Tales of Drudgery & Boredom.
Ik kwam deze tegen, over de handenscène in Labyrinth:
En iemand in de +Youtubecommentaren zei “the dude with the beard sounds like Kermit the Frog LMFAO”.
Oh, man. Jim Henson was natuurlijk jaren Kermit. Zo triestig.
(Trouwens: dat is nog eentje voor op mijn begrafenis. Omdat een mens eigenlijk “green” kan vervangen door om het even wat. :))
⁂
Ik weet niet waar het aan gelegen is, of het een automatisch iets is of dat het iemand is bij bpost die medelijden had met mij, maar hoedanook: mijn pakje dat zaterdag al eens geleverd was, werd zonder het te vragen maandagochtend gewoon opnieuw aangeboden op hetzelfde adres.
Hoera! Leve bpost!
⁂
Het was vandaag eens te meer grappig, in de wereld van Wikipedia. Het is al heel lang heel grappig, in de wereld van Wikipedia, natuurlijk, dus zó enorm nieuwswaardig is het niet meer.
Enfin ja, met “grappig” bedoel ik eigenlijk “intriest”.
Het is nu weer het moment om geld te vragen, ondanks dat ze op een bérg geld zitten. En ondertussen daalt het aantal editors (mensen die aan de artikels schrijven) jaar na jaar na jaar na jaar, stagneert de software (MediaWiki) sinds een jaar of tien en voelt het nog altijd aan als iets uit de jaren 1990, wordt de atmosfeer toxischer en toxischer met een steeds kleinere groep “true believers” aan het roer.
De Wikimedia Foundation (WMF, de zogezegde non-profit achter Wikipedia) haalt jaar na jaar meer werknemers binnen die meer en meer betaald worden, en doet jaar na jaar even weinig (geen betere software, niet meer editors, geen betere man/vrouw-balans bij editors, …). Dat sleept zich van ontransparante crisis naar crisis, ‘t is godgeklaagd.
Op een grotere Wikipedia zoals de Engelse is het nog min of meer mogelijk om dingen gedaan te krijgen, maar op een kleinere Wikipedia zoals de Nederlandstalige, met aan het roer mensen die –zoals Plutarchus Caesar min of meer in de mond legde– liever koning van hun eigen mestvaalt zijn dan nummer twee in Rome, is het verloren werk.
Het is grappig, in dezelfde betekenis als hierboven: ondertussen zijn bijna alle dégoûtés ervandoor. Veel plezier met jullie Wikipedia, dégoûtants.
Veel plezier, daar bovenaan de mestvaalt, Kleuske en vriendjes.
⁂
Vroeger was het simpel, iets bestellen op het internet: laten leveren op het werk, dan ben ik er zeker van dat het tijdens de werkuren zal toekomen op een plaats waar ik ook tijdens de werkuren ben.
Tot recent, blijkbaar: de Belgische Posterijen leveren nu blijkbaar ook tijdens het weekend. Wat dus wil zeggen dat iets dat ik normaal gezien maandag had moeten krijgen, nu al zaterdag aangeboden is, op mijn werk, waar uiteraard niemand is tijdens het weekend.
Wat een vreemde weg, trouwens: besteld op maandagmiddag, toegekomen in Charleroi donderdag, naar Gent gestuurd op vrijdag, en van daar naar Antwerpen, daar een dag blijven liggen, en dan terug naar Gent?
Enfin, zucht. Ik zal maandag eens langs het werk passeren om het bonnetje op te gaan halen en dan naar het juiste postkantoor te gaan. Spijtig genoeg zit er een cadeau voor Sandra in, gelukkig genoeg is het niet mijn haggis die gekoeld moest blijven tijdens het transport (die kwam donderdag al aan).
Allez jongens. Waar moet ik nu mijn dingen laten leveren om er zeker van te zijn dat ik ze de dag van de levering zelf zal krijgen?
⁂
Het was vandaag Sinterklaasfeest op het werk! Da’s met alle kindjes erbij, en pannenkoeken, en spelletjes op de computer en de wii en de xbox, en cadeautjes voor de kindjes en alles!
‘t Is maar om te zeggen dat ik dus op een wreed wijs werk werk. Oh, en dat de Sint ook voor de grote mensen op het werk is langsgeweest: een stapel Raspberry Pi’s met alles erop en eraan, en een 3D-printer om zelf onze dingen te kunnen maken!
En onze kinderen zijn ook allemaal voorzien tegen morgenochtend, ha! (Weinig zo geestig als cadeaus geven, vind ik.)
