Nog een jeugdidool minder.
Ik zet nog eens deze op, denk ik:
-
⁂
-
Lang lang geleden was ik jaren aan een stuk algemeen directeur van een bedrijf. Ik heb daar enorm veel van geleerd, en nog wel het meest dat dat op dat moment een afgrijselijk slechte beslissing was, die ik nooit had moeten nemen.
Nog naast de halveliterflessen Maalox die ik aan de lopende band dronk, was het mijn absolute viscerale afkeer van alles wat met bedrijven of economie te maken had, dat mij dat duidelijk maakte: op den duur werd ik lichamelijk ongemakkelijk als ik voorbij Kanaal Z zapte, als ik zelfs maar het logo van Trends zag, of als ik een half woord van Paul D’Hoore hoorde.
*
* *Ik ben al sinds altijd geïnteresseerd in het nieuws. Het moet denk ik begonnen zijn bij mijn grootouders thuis: daar moest iedereen religieus stil zijn als het radionieuws was. Jaren en jaren aan een stuk keek ik elke dag trouw naar het journaal, en was geen zondag compleet zonder Zevende dag.
Nu niet meer. Het sluimerde al een hele tijd, maar het nekschot is finaal gegeven met de inzet van het leger in Antwerpen en Brussel, “in het kader van de terreuraanslagen”. Ik zou er Adama kunnen bijhalen, uit de tweede aflevering van Battlestar Galactica, nu ook alweer tien jaar geleden:
…maar zo ver moet het niet eens gezocht worden. Het hoofdkwartier van Charlie Hebdo werd zwaar bewaakt, de hoofdredacteur had een eigen escorte, en nog zijn ze erin geslaagd om er een slachting aan te richten. En dan, even later, als ondertussen heel Parijs een belegde stad was, hermetisch afgesloten door ikweetniethoeveel ordediensten, zijn een paar onverlaten er nog in geslaagd om doodleutig een Joodse winkel binnen te stappen en een gijzeling te doen.
Natúúrlijk helpt het geen moer, het leger in Antwerpen deployen. Een gemotiveerde terrorist geraakt overal binnen. Een gemotiveerde terrorist bindt zijn dochter van vier een bomgordel aan, brengt ze naar de crèche, en gsm’t zestig kleuters dood. Een gemotiveerde terrorist dumpt een plastiekzak vol gif in een kinderzwembad. Een gemotiveerde terrorist rijdt met een terreinwagen in op een drukke winkelstraat.
Niets helpt daartegen — om nog te zwijgen van de gemotiveerde terrorist die een Qassam-achtige raket in elkaar knutselt en vanachter een struik in het park op de hoek een spijkerbom dropt op een speelplaats, of in het midden van een muziekoptreden. Of die een witte bestelwagen vol kunstmest doet ontploffen, om maar iets te zeggen.
En niemand stelt zich daar blijkbaar vragen bij, in de media. Niemand heeft de ballen om dat allemaal in twijfel te trekken. Schaduwgevechten over Kris Peeters die Stimorol gaat kopen in Antwerpen om te tonen dat het toch veilig is en de Gouwleider van Midden-Brabant die dag na dag herhaalt en insisteert dat néé, het is niét veilig, we zitten in een Alarmfase die in de hoofdstad Midden-Brabant trouwens altijd op zéker-terroristische-aanval-vandaag-en-anders-morgen staat.
Oh, en dan hebben we het nog niet over het shoot first, ask questions later-beleid, over het there is no alternative-verhaal, over basis-geklooi met onze rechten en onze democratie waar enkel hier en daar een Walter Zinzen voorzichtige kanttekeningen bij durft te plaatsen.
Neen, ik doe niet meer mee.
De laatste nieuwsuitzending die ik zag, had mensen die “ter plaatse” stonden. Niet omdat dat een meerwaarde gaf, niet omdat ze meer te weten kwamen, maar blijkbaar omdat ze dan toch konden gezegd hebben dat ze “ter plaatse” hadden gestaan.
