• Big Hero 6

    Big_Hero_(film)_poster_003Ge moet dat ook doen, een weblog hebben en kinderen en zo: dan krijgt ge om de zoveel tijd eens een uitnodiging voor een film!

    De vriendelijke mensen van Disney stuurden een mail om te vragen of wij geen zin hadden om naar de Vlaamse avant-première van Big Hero 6 te gaan, met twee volwassenen en twee kinderen. Mailtje terug: zeer zeker dat, maar zou het ook met vier kinderen kunnen? Wegens dat wij van die mensen zijn die besloten hebben om ten volle voor het extra-kinderbijslagpakket te gaan?

    Maar natuurlijk, kwam het antwoord van Disney — tot dan dan, was ons antwoord.

    En zo stonden we zaterdagochtend om 10 uur in godbetert Mechelen (een uur auto!), met bonnetjes voor gratis popcorn en drank, te kijken naar een mens van Nederlandse origine die bij wijze van kinderen opwarmen allerlei dingen deed met droog ijs.

    Ik ben door de band al niet zo’n people person en tegenwoordig al helemaal niet: heel erg content dus dat er zo op het eerste zicht bij de aanwezigen niemand was die ik zou moeten kennen, en zeer content dat we een half uurtje vroeger dan het begin in de zaal mochten kruipen.

    Maar goed. De film, dus. Ik had onvermijdelijkerwijs al hier en daar een paar afbeeldingen en stukjes aankondiging gezien, maar voor de rest kwam ik geheel maagdelijk binnen: geen reviews gelezen of niets.

    Van het begin zijn er drie dingen duidelijk: het plot is niet enorm verrassend, het ziet er grafisch on-ge-loof-lijk fan-tas-tisch goed uit, en we gaan ons geen moment vervelen.

    De film speelt zich af in San Fransokyo: San Francisco van geografie en Tokyo van atmosfeer, denk het decor van Blade Runner maar dan in de zon, en veel optimistischer en properder. Hiro Hamada (ik zat, Snow Crash-gewijs, altijd met “Hiro Protagonist” in mijn hoofd) is een jong genie dat zijn tijd verdoet met robotgevechttoernooien. Zijn oudere broer Tadashi probeert hem ervan te overtuigen verder te studeren aan de robotica-afdeling van de universiteit, waar Tadashi en zijn vrienden Honey Lemon, GoGo, Wasabi en Fred onder professor Callaghan studeren.

    Het ziet er daar allemaal zeer cool uit, en Hiro besluit alsnog zijn kandidatuur te stellen. Om binnen te raken, moet hij een zo indrukwekkend mogelijk project maken: hij maakt een soort mini-minirobotjes die via gedachten kunnen gecontroleerd worden en met vele tienduizenden tegelijk allerlei dingen kunnen maken — needless to say, heeft hij zijn uitnodiging voor de universiteit meteen op zak.

    En dan: drama! Hiro wordt helemaal een typische Disney-figuur, verdrietig en bijna alleen op de wereld.

    Om er dan natuurlijk helemaal bovenop te komen, met de hulp van de mannen van Honey Lemon, GoGo, Wasabi en Fred, en vooral van Baymax, een soort zachte verzorgingsrobot. Er is een slechte slechterik, er gebeuren allerlei onverwachte dingen, er wordt redelijk degelijk omgegaan met vriendschap en verlies en hoe er mee om te gaan.

    En het is dus enorm indrukwekkend van uitzicht. Ik ben door de band niet zo’n mens die lastig doet als het technisch wat minder is: ik kan enorm veel vergeven als het verhaal maar goed is. Wel, hier had ik het omgekeerde: de techniek ik zó goed, het ziet er zó erg goed uit, dat ik soms gewoon naar de rendering en de animatie en de wereld zat te kijken in plaats van naar de film.

    BIG HERO 6

    ‘t Is niet allemaal positief: de nevenpersonages zijn niet veel meer dan nevenpersonages (alleen de relatie tussen Takashi, Hiro en Baymax lijkt écht echt), en het verhaal is voor een volwassene die al meer films gezien heeft en boeken gelezen heeft niet echt onvoorspelbaar (om mild te zijn).