⁂
Stop giving Wikipedia money | Newslines – The Story of Everything
Don’t donate to Wikipedia. It doesn’t need the money, and anything you donate will not go to the people who actually created the pages that you like. It doesn’t even go to the admins who help check the content. It doesn’t go to content creation at all.
The Real Mr. Difficult, or Why Cthulhu Threatens to Destroy the Canon, Self-Interested Literary Essayists, and the Universe Itself. Finally. | The Los Angeles Review of Books
I may as well state my claim in as straightforward a way as possible: H. P. Lovecraft, he of the squamous and eldritch, is wrongly derided as a bad writer. Lovecraft is actually a difficult writer.
Francken: ‘Kinderen niet op weg naar school van bus plukken … – De Standaard
"Het is niet de bedoeling dat minderjarigen op weg naar school van de bus worden geplukt met het oog op hun uitwijzing. Dat heeft staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) woensdag in de Kamer verklaard." Allez, da's toch sympathiek van Francken.
Girls and Software | Linux Journal
When we call a man a "technologist", we mean he's a programmer, system administrator, electrical engineer or something like that. The same used to be true when we called a woman a "technologist". However, according to the new breed, a female technologist might also be a graphic designer or someone who tweets for a living. Now, I'm glad that there are social media people out there—it means I can ignore that end of things—but putting them next to programmers makes being a "woman in tech" feel a lot like the Programmer Special Olympics.
The Shape of Rome » Ex Urbe
The new Mayor of the city of Rome, Ignazio Marino, just announced his intention to destroy one of the city’s central roads, the Via dei Fori Imperiali, and turn the area around the old Roman Forum into the world’s largest archaeological park. Reactions have ranged from commuters’ groans to declarations from classicists that this single act proves the nobility of the human species.
⁂
Ik heb vandaag denk ik zo’n tweehonderd pannenkoeken gebakken voor het sinterklaasfeestje op het werk morgen. En dat boekje is ook gelayout geraakt vorige nacht. En ik heb op de kookles zo hard gekookt dat mijn mink veelteveelste graads verbrand is, en dat ik nu met zo’n funky blauw vingercondoom rondloop.
Verder ben ik wel een beetje geradbraakt, maar hey, what else is new?
Oh, en binnenkort is het weer kersthappening op school, mede-georganiseerd door mijn betere helft:
Iedereen welgekomen, zoals ze zeggen.
⁂
Anthony Bourdain: Parts Unknown (seizoen 1-4, 32 afleveringen). Anthony Bourdain is een wijze mens in meer dan één betekenis van het woord. Ik had de 142 afleveringen van No Reservations al gezien, in lange sessies de ene na de andere vóór denk ik 2010, en dan telkens er een nieuwe uitkwam van 2010 tot het einde in 2012.
Sinds 2013 doet hij Parts Unknown op CNN. Grotendeels dezelfde formule als No Reservations: de man gaat naar ergens, spreekt er met mensen, en eet eten. En nog altijd even machtig. De ene aflevering is geslaagder dan de andere, maar het is nooit saai, en als het goed is, is het uitstekend goed. Highlights: de afleveringen over Myanmar en Irak, omdat het plaatsen zijn die helemaal anders zijn dan een mens zich voor kan stellen en omdat zo weinig mensen er met echte mensen spreken. En Libië, Kongo, Detroit, The Bronx en de Mississipi-delta wegens de enorme confronterende, euh, confrontatie met de realiteit. En Jamaica, dat meer een vooruitblik op een dystopische toekomst is. En Kopenhagen wegens een volledige aflevering over Noma. En Lyon wegens hoe schoon het is om oude legende Paul Bocuse te zien. En Massachusets omdat het meer een persoonlijke biografie is dan wat anders — de plaatsen en de mensen uit de eerste hoofdstukken van Kitchen Confidential, zijn problemen met drugs en verslaving.
Zeer aangeraden.
The Flash (seizoen 1, aflevering 1-7). Mja. Mhjaha. ‘t Is een superheldendinges. Niet per se slecht, maar toch ook niet dat ik er elke week naar uit ga kijken.
⁂
Was het vandaag nog eens een dagje consultant zijn in Brussel? Dat was het zeker.
Zit het werkjaar er bijna op? Yes indeedy: het logisch gevolg van geen vakantie te nemen in de zomer, da’s dat er nog vakantiedagen over zijn op het einde van het jaar.
Niet dat ik niet ga weten wat gedaan — morgen een boekje layouten, overmorgen 200 pannenkoeken bakken. Allez hop, vakantie!