Een beetje zoals een oorlogsjournalist die met zo’n beige vissersvest en een wijsvinger in zijn linkeroor op het balkon van een hotel in Tunis verslag staat te doen over de gebeurtenissen in het binnenland van Libië: totaal nutteloos.
Ik kijk niet meer naar het nieuws. Ik weiger me te laten opfokken in een opbod van angstcultuur en debilisering.
⁂
-
Holy Shit, I Interviewed the President — Medium
Legacy media isn’t mocking us because we aren’t a legitimate source of information; they’re mocking us because they’re terrified. Their legitimacy came from the fact that they have access to distribution channels and that they get to be in the White House press pool because of some long-ago established procedures that assumed they would use that power in the public interest. In reality, those things are becoming less and less important and less and less true. Distribution is free to anyone with a cell phone and the legitimacy of cable news sounds to me like an oxymoron. The median-aged CNN viewer is 60. For Fox, it’s 68.Tough times on the road to Starcraft – Code Of Honor
I’ve been writing about the early development of Warcraft, but a recent blog post I read prompted me to start scribbling furiously, and the result is this three-part, twenty-plus page article about the development of StarCraft, along with my thoughts about writing more reliable game code.The Leaning Buildings of Santos, Brazil | Amusing Planet
The coastline along the city of Santos, some 80 km from Sao Paulo, in Brazil, offers a strange sight. Like dominoes about to topple, the waterfront is lined by a string of high rise apartments that are unmistakably tilted to one side.How Marine Le Pen is winning France’s gay vote » The Spectator
The Front National now has the support of a quarter of Paris’s gay voters – and only 16 per cent of the straight onesWhat should I do about Youtube? | Zoë Keating
My Google Youtube rep contacted me the other day. They were nice and took time to explain everything clearly to me, but the message was firm: I have to decide. I need to sign on to the new Youtube music services agreement or I will have my Youtube channel blocked.⁂
-
The Best Case for Jesus » Peter Kirby
Fair’s fair. Let’s try to make the best possible case for the historical existence of Jesus. One never learns about an issue completely unless they are willing to look at it from more than one angle. I intend to write a few more posts on this blog taking up the view of the loyal opposition. Thus I will presently, with respect for the dispassionate approach of Thomas Aquinas, look at the objections first.flynavy88 comments on King of Saudi Arabia Has Died At 90
This is going to be an interesting few years for Saudi Arabia. King Abdullah was considered a reformer – his brother and predecessor, King Fahd, was a conservative who drove Saudi Arabia far deeper into Wahhabi Islam, in order to appease the clerics. King Abdullah, on the other hand, pushed quietly for a lot of reform for females and tried to reverse a lot of the change the hard-line conservatives in the country did during his predecessor’s reign. There are a LOT of people who don’t quite understand the dynamic between the Saudi people and the Saudi government – an absolute monarchy – and why blaming splitting/spurning Saudi Arabia could hurt us a lot more than trying to keep reforms in Saudi Arabia going. The following is a bit of a history lesson, but very relevant to the struggle going on there.West’s praise of King Abdullah shows Saudi Arabia is exception to human rights stance | World news | The Guardian
The reverential reaction from western leaders to the news of King Abdullah’s death and the expected procession of top dignitaries to pay condolences in Riyadh serve as a reminder that Saudi Arabia, with its abundant wealth and geopolitical influence, is a perpetual exception to the west’s emphasis on human rights.I Don’t Vaccinate My Child Because It’s My Right To Decide What Eliminated Diseases Come Roaring Back | The Onion – America’s Finest News Source