    Maar dat maakt niet zo echt veel uit: de kinderen vonden het allemaal zeer goed, ik ook, en ik hoop dat er een vervolg komt. Allemaal gaan kijken! (en dat zeg ik niet omdat wij gratis zijn mogen gaan)

  • Mijn leven staat op repeat

    Kijk nu: het is al bijna half februari, en ik weet niet waar de maand januari naartoe is gegaan.

    Opstaan, werk, thuiskomen, wakker blijven tot ik in bed kan gaan liggen, een uur of anderhalf uur slapen, wakker worden, een uur of anderhalf uur slapen, wakker worden, een uur of anderhalf uur slapen, opstaan, en herhalen, vijf dagen per week behalve de donderdag wanneer het kookles is. En in het weekend: elk vrij moment overdag in bed gaan liggen slapen, en voor de rest zo ongeveer hetzelfde.

    Behalve heel zelden eens, zoals vanmorgen, naar een film gaan kijken en dan in de namiddag in bed gaan liggen.

    Het gaat steil bergaf, vrees ik. 😐

    Dat belooft voor volgende week: vanaf morgen komt hier een Spaanse juffrouw logeren, terwijl onze oudste zoon in Milaan gaat logeren — uitwisselingsproject met ‘t school, weetwel. Zelfs op een goeie dag ben ik bang van andere mensen en heb ik geen moed om met wie dan ook te spreken: ‘t zal heel hard van doen alsof worden de volgende paar dagen.

    Oh, en dat van die verbouwingen: twee weken geleden ging er misschien die week of de week erna begonnen worden, maar zo ver zijn we nog niet. ‘t Is misschien nog een geluk. Die Spaanse juffrouw zal het, vrees ik, zó al raar genoeg vinden hier.

  • Links van 2 februari 2015 tot 7 februari 2015

    What’s Up With That: Why Do Cats Love Boxes So Much? | WIRED
    So what are we to make of the strange gravitational pull that empty Amazon packaging exerts on Felis sylvestris catus? Like many other really weird things cats do, science hasn’t fully cracked this particular feline mystery. There’s the obvious predation advantage a box affords: Cats are ambush predators, and boxes provide great hiding places to stalk prey from (and retreat to). But there’s clearly more going on here. Thankfully, behavioral biologists and veterinarians have come up with a few other interesting explanations. In fact, when you look at all the evidence together, it could be that your cat may not just like boxes, he may need them.

    Langverwachte taxshift treft vooral gewone gezinnen – Het Nieuwsblad
    En dat is slecht, dat het gedrag wijzigt?? "Van Overtveldt verkiest hogere lasten op consumptie omdat die een stabielere bron van inkomsten zijn dan extra lasten op vermogen of milieuvervuiling. ‘Je mag er gif op innemen dat die leiden tot een wijziging van het gedrag, waardoor de ecologische doelstellingen worden gehaald, maar er op termijn geen inkomsten meer zijn.’"

    Steeds meer Vlamingen staan achter Israël | Joods Actueel
    "Ik wil gewoon even meedelen dat het schandalig is hoe weinig de Israëlische standpunten weergegeven worden op de VRT (VTM?)."

    Aanval op het gelijke kansenbeleid | Kif Kif
    Het enige echte antwoord is het wegwerken van het tekort aan kinderopvang. Dan verwacht je van politieke partijen toch hevige pleidooien om de capaciteit aan kinderopvang in de steden uit te breiden?   In plaats daarvan legt N-VA de nadruk op hoe de beperkte plaatsen verdeeld worden en komt het gelijke kansen beleid onder vuur te liggen. Volgens mij blijft bij de mensen het volgende hangen van de uitspraken van minister Homans: de N-VA neemt het op voor wie werkt en de rest zit toch maar op café met zijn kinderen. En die boodschap, dat is geen toeval maar bewuste politieke strategie. Dat is mensen tegen over elkaar opzetten en het draagvlak voor een gelijke kansen beleid bewust proberen ondermijnen.

