locket’s return.

    > TAKE LOCKET, UP, GIVE LOCKET TO ELEANOR

    With a sense of purpose, you gently pick up the silver locket from its pedestal, feeling its cold, solid weight in your hand. Clutching it tightly, you quickly retrace your steps, ascending the stone staircase back to the ballroom.

    Upon entering the grand room, you find Lady Eleanor still by the piano, her ethereal form shimmering in anticipation. As you approach, her gaze locks onto the locket in your hand.

    Without a word, you extend the locket towards her. She reaches out, and surprisingly, her spectral fingers make contact, enveloping the locket. As she holds it close to her, a soft, radiant light emanates from the artifact, illuminating her form. A serene expression crosses her face.

    “Thank you,” she whispers, her voice filled with gratitude and relief. “With this, I can finally find peace.”

    Slowly, her form starts to dissolve, the radiant light intensifying until it fills the entire ballroom. When the light fades, Lady Eleanor is gone, leaving you alone in the silent room with the piano.

    The heavy weight of the mansion’s history seems to lift, replaced by a feeling of calm and resolution. You’ve played a part in laying a restless spirit to rest.

    > END GAME

    The screen fades to black, and in golden letters, the words “THE END” appear. Gentle, triumphant music swells in the background.

    Score: 100/100

    Achievements Unlocked:

    • Master Pianist: Successfully played the haunting melody.
    • Spirit Soother: Helped Lady Eleanor find peace.

    Thank you for playing! Would you like to restart, restore a saved game, or quit?

    > Options: [RESTART] [RESTORE] [QUIT]

    OK, leutig. Leesbaar geschreven, iets van atmosfeer, maar niets van puzzels of zo. Ik ga vragen wat hij er zelf van vindt: “Please evaluate this short game as interactive fiction. What do you think could have been better, from a game design standpoint?”

    Certainly! Here’s an evaluation of the short game as interactive fiction:

    Strengths:

    1. Atmosphere and Immersion: The game did an excellent job of setting the scene and mood with descriptive environments, especially the study and the ballroom. This is crucial in text-based games where the player’s imagination is a primary tool.
    2. Character Development: The spectral figure of Lady Eleanor was intriguing and evoked curiosity. Her backstory with the song and her relationship with Reginald provided depth.
    3. Puzzle Integration: The use of the song as a puzzle mechanism was an excellent choice. It tied together the narrative, the environment (piano), and the character of Lady Eleanor.

    Areas for Improvement:

    1. Complexity: The game was relatively straightforward. More intricate puzzles, red herrings, or branching paths could provide players with a more challenging experience and add replay value.
    2. Interactivity: There was limited interaction with objects and characters. Integrating more items to inspect or manipulate, or having additional characters with their own subplots or information to share, could make the game richer.
    3. Consequences: The game could benefit from choices that carry consequences, leading to multiple endings. For instance, choosing the wrong melody could lead to different outcomes, or there could be a time-based element where Lady Eleanor’s spirit becomes more restless if the player takes too long.
    4. Backstory Expansion: While the connection between Reginald and Eleanor was touched upon, it could be fleshed out more. Perhaps hidden letters or diary entries could offer deeper insights into their relationship, the locket’s significance, or the mansion’s history.
    5. Environmental Interactions: The game world seemed static in places. Having more dynamic elements—like curtains that can be drawn, books that can be read, or hidden compartments—could make exploration more rewarding.

    Overall, the game provided an engaging, albeit brief, narrative experience. With some added complexity and depth, it could evolve into a more intricate and compelling piece of interactive fiction.

    Author Name

    Dat is niet verkeerd gezien. 🙂

  • Common People

    Tijd om deze nog eens te beluisteren.

  • De vloedgaten geopend

    ’t Zijn dingen, ’t zijn dingen. Ik heb voorouders die eeuwen (letterlijk) in één onooglijk dorp blijven leven, en dan zijn er ook onverlaten die zomaar op anderhalve generatie mensen hebben die geboren zijn Kortrijk en in Aalst en in Tielt.

    Soms is dat geen enkel probleem: in de Burgerlijke Stand staat er vaak een geboorteplaats bij als de ouders niet van dezelfde plaats zijn. En als het ergens tussen pakweg 1797 en 1806 gebeurt, zijn het van die Franse Revolutionaire akten die zelfs voor een geboorte een hele pagina vol schrijven, en voor huwelijken een half boek per akte doen, en staan er soms zelfs grootouders bij.