As a mother, I put my parenting decisions above all else. Nobody knows my son better than me, and the choices I make about how to care for him are no one’s business but my own. So, when other people tell me how they think I should be raising my child, I simply can’t tolerate it. Regardless of what anyone else thinks, I fully stand behind my choices as a mom, including my choice not to vaccinate my son, because it is my fundamental right as a parent to decide which eradicated diseases come roaring back.Newly unsealed documents show Steve Jobs’ brutal response after getting a Google employee fired | PandoDaily
Apologizing and groveling to Steve Jobs is a recurring theme throughout these court dockets… as is the total disregard for all of the not-Steve Jobs names whose lives and fates are so casually dispatched with, like henchmen in a Hollywood film.⁂
-
Een andere vertelling van Lord of the Rings, dit. Het uitgangspunt is dat de geschiedenis geschreven wordt door de winnaars — en dat Lord of the Rings zoals neergeschreven door Tolkien niet veel meer is dan een na-de-feiten-verheerlijking van één zijde in een conflict dat veel ingewikkelder was dan simpelweg goed versus kwaad.Een aantal zaken op voorhand: een “orc” is wat mensen uit het Gandalf-kamp de mensen van Mordor noemen, het is geen apart ras of zo. Dwergen bestaan niet, draken bestaan niet (al weet iedereen wel iemand wonen wiens grootvader draken zou gezien hebben), Sauron is gewoon Sauron IV, koning van Mordor. Mordor zelf is één van de grote beschavingen, op de rand van een industriële revolutie, en naast bijvoorbeeld de enorm belangrijke handelsnatie Umbar — terwijl Rohan en Gondor in vergelijking maar armetierige koninkrijkjes zijn, waarvan de heersers in middeleeuwse toestanden en bijgeloof leven.
Mordor zat met een ecologisch probleem: klimaatwijzigingen hadden het land uitgedroogd, en fouten in irrigatieplannen hadden de oppervlakte verzilt. Daardoor waren ze afhankelijk van handel voor hun overleven. Omdat hun groeiende cultuur van wetenschap en innovatie ze tot een bedreiging voor de Elfen maakte, zagen die laatste hun kans om de handelsroutes dicht te nijpen en zo Mordor in de tang te nemen.
Elfen zijn magische wezens, ‘t is te zeggen: de wereld van de Elfen is magisch, hun wereld was in contact met onze wereld, zij zijn naar hier gekomen. Ze zijn met niet veel, maar ze hebben veel macht, die ze bedreigd zien door de wetenschap-gebaseerde mensen van Mordor. Koppel dat met een imperialistische en oorlogsgezinde Gandalf, en het geeft een volledig ander beeld dan wat uit Lord of the Rings naar voor komt.
Aragorn is één van de dozijnen Dunedain uit het noorden, min of meer rovershoofdmannen die allemaal beweren af te stammen van een mythische koning Isildur. Hij wordt volledig gestuurd door de Elfen en Gandalf, krijgt instructies om Boromir te vermoorden en later Denethor, neemt zogezegd de macht over in Gondor maar is eigenlijk een pion van de échte machthebber, een drieduizend jaar oude Arwen die een relatie met Aragorn ziet als iets tussen pedofilie en bestialiteit.
De Nazgûl zijn een groep mensen uit Mordor, steeds wisselend maar altijd met negen, die hun leven geven om magie uit Mordor te houden en hun beschaving een kans te geven om zich te ontwikkelen zonder de invloed van elven. De Ring zelf is bijna irrelevant: het was niet meer dan een afleidingsmaneuver om Mordor tijd te geven, eens duidelijk was dat Gandalf en de elfen een Endlösung aan het voorbereiden waren, om een leger op te bouwen voor een soort preëmprieve blitzkrieg.
Wat mislukt: Aragorn sluit een pakt met het is niet duidelijk wie om ondode krijgers te leiden, Mordor wordt verslaan, de elven vallen Mordor binnen en houden er grote kuis. Al wie een opleiding heeft, wordt geëlimineerd, doodseskadadrons zuiveren het land van alles wat ook maar ruikt naar wetenschap.
Faramir en Éowyn worden een zijspoor gezet onder min of meer huisarrest in Ithilien, en de elven beginnen Umbar te infiltreren, met plannen om hun klauwen in Khand en Harad te slaan.
In die context komen we Haladin en Tzerlag tegen, twee orcs (een medicus en een soldaat) op de vlucht in Mordor. Ze redden Tangorn, een Gondoriaanse edelman die een genocide niet zag zitten, en samen doden ze Eloar, de zoon van een hooggeplaatste elf.