    ‘We Palestinian Christians say Allahu Akbar’ — RT Op-Edge
    Archbishop Sebastia Theodosios (Atallah Hanna), 49, is the only Orthodox Christian archbishop from Palestine stationed in Jerusalem and the Holy Land, while all other bishops of the Patriarchate of Jerusalem are Greeks. The Israeli authorities had detained him several times, or stopped him at the border, and taken away his passport. Among all Jerusalem clergymen he is the only one who has no privilege of passing through the VIP gate in the airport – because of his nationality. “For the Israeli authorities, I am not a bishop, but rather a Palestinian,” explains his Beatitude. When talking on the phone he says a lot of words you would normally hear from a Muslim: “Alhamdulillah, Insha’Allah, Masha’Allah”. He speaks Arabic, and the Arabic for ‘god’ is Allah, whether you are a Christian or a Muslim.

  • ‘t Is reclame voor telefoons

    …maar dat wil niet zeggen dat ik het niet aan de kinders zal moeten tonen, natuurlijk.

  • ICE

    Maar zo wijs! Jaren en jaren en jaren geleden was er een programma vna Microsoft, niet meer dan een speelgoedje eigenlijk, om panorama’s mee te maken.

    Microsoft Image Composite Editor, afgekort als ICE. Enorm basic van interface, geen toeters of bellen, bijna alles helemaal automatisch, en serieus snel. In een tijd waar een panorama maken een eeuw duurde, en met manueel twee aan twee beelden naast elkaar en punten aanduiden die in de twee beelden moesten overeenkomen, was ICE iets bijna magisch.

    Het werd jaren aan een stuk niet geüpdatet, natuurlijk, zo gaat dat met die tools van Microsoft Research, die vaak meer proof of concept dan iets anders zijn. Stukken ervan kwamen terug in andere Microsoftproducten — ik herinner me vaag een beeldcatalogusprogramma in denk ik 2005 of zo, een tooltje om groepsfoto’s te combineren met elkaar, dat soort dingen.

    Maar dan diepe stilte.

    Tot nu, dus:

    Zo wijs!

  • Zo is het

    MIyjaoP

  • Gelezen: Outlander

    OutlanderIk was zeer te spreken over Outlander, de tv-serie: ik ben een totale push-over voor romantische series, en qua romantisch was Outlander bijzonder zéér romantisch te noemen.

    Claire Beauchamp, een verpleegster van 28 op het einde van de Tweede Wereldoorlog, trekt met haar man, die ze op zes jaar tijd nauwelijks gezien heeft, naar de Highlands van Schotland voor een soort tweede huwelijksreis. Haar man, Frank Randall, heeft recent een passie voor genealogie opgedaan, en gaat op zoek naar gegevens over zijn verre voorouder, ene Jack Randall.

    Op een ochtendlijke uitstap naar een plaatselijke cirkel met menhirs wordt Claire op de één of andere manier 200 jaar terug in de tijd gecatapulteerd. Ze komt er in een Schotland terecht waar de slag bij Culloden nog niet gebeurd is en de clans dus nog bestaan en macht hebben. En zowat de eerste persoon die ze ziet, ‘s nachts in het bos, is Jack Randall, die er precies uitziet zoals Frank Randall. Helaas: die blijkt zijn bijnaam van Black Jack ruimschoots te verdienen, wegens al meteen poging tot verkrachting.

    Ze wordt gered door een bende Schotten, die niet goed weten wat te denken: is zij een spion? voor de Engelsen? de Fransen? Maar wat doet ze daar dan in het bos, alleen en gekleed in een soort licht nachthemd?

    Claire bewijst snel dat ze nuttig kan zijn, met haar jarenlange ervaring van oorlogsverpleegster, en als ze haar gastheren ook nog eens waarschuwt dat er op een bepaalde plaats mogelijks een Engels garnizoen zou in een hinderlaag kunnen zitten (dat had Frank haar verteld, 200 jaar later), nemen ze ze mee naar het kasteel van hun clan. Alwaar ze al snel de lokale dokter wordt.

    De tv-serie volgt het boek redelijk dicht, met soms heelder scènes letterlijk overgenomen, maar ik vind de serie tot nog toe beter dan het boek.