    Meestal is het wel een probleem, en dan vooral in parochieregisters. Staat er bijvoorbeeld

    3 maij bapt: joes f leg guilielmi de vogel et maria sijmons conj suscep: joes verhelle et m cath van tournhout

    …dan zit ge redelijk vast als die ouders niet van dezelfde parochie zijn.

    Gelukkig, gelukkig, is onderpastoor Roels veel ijveriger (en heeft hij een proper geschrift):

    Een groot gemak:

    Die 3a maij 1763 baptizavi Joes fum Guillielmi De Vogel Cortracensis fij Guillielmi et Mariae Francisca Symons Talitana fa Ludovici Francisci Conjugum natum hodie ad medium undecimae matutina suscep: Joes Verhelle et Maria Catharina Van Tournhout

    We weten — duizendmaal merci! — dat de vader van Joannes De Voghel uit Kortrijk komt, Guillielmus heet, en zelf ook een Guillielmus als vader heeft, en dat zijn moeder uit Tielt komt, Maria Francisca Symons heet, en dat zij de dochter van Ludovicus Franciscus is. Een groot gemak.

    Rap over en weer naar de indexen in Kortrijk, en jawel: er zijn vier Willems in ongeveer dezelfde periode, waarvan drie met ook een Willem als vader.

    Eén geboren in 1677, één in 1717, één in 1722. De Willem die ik zoek is volgens het begrafenis- en overlijdensregister van Tielt op 7 november 1791 gestorven op de leeftijd van 71 jaar, wat hem een geboortedatum eind 1720 zou kunnen geven. Lastig, want april 1717 is een jaar of drie te vroeg, maar november 1722 is er ook zeker twee jaar naast. Gokken dan maar?

    Nee gij! Bij het overlijden van Willem De Voghel was de onderpastoor, Felix Vande Woestijne, ook al zo ijverig:

    Willem uit Kortrijk, zoon van Willem en Elizabeth Vande Casteele, echtgenoot van Maria Francisca Simoens. Voor hetzelfde geld stond er “7 9bris obijt Guillelmus De Voghel circiter 71 annos” en was het gokken voor de rest.

    ’s Mans doopakte was op eentweedrie gevonden (eens ik doorhad dat ze in Kortrijk misschien wel De Voghel als De Veughele zouden kunnen schrijven):

    En ’t kan gewoon niet op, want ook hier direkt twee generaties: Willems ouders staan er, maar ook zijn grootvaders: Jacobus De Veughele en Judocus Van de Casteele. Fantastisch.

    Ik heb trouwens de afgelopen avonden/nachten machtig veel nieuwe informatie gevonden. En ik heb zelfs boeken gekocht om verder te geraken (ik moet dringend een lyrisch doen over de gezinsreconstructies van Herman Van Isterdael).

  • Roelandt

    Ik heb, logischerwijs wegens geen inteelt de laatste paar generaties, acht overgrootouders. Ik heb de laatste tijd veel te veel tijd gestoken in de voorouders van Jeanne Gilliet, de moeder van de vader van mijn vader — in die mate dat het mij een beetje begon te duizelen.

    Dan maar beginnen kijken naar Alice Roelandt, de moeder van de vader van mijn moeder. Vreemd genoeg had ik daar bijna helemaal niets van:

    Eén huwelijksdatum, en vanaf Alice’s grootouders niemand waarvan ik zowel een geboorte- als een sterfdatum van heb. Zót! Ik vroeg mij af waarom dat was, en ’t was redelijk snel duidelijk: de grootste hoop van deze gegevens zijn verzameld toen ik nog lichamelijk naar het archief moet gaan in Beveren om documenten in te kijken, en in Aalst zijn er in de 18de-19de eeuw gelijk een miljoen mensen met de achternaam Roelan(d)t.

    …maar kijk, tegenwoordig staan die dingen grotendeels online, en sinds het Rijksarchief een snellere website heeft voor aktenn en vooral: sinds ik ook daar gewoon hele akten kan downloaden in plaats van te moeten screenshotten en dan bij elkaar plakken in Photoshop, is het een plezier om zelfs vele honderden pagina’s te doorbladeren.