Waarop Haladin gecontacteerd wordt door een stervende Nazgûl, met een opdracht om de wereld van de elfen en die van de mensen van elkaar te scheiden.
Spannend, boeiend, jammer genoeg bij momenten echt niet zo goed vertaald uit het Russisch, maar: helemaal de moeite waard.
En ook: wegens copyrighthistories met de mensen van Tolkien, gratis on-line te vinden.
⁂
-
How the CIA made Google — Medium
The inside story of Google’s rise, revealed here for the first time, opens a can of worms that goes far beyond Google, unexpectedly shining a light on the existence of a parasitical network driving the evolution of the US national security apparatus, and profiting obscenely from its operation.New pacman for atari 2600 – Homebrew Discussion – AtariAge Forums
This is a "new" version of pacman for atari 2600 I've been programming since about 2007, but had left in 2008, then in 2013 I resume again to try to finish. I've been trying to make it as close to the original looking at various sites on the "AI" Ghosts, game logic, etc. This version has nothing to do with the other version called pacman4k, this is a completely new version, do not use any undocumented opcode. Currently the rom is about 120 bytes free, so I'm trying to add other things.The Emularity « ASCII by Jason Scott
Welcome to the Emularity, where the tools, processes and techniques developed over the past few years means we’re going to be iteratively improving the whole process quicker, and quicker, and we’ll be absorbing more and more aspects of historical computer information.Kranten gingen zich na Verviers te buiten aan kritiekloze speculatie – DeWereldMorgen.be
Een week na de feiten weten we nog altijd weinig over wat er gebeurd is in Verviers en hoe sterk de aanwijzingen zijn geweest dat er een aanslag op til was. We kregen wel een hele reeks maatregelen die onze maatschappij wat minder vrij maken. Maar of zij terecht zijn en, vooral, of zij mogelijke terreurdaden ook maar enigszins kunnen tegenhouden, komen we niet te weten. Het angstklimaat moet ze rechtvaardigen. Er wordt zelfs geen poging ondernomen om hun effectiviteit aan te tonen.The Content Model of the Web is Broken
There’s simply no money in advertising for content sites. Ad networks, most notably Google, don’t pay what they once did. Direct advertising dollars are now very hard to come by.Many machines on Ix – On Tone Policing Linus Torvalds, or Linus Torvalds…
Refrains like “The stupidity, it burns” are simply clichéd elements of a tired performance; Linus’s particular brand of banter — “paste-eaters”, “monkeys” — has nothing to do with the technical merit. It’s the bluster of a bully, someone who can’t or won’t discuss a disagreement on equal terms, because he think he doesn’t have to.⁂
-
Om de zoveel tijd bekijk ik dit filmpje eens.
Van harte aangeraden, ook voor niet-fotografen. De muziek is trouwens de muziek van zijn halve trouwboek.
⁂
-
Euh ja, dat het allemaal dus écht dichterbij komt. Eén dezer dagen, misschien morgen of overmorgen of anders begin volgende week, komt de aannemer nog eens goed kijken hoe onze koer/tuin er nu uitziet.
En dan komt hij met een paar man alles leeghalen. Aan de linkerkant zijn er stenen, aan de rechterkant is er grond, en allebei gaan weg. Om later vervangen te worden door een verharding over de hele oppervlakte, waar we dan in de hoogte op gaan een tuin maken. (Alhoewel, vraag ik mij nu af: zouden we dan niet beter alleen verharden wat moet verhard worden, en de plaatsen waar we verhoogde tuin zullen hebben, mogen die niet gewoon open blijven? Nog eens te bekijken dus.)