    Het boek is, en we gaan daar niet lastig over doen, niet enorm ver van een stationsroman. Verhaal en wereld en personages okay, maar laat dat vooral niet te veel de al dan niet omfloerste seksscènes in de weg staan! Hoofdpijn? Slecht geslapen? Kom hier dat ik op uw tepels zuig! Bijna net vermoord? Tijd voor a roll in ze hay!

    Waar het in het boek allemaal enorm vanzelfsprekend lijkt te gaan, toont de tv-serie veel beter hoe verwarrend het voor Claire allemaal is, en hoe onduidelijk — de mensen die Gaelic spreken rond haar, waar ze geen woord van begrijpt, hoe ze zich uitgesloten voelt, hoe ze zoekt naar motivaties voor zaken en niét meteen de juiste uitleg vindt: allemaal veel en veel beter in de serie. Die ook zijn tijd veel meer neemt dan het boek: acht afleveringen van een uur voor ongeveer de helft van het eerste boek.

    Het heeft er ook mee te maken, denk ik, dat waar Sam Heughan (Jamie) helemaal precies zoals zijn karakter in het boek is, Catriona Balfe een andere Claire neerzet in de serie dan in het boek: meer geconflicteerd, meer genuanceerd, intelligenter. Ik heb de indruk dat Claire-in-het-boek 85% van haar hersenen kwijtgeraakt is als er een mogelijkheid is dat ze in bed kan duiken met Jamie: bij Claire-op-televisie heb ik die indruk nooit.

    Ik denk dat ik even stop met de boeken. Er zijn nog zeker zeven vervolgboeken op Outlander, maar ik wacht even af wat de serie mij brengt.

     

    [van op Boeggn]

  • Links van 29 januari 2015 tot 2 februari 2015

    Microsoft Windows on Devices – Raspberry Pi 2
    We’re excited to announce that we are expanding our Windows Developer Program for IoT by delivering a version of Windows 10 that supports Raspberry Pi 2. This release of Windows 10 will be free for the Maker community through the Windows Developer Program for IoT.

    Syria’s President Speaks | A Conversation With Bashar al-Assad | Foreign Affairs
    So what do you think Israel’s agenda is? — They are supporting the rebels in Syria. It’s very clear. Because whenever we make advances in some place, they make an attack in order to undermine the army. It’s very clear. That’s why some in Syria joke: “How can you say that al Qaeda doesn’t have an air force? They have the Israeli air force.”

    Falsehoods programmers believe about time and time zones
    Pijnlijk.

    When Bread Bags Weren’t Funny – Bloomberg View
    In every generation, we forget how much poorer we used to be, and then we forget that we have forgotten. We focus on the things that seem funny or monstrous or quaint and darling. Somehow the simplest and most important fact — the immense differences between their living standards and ours — slides right past our eye. And when Ernst tried to remind us, people didn't say "Wow, we've really come a long way"; they pointed and laughed.

    Un enfant de 8 ans au commissariat pour «apologie du terrorisme» – Libération
    «Etes-vous Charlie ?», demande-t-il. Ahmed, 8 ans, répond que non. Pourquoi ? «Parce qu’ils ont caricaturé le prophète. Moi, je suis avec les terroristes.» Le prof alerte son directeur. Ce dernier décide de convoquer le gamin, puis ses parents, qui raisonnent leur rejeton. Mais il ne s’arrête pas là. Le 21 janvier, le directeur de cette école, située dans le sud de la ville, dépose plainte au commissariat pour «apologie du terrorisme».

  • Beïndrukwekkend

    Ik zag de inleidende reportage, en ik hield mijn hart al wat vast: zó eenzijdig dat de toon al gezet werd.

    Maar toen Varoufakis ook nog eens behandeld werd als politicus-nummer-zoveel, met dat typisch smalende “ja of nee, een snel antwoord graag”-gotcha-gedoe, wist ik meteen dat het goed zou komen. Ik heb de afgelopen dagen al meer filmpjes van hem gezien op Youtube, namelijk. Méér blijkbaar dan de presentatrice van dienst.

    Want men kan het eens zijn met de man of niet, maar hoedanook: ik vond het redelijk indrukwekkend, wat hij neerzette.