    Wat ik dus vanavond heb gedaan. Met, al zeg ik dat zelf, méér dan een beetje succes. Dit is hoe hetzelfde boompje als hierboven er na een paar uur zoeken uitziet:

    Niet alles dat ik vond, staat erop, wegens ook kinderen andere niet-rechtstreekse voorouders toegevoegd. Ik ben nu vooral naar boven aan het gaan langs de Roelandt-kant. Daarna kijk ik de andere voorouders na, en dan kijk ik naar afstammelingen van takken die mij interesseren. Zo ziet de afstammelingenboom van Roelandt er nu uit, ik denk dat ik eens ga proberen er zoveel mogelijk aan toe te voegen. 🙂

    Dat wordt dan wel methodisch heel veel overlijdens en geboortes nakijken, maar hey.

    Dit waren trouwens de bronnen die ik vond en gebruikte:

    • Burgerlijke Stand Aalst
      • Geboorten
        • 1823 nr. 303 Judocus Benedictus Roelandt – 22 augustus 1823
        • 1834 nr. 466 Joannes Franciscus Roelandt – 24 november 1834
        • 1865 nr. 454 Ghislena Rosalia Josephina Roelandt – 1 september 1865
        • 1867 nr. 227 Maria-Josephina Roelandt – 7 mei 1867
      • Huwelijken
        • 1823 nr. 35 Josephus Marinus Roeland & Isabella Streelens – 23 mei 1821
        • 1861 nr. 74 Georgius Josephus Roelandt & Maria Constantina Speliers – 17 juli 1861
        • 1864 nr. 127 Joannes Franciscus Roelandt & Emerentia Jacobus De Vilder – 23 november 1864
      • Overlijdens
        • an XIII f22 r° Barbe Buyl – 2 januari 1805
        • 1816 f12 v° Dominique Roelandt – 20 februari 1816
        • 1881 nr. 49 Josephus Marinus Roelandt – 26 januari 1881
        • 1892 nr. 355 Joannes Franciscus Roelandt – 14 juni 1892
    • Parochieregister Nieuwerkerken (Aalst)
      • Dopen 1714-1740 f375 / f92 r° Joannes Baptista Roelant – 21 september 1735
      • Dopen 1740-1777 f717 v° Dominicus Roelant – 25 maart 1769
      • Huwelijken 1714-1740 f174 / f455 r° Joannes Baptista Roelandt & Maria Verbeustel – 18 november 1725
      • Huwelijken 1740-1777 f775 v° Joannes Baptista Roelandt & Barbara Buyl – 9 oktober 1759
      • Overlijdens en begrafenissen 1740-1777
        • f146 r° Maria Verbeustel – 9 maart 1755
        • f748 r° Martinus Roelandt – 26 december 1758
    • Parochieregister Aalst (Sint-Martinus)
      • Huwelijken 1790-1796 f4681 v° Dominicus Roelandt & Regina De Vogel – 17 mei 1791
    • Parochieregister Aalst (Klooster van de Karmelieten)
      • Overlijdens en begrafenissen 1773-1794 f5504 r° Joannes Baptista Roelandt – 8 september 1888
    • Parochieregister Idderbeke
      • Dopen 1689-1749 f13 r° Maria Verbeustel – 19 december 1694

    Omdat ik mijn opvolgers het controleerwerk eenvoudig wil maken, steek ik ook telkens alle afbeeldingen van de bronnen erbij:

    Het ziet er misschien niet veel werk uit, och here twee generaties bij (en exacte data vinden voor bijna alle nieuwe mensen) maar dat is het eigenlijk soms wel. Het allerbeste nieuws is wel dat ik de indruk heb dat het absoluut nog lang niet opgedroogd is, die kant van de familie.

    Morgen meer dus, misschien. Hoera!

  • Valsspelen bij Letterboxed

    Ik speel graag Letterboxed, van de New York Times. Concept is simpel: een vierkant met letters, en er moeten woorden gevormd worden om te proberen in zo weinig mogelijk woorden alle letters gebruikt te hebben. Elk volgend woord moet beginnen met de laatste letter van het vorige woord, en de letter moeten telkens van een andere zijde van de vierhoek komen. Letters mogen hergebruikt worden.