Hoedanook gaat hij een sleuf trekken om fundering en drainering in te steken waar de nieuwe achtergevel zal eindigen. En dan zijn we misschien wel al ergens midden februari, en weten we helemaal zeker wanneer het schrijnwerk voor de nieuwe gevel gaat klaar zijn, en dan kan die gevel ook afgesmeten worden, moet er een oplossing gevonden worden voor de leidingen en afwateringen en alles, komt er een enorm stalen kader in de muur waarop een houten constructie zal gebouwd worden, en dan moet er een stelling gebouwd worden door het dak van die constructie om de gevel te schilderen en af te werken, en dan komt er glas in die constructie, en dan worden de zijmuren en het plafond afgewerkt, en dan komt er chauffage en dan is het euh dnek ik klaar.
In het beste geval, schat ik, midden maart. En dan ben ik optimistisch, denk ik.
Maar in ieder geval: vóór Kerstmis. Zodat we eindelijk eens Kerstmis bij ons zullen kunnen vieren.
⁂
-
Ik volg het al een tijd niet meer, maar kijk nu wat ik gemaild kreeg:
Het mens dat zich als “Kleuske” op de Nederlandstalige Wikipedia vooral bezighoudt met wat zij als niet-Wikipediawaardig beschouwt weg te krijgen, is zelf weg!
Bij dat soort mensen duurt zo’n hissy fit meestal niet lang, dus ik vermoed dat ze één dezer gewoon weer terug aan de slag zal zijn, als vanouds gebruikers “lik mijn reet” zal aanwrijven en daarbij enthousiast gesteund zal worden door haar schare fanbois, maar hey, ‘t is toch iets.
De onmiddellijke aanleiding was blijkbaar dat ze — bimbam de klokken! het onmogelijk geachte werd mogelijk — toch eens geblokkeerd was geraakt. Voor och here één dagje, wegens maar niet kunnen ophouden mensen te pesten.
Ze had zich al heel erg kwaad gemaakt omdat iemand haar als “mijnheer of mevrouw Kleuske” aansprak, terwijl een minimaal onderzoek toch zou moeten duidelijke maken dat het mevrouw is. (Never mind dat andere mensen levenslang geblokkeerd werden omdat ze schreven dat een minimaal onderzoek meteen de naam van van mevrouw boven bracht, ah ha ha.) En toen bleef ze die gebruiker consistent aanspreken met een andere naam dan zijn gebruikersnaam, zelfs nadat die gezegd had dat hij er niet mee gediend was en hop: blok.
Niet, haastte men zich te zeggen, wegens het gedrag op zich — nieuwe gebruikers en “pr-mensen” mogen nog altijd gerust uitgescholden worden — maar omdat het een ervaren gebruiker was.
Natuurlijk werd het blok een uurtje of zo later door een fan van mevrouw opgeheven, maar mevrouw had blijkbaar toch nood aan een dramaqueenerig gebaartje.
Ach, ach, ach.
⁂
-
Een onverlaat had een niet-kleurgecorrigeerde versie de wereld ingestuurd, en de cinematograaf was daar het hart van in. Ik was er niet vies van, maar dit is dus de juiste versie:
The Expanse: ik had het al in de mot dat er een film of zo van zou komen, en bij deze dus.
⁂
-
Nu komt het wel heel erg verdacht dichtbij: vanmorgen zat er een mail in de elektronische brievenbus waar we eigenlijk al jaren op wachten. Met de woorden “coördinatieafspraken betreffende de achtergevel en fundering” erin, en met de aannemer erbij.
Ik ging eigenlijk gaan eten om het afscheid van een ex-collega bij een ex-klant te gaan vieren, maar dit konden we echt niet verzetten, en dus wordt het morgen spannende vergadering thuis in plaats van feestje in Brussel.
Als we er voor het gemak van uitgaan dat de met dure eden gezworen bloedbelofte dat het schrijnwerk klaar zou zijn op 24 februari 2015 deze keer ook écht zou nagekomen worden, dan spreken we morgen misschien af dat er pakweg in de week van 16 februari allerlei fundamenten en poutrellen en kaderconstructies gezet worden, en dat er pakweg in de week van 9 februari afbraakwerken zouden gebeuren, en dat er pakweg in de week van 2 februari voorbereidselen moeten getroffen worden om de keuken te ontruimen en allerlei plannen te finaliseren en alles en aaaaarrgh! dat is binnen een paar dagen!