⁂
Dan Grover | Chinese Mobile App UI Trends
One day, for the fun of it, I started writing a list in my notebook of all the things that are different between apps here and those I’m accustomed to using and creating back in the US. When I finished, I was surprised by how long the list was, so it seemed fitting to flesh it out into a post.
Is My Startup Burn Rate Normal? | Hacker News
If you're not filling an efficiency gap, and you're not making money, you're not a business. You can fail one of those criteria and be either a parasite or a charity, but you need both to be a business.
A eulogy for RadioShack, the panicked and half-dead retail empire – SBNation.com
This may very well be RadioShack's final holiday season. Jon, a former employee, looks back on a strange, craven, five thousand-fingered strip-mall monster from a forgotten age.
Why I don’t like hackathons, by Alex Bayley aged 39 1/2 | Infotropism
The result is that people build quick hacks that are cute and flashy, but have little depth. Meh.
What I Wish I’d Known About Emacs
The admission of emacs into the editor war is something of a misrepresentation. That emacs can be used as a text editor is incidental to its nature as a computing environment.
⁂
Last week, I have been mostly watching…
You’re the Worst, serie 1, 10 afleveringen. “Romantische komedie”, zegt het internet, en dat is niet noodzakelijk. Jimmy Shive-Overly is een Engelse schrijver in Amerika, die niet in relaties gelooft. Of eigenlijk: die in niets gelooft en nergens oog voor heeft behalve in en voor zichzelf. Gretchen Cutler is chaotisch en cynisch en koppig, en is er ook redelijk zeker van dat een relatie niet in de sterren staat. En dan komen ze elkaar tegen op het huwelijksfeest van een ex van Jimmy, en besluiten ze “eh, waarom niet?”.
Het is uiteraard meteen duidelijk dat ze voor elkaar gemaakt zijn, en de traditionele “alles gaat uitstekend, dan gaat alles slecht, en dan komt het weer goed” zit er ook in, in de tien afleveringen van het eerste seizoen, maar het is zó goed gemaakt! Oh, en er zijn ook de obligate sidekicks: de iets te dikke vriendin, en de wacky ex-drugsverslaafde freeloading vriend die bij Jimmy inwoont. So far so ho-hum, maar het zijn geen karikaturen. Aflevering na aflevering worden alle personages echter en echter. Heerlijke serie, vond ik.
Penny Dreadful, serie 1, 8 afleveringen. Hm. Ik had dit misschien niet meteen na You’re the Worst moeten bekijken: het is zowat het omgekeerde. Niet nu in de VS, maar Victoriaans Londen. Niets subtiels, maar hopla plets, grote acteurs, speciale effecten, monsters, tralala. Sir Malcolm (Timothy Dalton) is zoals Captain Spaulding een African explorer. Maar dan niet om te lachen: als de serie begint, leren we hem kennen met Vanessa Ives (Eva Green) in zijn kielzog, een soort helderziende. Sir Malcolm is op zoek naar zijn dochter die wellicht een vampier is geworden, en dan komt er ook nog Dorian Gray op de proppen, en Van Helsing, en Frankenstein, en mja.
Het werd merkelijk beter naarmate de reeks vorderde — maar ik ben er toch niet stekezot van.
Review, serie 1, 9 afleveringen. Forrect MacNeil doet reviews van levenservaringen. Wat is het om een dief te zijn? Om een hele stapel voedsel naar binnen te werken? Om een racist te zijn? Om het middelpunt van de aandacht op een feestje te zijn? Om verslaafd te zijn? Dat is het concept: hij krijgt een vraag via webcam, mail, Twitter, en dan doet hij dat. Het begint knullig, een beetje als een low budget verborgencamerashow. En dan wordt het gelijk wat minder lollig en knullig, en wat meer cringe en schrijnend. Fijn voor tussendoor.
⁂
⁂
Verre van dat ik geen opinie heb: ik zit vol opinies, over vanalles en nog was. Over politiek, over bedrijven en werk en start-ups en dingen, over manieren van werken en leven, over mensen, over you name it.
‘t Is gewoon dat ik geen goesting heb om energie te steken in ruzie.
Want daar zou het onvermijdelijk op uitdraaien: ik zit zó vol opgekropte kwaadheid over vanalles, dat het geen badinerend opiniëren zou zijn, maar giftig spuien, op de man, op de vrouw, op het instituut. De verregaande idiotie, de vrijheid van meningsuiting die blijkbaar tegenwoordig aan de man in de straat mag gegeven worden, het soort arrogant omhooggevallen nitwits dat tegenwoordig “expert” is, de sujetten die niet beschaamd zijn om zichzelf politicus te noemen, de…
aargh.