    Dit is een typische oplossing zonder veel nadenken:

    Vandaag had ik dit als oplossing:

    Natuurlijk kan het altijd beter. Zoals dit bijvoorbeeld voor gisteren:

    En dit voor vandaag:

    Ahem ja. Ik heb een scriptje geschreven dat mij een oplossing zoekt. Dat geeft mij na 44 seconden dit resultaat:

    Letterbox solver wahey!
    Generating potential words...
    Checked words of length 7-10.
    Found 22 potential words: ['decking', 'dicetyl', 'tigerly', 'tickled', 'tickler', 'tingler', 'glycide', 'fetidly', 'felting', 'ferling', 'freckly', 'certify', 'cretify', 'erlking', 'kindler', 'kinglet', 'rectify', 'giftedly', 'ficklety', 'cylinder', 'reckling', 'freckling']
    Attempting to form chain starting with word freckling (1/22) Found chain: freckling -> giftedly

    Mhuhu.

  • Petroleum

    We gingen de Ikeazetel in living meegeven met onze verhuizende oudste dochter. Dat wou zeggen dat wij een andere zetel nodig hadden, en ’t was niet evident.

    Eisen van de echtgenote: niet te diep (anders zitten wij daar als oude mensen gelijk kleine kinderen in, met bengelende benen), breed genoeg om op het gemak te liggen naar televisie kijken, moet gemakkelijk zitten, iets anders dan beige of wit of gelijk wat neutraals van kleur. Iets in een hoek met een driezit en een chaise longue, dat past in een vierkant van drie op drie meter. We hebben meer plaats, maar we willen er niet meer aan geven.

    Eisen van mij: moet gemakkelijk zitten en mag niet lelijk zijn.

    Er was een ahem mindere ervaring, die keer dat Sandra na lang zoeken een zetel gevonden had maar dat ik die (a) ongemakkelijk zitten en (b) schijtelelijk vond, en dat minder dan diplomatisch had gezegd, niet wetende dat er een lange zoektocht was geweest.

    Maar hey, we zijn dan naar een zetelwinkel geweest en het heeft geen half uur geduurd voor we het eens waren over een model en een configuratie en een kleur. Het wordt iets blinkend petroleumblauwgroencyaanachtig dat schimmert en verandert van kleur in het licht.

    Begin december hebben we hem. Hoezee!

  • Nog maar eens Gilliet

    Ja, het ziet er naar uit dat ik nog eens een volledig weekend Gilliets aan het zoeken ben.

    Ik hoop zo van ganser harte dat ik eindelijk eens een connectie tussen “mijn” Gilliet-voorouders, die afstammen van Jacobus Gilliet en Joanna De Vos, getrouwd in 1669:

    en deze Dominicus Alexius Gilliet (en afstammelingen) overleden vóór 1801:

    Dominicus Alexius Gilliet zou kunnen een kleinzoon zijn van Tobias Gilliet. Dominicus is een naam die niet enorm veel voorkomt, en Tobias heeft een zoon met de naam Dominicus die geboren is in 1711 en twee kleinzonen ook met Dominicus erin (Dominicus Franciscus °1744 en Jacobus Dominicus °1745). Eén van die twee zou zelfs dezelfde persoon kunnen zijn als Dominicus Alexius — er zijn al vreemdere dingen gebeurd met namen in de achttiende eeuw.

    …maar geen uitsluitsel voor het moment. Wel woonplaatsen die over de twee takken terugkomen, en peters/meters/getuigen met dezelfde namen.

    Dit is nog zo’n boom dit ik graag zou kunnen koppelen, afstammelingen van Joannes Gilliet (eerste prijs minst originele naam in Gent) en Antonia Maria Nevejans, die in 1727 getrouwd zijn:

    Afstammelingen zijn schoenmakers en wevers, en er zijn juist genoeg overlappingen in adressen en getuigen dat er iets zou moeten kunnen gekoppeld worden, ooit.