Gniiiiiiiiiii!
⁂
-
Ik dacht: ik ga eens iets uit de hitparade lezen. The Bone Clocks stond in allerlei boekentoptiens over de hele wereld, en meer had ik niet nodig. Geen korte inhoud gelezen, geen reviews, gewoon kopen, open doen en lezen.Het begint met een verhaal van Holly Sykes, een meisje dat wegloopt van huis, in 1984. ‘t Is al direct prijs, want zij is zowat even oud als mij, wat het allemaal veel dichter bracht dan ik gedacht had. Niet dat ik meegemaakt heb wat zij meemaakt, maar het had toch net iets meer een zekere “het had mij kunnen zijn” dan anders.
Shenanigans ensue, met vreemde personages die opduiken en vreemde dingen zeggen en doen — en hey! het is niet zomaar een fictieboek, het is zowaar iets met fantasy-achtige aspecten, of magie, of in alle geval iets anders dan realisme.
Einde van het 1984-verhaal, en we zitten in een heel andere context, een paar jaar later: Cambridge-rijkeluiszoontjes waaronder één particullier vicieus ventje. Holly komt terug, als dienster in een ski-resort. Leest als een trein, en heeft eigenlijk pas helemaal op het einde weer iets met dat fantasy-achtige te maken.
Weer flash forward naar 2004, Holly is getrouwd met oorlogsjournalist Ed Brubeck. Ze zijn op een huwelijksfeest, en gedoe over hoe Brubeck zou moeten kiezen tussen gezin en werk, en hoe hij niet kan vertellen wat hem overkomt in het buitenland. Ik vond het derde deel opnieuw erg goed geschreven, erg relateerbaar, en de fantasy komt er iéts vroeger dan het einde ter sprake, maar het las nog altijd als twee soorten boek, min of meer op elkaar geplakt.
Het gaat dan nog naar 2015, waar een schrijver-karakter op de proppen komt, en hoe verder in het boek, hoe meer de twee kanten van het verhaal in elkaar haken, hoe duidelijker alles dat onduidelijk was wordt, en hoe meer fantasy het wordt. Het boek zou kunnen opgehouden zijn met een groot gevecht en apotheose in 2025, maar er komt een zeer uitgebreid soort coda in 2048 bij. Dat het hele verhaal een beetje op losse schroeven zet, maar tegelijkertijd ook niet echt.
Ik weet het niet goed, eigenlijk. Ik heb het boek op twee nachten en een paar uur uitgelezen, mij geen moment verveeld, en ik dénk dat ik het wel een goed boek vond. Wat te zelfreferentieel bij momenten, soms voelde het wat truuk-achtig aan, maar al met al: content dat ik het gelezen heb. En dat ik misschien wel eens een paar van ‘s mans andere boeken zou opzoeken.
⁂
-
⁂
-
Ik kwam in de loop van vandaag deze tegen op Facebook:
Anamorfose Curiosa is ongetwijfeld een bezoek waard (‘t is dat het uit mijn fietsactieradius ligt, anders had ik Xavier al lang een bezoek gebracht), maar het is zo’n soort zaak waar ik niet te lang mag over nadenken.
Luciferdozen, ik heb dat zelf ook nog even verzameld, namelijk. Net zoals sigarenbanden (mijn grootvader deed de boekhouding van onder meer Caron in de Veldstraat, vandaar), net zoals postzegels (jaren en jaren aan een stuk, postzegelverzamelaar van de derde generatie), net zoals boeken (zoals mijn ouders), net zoals nog te veel dingen om op te noemen.
Maar die luciferdozen, dat was iets speciaals. Ik was naar een winkel gegaan om prentjes te kopen. Het was in de tijd vóór het internet, waarschijnlijk ergens in 1980 of zo, in zo’n winkel waar er hele vellen met prentjes te kopen waren (“goudvissen”, “de Condroz”, “de Oude Belgen”, dat soort dingen), telkens twaalf per A4-blad, in prachtige vierkleurendruk en soms zelf met een beetje reliëf ook. Het soort winkels waar ook rollen toile cirée hingen voor kleiboetseerwerktafelbescherming, en waar er ook wel eens gewoon brol te koop stond.