Neen dus. Ik ging mij niet opwinden. Een weekend vakantie, ik denk dat ik eens ijscrème ga maken dit weekend. En brood. En een boek lezen, en nog wat naar tv-series kijken.
⁂
Misschien, dacht ik, heb ik gewoon een slecht boek genomen. Misschien was Mother Night, dat ik nog niet gelezen had, gewoon een minder werk van Vonnegut. Een jeugdzonde.
Mischien, dacht ik, moet ik gewoon eens een boek herlezen waar ik me van herinner dat ik het goed vond. Enter Galápagos, het boek waar ik een sprongetje van maakte toen ik zag het dat beschikbaar was bij de papierenboekenverhandelaar.
Het was al te lang geleden om me de details te herinneren, ik wist alleen nog de premisse: het verhaal wordt verteld door een geest, een miljoen jaar in de toekomst. De hele mensheid is uitgestorven behalve de afstammelingen van een aantal schipbreukelingen van een toeristencruise naar de Galápagos-eilanden, en die afstammelingen zien er na een miljoen jaar niet meer menselijk uit: eerder een soort zeehonden, met gestroomlijnde lichamen en flippers in de plaats van armen en handen.
In de onsterfelijke woorden van Mr. Horse:
“Show, don’t tell” is blijkbaar niet aan de man besteed: het is bladzijde na bladzijde van saaie, saaie, saaie expositie. Ook hier wordt de moraal van het verhaal helemaal op voorhand gegeven (alles is de schuld van die verdomde grote hersenen van de mensen), en ook hier wordt die moraal er pagina na pagina in gestampt.
Tussen 1961 (Mother Night) en 1985 (Galápagos) heeft Vonnegut blijkbaar wel een bijscholingscursus “hoe maak ik mijn boeken nóg minder interessant” gevolgd: het hele boek door wordt er een asterisk gezet bij de personages die ergens in de volgende hoofdstukken gaan sterven.
Enfin ja, niet dat het veel uitmaakt, want de personages doen er niet toe. Iedereen gaat toch dood.
Een scholier zou er allerlei “interessante” thema’s in kunnen terugvinden, van parallellen met de Bijbel, het Aards Paradijs, Adam en Eva, yada yada. Op school zou er ongetwijfeld een “boeiende” discussie kunnen zijn met vragen over moraliteit, maatschappij, bla die bla. Een leraar zou mij wellicht kunnen uitleggen waar precies de “satire” in dit “satirisch meesterwerk” zit.
Ik zit niet op school. Ik vond dit een rotslecht, door en door slecht, inslecht boek.
⁂
A Country Known Only by Name | Articles | Inference: The International Review of Science
There is no need to introduce Alexander Grothendieck to mathematicians: he is one of the great scientists of the twentieth century.
De Franstalige nota van Elke Sleurs (N-VA): ‘Schandalig gebruik van de taal van Molière’ – België – Knack.be
"Cette loi est devenu datée et, bien que dans la législature précédente l'intention était de le réformer, il n'est pas arrivé." — heeft iemand al de voor de hand liggende foute grap gemaakt dat het welicht door een mentaal gehandicapte vertaald werd?
Andere regels dan op papier? – De Standaard
Ja kindjes, echt waar. Vroeger, toen werden er élke dag miljoénen "kranten" gedrukt, met het nieuws van de vorige dag erop. Van die enorme bladeren papier, elke dag opnieuw. Jaja, ongelooflijjk hé?
How the World’s First Computer Was Rescued From the Scrap Heap | WIRED
Eccentric billionaires are tough to impress, so their minions must always think big when handed vague assignments. Ross Perot’s staffers did just that in 2006, when their boss declared that he wanted to decorate his Plano, Texas, headquarters with relics from computing history. Aware that a few measly Apple I’s and Altair 880’s wouldn’t be enough to satisfy a former presidential candidate, Perot’s people decided to acquire a more singular prize: a big chunk of ENIAC, the “Electronic Numerical Integrator And Computer.”
Fossil hunters unearth galloping, dinosaur-eating crocodiles in Sahara | Science | The Guardian
Fossil hunters have uncovered the remains of primitive crocodiles that "galloped" on land and patrolled the broad rivers that coursed through north Africa one hundred million years ago. The skeletons of five creatures that walked with dinosaurs – and ate them – were unearthed in remote and rocky regions of what are now Morocco and Niger during a series of expeditions in the Sahara desert.
⁂