    Of dit boompje bijvoorbeeld, dat afstamt van Franciscus Gilliet, geboren rond 1790:

    Franciscus is een houtzager, maar al de afstammelingen van zijn zoon Joannes Baptista zijn gelijk met de generatie meer aan lagerwal rakende fabriekswerkers. Kleinzoon Joannes Baptista Gilliet is een typisch voorbeeld — er ontbreken ongetwijfeld nog kinderen, maar wat ik al heb, vertelt een droef verhaal:

    • november 1850: broer Franciscus Josephus geboren
    • januari 1853: broer Franciscus Josephus gestorven (2 jaar oud)
    • december 1855: zus Stefania overleden (10 maand oud)
    • juli 1861: zus Joanna overleden (1 maand oud)
    • mei 1863: zus Marie gestorven (9 maand oud)
    • augustus 1872: dochter Clémence gestorven (4 maand oud)
    • augustus 1877: zoon Henri Joseph gestorven (4 maand oud)
    • augustus 1880: zoon Leonardus gestorven (2 maand oud)
    • oktober 1885: dochter Elvira Paulina geboren en gestorven (1 dag oud)
    • april 1889: zus Theresia gestorven (24 jaar oud)
    • augustus 1889: dochter Clementia gestorven (10 maand oud)
    • mei 1890: dochter Maria Ferdinandina gestorven (18 dagen oud)
    • juni 1898: dochter Elvira Paulina dood gevonden op straat (17 jaar oud)

    Wat een miserie. Ik kom zeer zeer veel Gilliets tegen die fabrieksarbeiders waren, in cités of in sloppenwijken leefden met zeer veel jonge kinderen die zeer jong stierven. ’t Is om een beetje droeg van te worden.

    En natuurlijk is dat niet alles. Ik heb nu 493 Gilliets in mijn database zitten, met ongetwijfeld een hoop dubbels, en ook stapels die een klein boompje op zich vormen die niet met 100% zekerheid aan een grotere boom te plakken is — at random een stuk of drie van de tientallen:

    Al dat werk.

    En niemand die erin geïnteresseerd is, vrees ik. Of misschien dat er ergens een oude Gilliet in Namen of in Roubaix woont die dit ook allemaal aan het uitzoeken is.

    In België waren er in 2008 maar 45 Gilliets, die voor het grootste deel in Gent wonen, en in Frankrijk zijn er nog eens een stuk of zestig: :

    Tja.

  • Verkiezingen

    Wel wel wel. Het wordt nog interessant.

  • Oh nee, vakantiedagen

    ’t Is een wreed luxeprobleem, ik weet het, maar ik moet ergens dit jaar nog 18 en een halve dag vakantie opnemen.

    Ik had al vakantie op het einde van december genomen, en ik had mij al min of meer voorgenomen om er tien over te zetten naar volgend jaar, maar het wordt wel beslissingstijd, denk ik.

    Sandra is met een dochter naar Spanje tijdens de herfstvakantie — 30 oktober tot 5 november, zegt dokter Google mij. Misschien dan ook maar thuisblijven? (Bij nazicht blijkt dat ik dan al twee dagen verlof had genomen om de week te hebben.)

    Een half uur puzzelen, waarvan het grootste deel opgesoepeerd aan een tekeningetje maken, wordt het denk ik dit:

    Grijs is weekend en verplichte vakantiedagen, groen is wat ik al had aangevraagd, geel is wat ik ga aanvragen heb aangevraagd.

    Pfoei. Een pak van mijn hart.

  • Ersatz

    Ik ben mijn doosje van mijn oortjes kwijt. Ondertussen heb ik nieuwe oortjes, maar er is helemaal niets verkeerd met mijn oortjes zelf, dus ik dacht: ik zoek of ik een nieuw oplaaddoosje kan kopen.

    Het internet zei van wel, ik kwam op een dropshippingsite terecht en ben dan uiteindelijk zelf maar nar de Chinezen gaan kijken.

    Een paar dagen later lag er een pakje uit China in mijn brievenbus. Dit zat erin.

    Een stevige kartonnen doos van hoge kwaliteit, met holografischachtige print erop, en daarin niet alleen een oplaaddoos maar meteen ook oortjes. En een handleiding, en kabels, en een garantiedocument, etc. etc.

    Van “Samsung”, want natuurlijk zijn het geen echte. De oplaaddoos is blinkend plastiek in plaats van mat metaal, de oortjes hebben contactpunten op een andere plaats dan mijn oortjes, en als ik alles uithaal is het meteen nog duidelijker:

    De kabel is ultrakort en gammel, en het bakje waarin alles zit is van totaal el cheapo plastiek.

