Het doet niet zo enorm veel pijn meer, alleen als ik iets aanraak of van positie verander. Maar het klopt nogal. En ik geraak er niet mee in mijn schoen.

Geen idee eigenlijk of mijn grote teen gebroken dan wel verstuikt is, maar ik loop wel al heel het weekend op sletsen rond. Een gemak, daar niet van, maar misschien toch maar hopen dat er volgende week niet al te veel meetings zijn met vreemde mensen op het werk.

Of dat ik tegen dan een beetje ontzwollen zal zijn, natuurlijk.

Kinderen die activiteiten doen: het is wat.

Gisteren was het concert op school, alwaar Zelie en Louis in het koor zitten. Bijna drie uur aan een stuk, met een koor en orkest van 80 man, koormuziek van Bob Chilcott, Leonard Cohen, Jester Hairston en Lorenz Maierhofer, het Vioolconcerto in E-klein van Mendelssohn, Mozart’s 21ste pianoconcerto, en dan nog werk voor koor en orkest van Xavier Verhelst en Luc Van Hoof.

Vooral de Xavier Verhelst —Kız Çocuğu, van het gedicht van Nazım Hikmet– bleef bij mij plakken, en niet eens omdat Zelie er een (verkouden) solo in deed. Ik heb de componist zowaar een mail gestuurd om te vragen of er ergens een opname van bestaat, zo wijs dat ik het vond.

Vandaag was het show van The Dance Factory, alwaar Louis en Jan dansen, en morgen is het nog eens show. Vandaag Louis, morgen Jan.

Meestal zijn die shows lang, lange, lánge avonden, maar ik had gelijk de indruk dat er deze keer meer schwung in zat dan anders. Geen eindeloze balletvoorstellingen van een half uur, bijvoorbeeld. Wél natuurlijk nog heel veel Modern en Hedendaags, waar ik langzaam maar zeker allergisch aan word.

Met alle respect voor dansers en choreografen, die enorm hard hun best doen en zeer hard werken en kwalitatief hoogstaand bezig zijn, maar ik heb het wel gehad. Dat eindeloze depressief rondgeslenter, die holle dramatiek, dat pseudo-pathos, die ‘verhalen’ en ‘gevoelenssss!’ die er telkens in geforceerd worden, die danswoordenschat die op den duur alleen maar een aaneenschakeling van clichés wordt — én vallen én rollen én weer opstaan, en nu eens achteruit lopen, en het hoofd van de partner draaien met de hand, én terug naar depressief rondslenteren: het danstechnisch equivalent van karamellenverzen. Neen, echt niet.

Afijn. Morgen dus nog eens dansvoorstelling. Met Jan deze keer, die morgenochtend trouwens ook al examen heeft (Way to Play, technische voetbalschool).

Weet ge wat een goed idee is? Op een werf rondlopen met uw sletsen aan, en dan struikelen, en dan op uw grote teen terechtkomen en hem zoniet breken, dan toch zwaar verstuiken.

Awww dat doet pijn. Nog een geluk dat er hier altijd krukken op overschot zijn.

Wél pech dat het dit weekend optredensweekend is: op een stoel zitten met min voet op de vloer, dat doet gelijk geen deugd. Met dat hij helemaal opgezwollen is, namelijk.

(Al ben ik wél slim geweest en heb ik direkt mijn schoenen aangedaan nadat het gebeurd was: anders was ik er nooit meer in geraakt. Vraag is nu alleen nog: geraak ik er uit, of laat ik mijn schoen gewoon aan voor de rest van de voorzienbare tijd?)

Toppunt van pech: anderhalf uur staan koken in de kookles (okay, staan klaarmaken, het was iets kouds), en dan met misselijkheid naar huis moeten afdruipen.

Ik heb sashimi van zalm gemist, en lamscarré en lamsfilet, en chocolademousse van witte chocolade. Drat.

Fascinerend.

Ziet, ziet! Disney stuurde mij een hele zak vol goodies door!

Een notablok met Darth Vader erop, en een drinkbus met Darth Vader, en een sleutelhanger met een Darth Maul-peetje van Lego, en een peetjes van General Grievous en Obi-Wan, en een masker in papier en een stripboek van Star Wars en ze hadden dat allemaal niet moeten doen, want natúúrlijk ga ik kijken naar de volgende Star Wars-film, en ben ik doodcontent dat het gelijk in goede handen is en ga ook allemaal kijken en koop Disney-gerief van Star Wars hoera!

Er zijn al heelder kinderen mee content gemaakt, ge moogt er zeker van zijn.

Ik heb het niet meer zo hard voor het nieuws tegenwoordig: het is mij allemaal te depressief en te veel déjà vu.

Niet goed, ik weet het, ik zou het mij moeten aantrekken en er iets aan proberen doen in plaats van mijn kop in het zand te steken, maar hey.

Ik heb wél een uitstekend afleidingsding gevonden: oud nieuws. De KBR plaatste niet zo lang geleden een stuk archief van oude kranten op het internet (pakweg 1830 tot pakweg 1918, iets met auteursrechten, zucht, dat het niet verder dan dat gaat), en in Nederland staan er enorm veel kranten online, en nadat ik mijn betovergrootvader gevonden had, bleef ik verder lezen.

En kijk: ik heb een weblogje gemaakt met regelmatig eens artikels van lang geleden — nieuws.tsuk.org. Enjoy!

Zij liever dan ik: de kinderen zijn met de scouts op stap.

Letterlijk op stap — de oudste is dit aan het doen, te voet:

Nummer twee doet dacht ik 16 kilometer, nummer drie dacht ik 12, nummer vier 8. Te voet. In het donker. In de kou.

Trr.