Die ene dag zag ik een grote doorschijnende plastiekzak ter grootte van een halve vuilniszak liggen, vol kleine rechthoekjes, voor 20 frank. Twintig frank, dat was denk ik toen ongeveer mijn maandgeld (een prachtig briefje met Boudewijn en Fabiola erop, nog nét niet die lelijke koperen stukken met olijftakachtige nonsens achteraan), en na iets nader onderzoek van de zak heb ik hem meteen gekocht.
Het waren meer dan vijftienhonderd verschillende luciferdoosjes. Uit heel de wereld. Alleen de voorkant, alleen van doosjes die openschuifden waar individuele lucifers in zaten, niet van die openklappende wegwerpdingen waar lucifers in geniet of geplakt zaten.
Mijn broer en ik waren er dagen mee bezig, met sorteren, op hoopjes leggen, de dubbels vergelijken (de meeste dubbels waren niet helemaal gelijk, er zaten subtiele verschillen in, met andere kleuren of iéts andere tekst), proberen per land te leggen, en dan per kleur, en dan gokken naar de tijdsperiode…
The point being: mijn tienjarige ik had wellicht het levenswerk van godweetwie gekocht. Met de afstand der jaren kan ik mij alleen maar inbeelden hoeveel werk daar moet in gekropen zijn, honderden en honderden doosjes van overal, proper uitgeknipt, wellicht ooit ergens gedocumenteerd en geïnventariseerd.
Om dan, na “een slepende ziekte” of “een plots heengaan”, of gewoon een verhuis naar het oudemensenhuis, in een plastieken zak gedumpt te worden, en nét niet in de vuilbak beland te zijn en voor een wellicht fractie van de geldelijke waarde — en zéker een minuscule fractie van de emotionele waarde — verpatst te worden.
Ik wil eigenlijk niet weten wat mensen later met mijn gerief gaan doen. Al die boeken, op de vuilnisbelt? Die harde schijven vol schrijfsels en programmeersels en foto’s, in de container? De postzegelalbums? De sigarenkistjes met sigarenbanden?
Brr.
⁂
-
‘t Is al een hele tijd en het betert niet: ziekskes, lastig, niet slapen, geen goesting in niets, bleh, bah, bleh, meh, en al die dingen.
Ik heb dan twee reacties: aan de ene kant gewoon toegeven (niet naar buiten gaan, geen mensen zien, een aanval inzetten op het wereldrecord niets doen), en aan de andere kant toch ergens een beetje er proberen iets aan te doen.
En dus ga ik volgende week iets eten in Brussel met ex-collega’s en –gasp!– mensen die ik nog nooit gezien heb, naar aanleiding van het verlaten van de firma van een zeer fijne werknemer bij een aangename klant van vroeger. En doe ik nog eens een kwis mee, de week daarna.
En sleep ik mij elke week naar de kookles. Waar ik dan wel foto’s neem, maar waar ik eigenlijk niet de moed voor heb om die foto’s te bekijken en op het internet te sleuren.
‘t Is erg. Ik denk dat alles misschien wel beter zou gaan als ik een kleiner, handiger fototoestel zou kopen. Dan zou ik weer wat meer foto’s nemen en zo.
Want zeg nu zelf: twee kweetniethoeveelgangenmenu’s gemaakt voor kerstmis en nieuwjaar, en dit is letterlijk de enige foto die ik genomen heb, van een stapel gequadrilleerd lam bij ons thuis:
En het is al een eeuw geleden dat ik nog de moed heb gehad om een foto van een beest te trekken — ik ben zó gefrustreerd door de beperkingen van mijn macrolens die géén MP/E 65mm is.
Ja, ik denk echt dat fotomateriaal kopen de oplossing is. Denk ik.
⁂