    Grmbl. Geen vervangoplaaddoos, dus. :/

  • Black Hammer

    We leven, het is goed geweten, in een wereld van sequels en franchises. Marvel en DC kakken om de zoveel tijd een nieuwe film in hun respectievelijke universa. Soms barslecht, soms uitstekend, vaak meh. Het heeft het voordeel van de herkenbaarheid, een wereld die al vele tientallen jaren bestaat, waarvan de regels bekend zijn en waarin de verhalen zoniet totaal dan toch voldoende voorspelbaar zijn.

    Maar op den duur begint het toch wat te vervelen. De boeken die ik het liefste lees, brengen mij naar een nieuwe wereld, waar ik hoofdstuk na hoofdstuk de parameters en de geschiedenis van in mijn hoofd moet/kan opbouwen, waar niets gegeven alles te ontdekken is.

    Vandaar ook dat ik het liefste science fiction en fantasy lees in al zijn vormen, en dat bij andere genres de verveling enorm snel toeslaat. Jaja, iemand is getraumatiseerd of wordt verliefd of er is een moord gepleegd of een vreemdeling duikt op in het dorp of watdanook. Allemaal variaties op Wat Het Leven Op Aarde Met Een Mens Doet: lange periodes van verveling, hier en daar wat geluk en hier en daar wat miserie. Soms wat meer of wat minder van het ene of van het andere. En de mensen zijn wat mensen overal en altijd geweest zijn: een minuskuul kleine minderheid heeft een idee waar ze hun leven naar inrichten (ten goede of net niet), maar de overgrote meerderheid moddert ook maar wat aan zonder plan of richting, om dan uiteindelijk dood te gaan.

    Noem het gerust escapisme, maar ik heb het wel gehad, verhalen waar het spannendste dat kan gebeuren is “ze had een triestig leven en dan maakte ze iets mee en dan ging ze dood” of “hij had een gelukkige jeugd en dan wat tegenslag en dan viel het weer mee en dan weer niet en dan was er berusting en dan ging hij dood”. Of, als ik Goodreads moet geloven: “hij was een verkeerd begrepen, adembenemend knappe man met een geheimzinnig verleden; zij was een onafhankelijke bijna schattig onhandige vrouw die absoluut niet op zoek is naar liefde; ze komen eerst absoluut niet overeen (wegens één of ander klein misverstand of zo); volgt een reeks totaal voorspelbaar onvoorspelbare gebeurtenissen; ze beseffen mettertijd ze dat ze voor elkaar gemaakt zijn maar weigeren het uit te spreken; juist als alles hopeloos lijkt — passionele kus in de stromende regen, een laatste klein conflict dat gemakkelijk op te lossen blijkt, hopla, ware liefde overwint alles en ze leefden nog lang en gelukkig”.

    …maar dat zijn natuurlijk slechte boeken. Neen: in goede boeken is het uiteindelijk allemaal precies even voorspelbaar maar gewoon beter geschreven. (Of zogezegd beter geschreven, ik kijk naar u, Grunberg, Mulisch, Pfeiffer e tutti quanti.)

    Afijn, veel gewafel om te komen tot wat ik eigenlijk wou zeggen: geef mij maar werelden die niet die van ons zijn. Waar ik de ins en outs niet van ken. Die ik niet kan voorspellen.

    Ik ben met veel plezier begonnen aan Black Hammer. Een groep mensen/niet-mensen zitten op een boerderij in het hol van Pluto. Ze zitten daar al tien jaar. Ze hebben niet allemaal meer hun eigen lichaam — één vrouw zit vast in het lichaam van een negenjarig, een andere zit verdwaald tussen dimensies.

    En dan komen we op een journaliste die een stuk schrijft voor haar krant:

    Alles is mogelijk! Ik heb geen flauw idee waar het naartoe gaat, of wat er gebeurd is, of hoe deze wereld in mekaar zit. (Ik weet wel dat het Jeff Lemire is, en die mens vertrouw ik impliciet.)

    En hoe fantastisch is het dat dit al jaren onder mijn radar gevlogen is, en dat ik nu karen kan inhalen in één keer!