  • The Black CountAlexandre Dumas père, de schrijver van onder meer Le Comte de Monte-Cristo, was half zwart. Dat zat wel ergens in mijn onderbewustzijn, maar ik had nooit echt nagedacht over wat dat precies betekende.

    Ik was er altijd van uitgegaan dat “Dumas grand-père” wel ergens een zwarte mevrouw zou gevonden hebben, in de kolonies of zo. Blijkt: niets van dat — het was de vader van de schrijver die zwart was! En meer nog: het leven van de man is nog boeiender dan dat van d’Artagnan en de graaf van Monte Christo samen!

    Alex Dumas, de vader van Alexandre Dumas-de-schrijver, was de zoon van een weggelopen zoon van arme adel, die in het binnenland van Saint-Domingue (het latere Haïti) op de vlucht was voor de authoriteiten, en er met opeenvolgende (zwarte) vrouwen vier kinderen kreeg. Als zijn ouders en zijn oudere broer gestorven zijn, keert de vader van Alex terug naar Frankrijk. Het geld voor de oversteek haalt hij op door zijn vrouw en kinderen als slaven te verkopen. Alex koopt hij even later terug, maar de drie anderen zullen sterven als slaven.

    Nog voor de Franse Revolutie was er al een beweging om slavernij af te schaffen (die op dat ogenblik niet eens met huidskleur vereenzelvigd was), en op het grondgebied van Frankrijk, precies op het moment dat Alex Dumas er terechtkomt, was het helemaal mogelijk voor een “kleurling” om een degelijk leven op te bouwen. Wat hij dan ook doet: hij blijkt een uitstekende paardrijder en zwaardvechter te zijn, en is helemaal aanvaard als aristocraat in Parijs van de jaren 1770.

    En dan hertrouwt zijn vader, en gaat de geldkraan dicht. Alex Dumas gaat op zijn 24ste in het leger, als gewone voetsoldaat bij de dragonders. Waar hij aan sneltreinvaart carrière maakt: een paar jaar later is hij de facto leider van een regiment van een duizendtal “gens de couleur”, en dan baas van een heel leger, en dan van een nog groter leger, en dan is hij plots de hoogst geplaatste niet-blanke persoon in een Europees leger ooit, tot op vandaag.

    Oh, en dat is nog maar het begin van de avonturen, want dan komt hij in het vizier van Napoleon, die jarenlang veel lager van positie was dan hem, maar nog steiler opmars maakt. En neen, het is blijkbaar echt géén goed idee om zonder al te veel omfloersingen uw gedacht te zeggen tegen Napoleon.

    Lees het boek vooral zelf, maar in het kort: het verhaal van de Edmond Dantès, dat is eigenlijk het verhaal van Alex Dumas. Behalve dat het nog minder een happy end heeft.

    [van op Boeggn]

  • Weeelllll.. if you put it that way…

    Stephen Fry zegt het overtuigend:

    En ja ja, theodicee, ik weet het. Maar toch.

  • Gedichtendag 2015

    Clive James gaat dood. Iedereen gaat dood, natuurlijk, maar Clive James gaat echt één dezer dood zijn.

    Vorig jaar had men hem gezegd dat hij zeer misschien de herfst nog zou halen, maar dat dat absoluut niet zeker was. En toen schreef hij dit gedicht, over een Japanse esdoorn, en hoe hij hem graag één keer zou zien rood worden in de herfst — ik kan het niet echt lezen zonder tranen in de ogen.

    Japanese Maple

    Your death, near now, is of an easy sort.
    So slow a fading out brings no real pain.
    Breath growing short
    Is just uncomfortable. You feel the drain
    Of energy, but thought and sight remain:

    Enhanced, in fact. When did you ever see
    So much sweet beauty as when fine rain falls
    On that small tree
    And saturates your brick back garden walls,
    So many Amber Rooms and mirror halls?

    Ever more lavish as the dusk descends
    This glistening illuminates the air.
    It never ends.
    Whenever the rain comes it will be there,
    Beyond my time, but now I take my share.

    My daughter’s choice, the maple tree is new.
    Come autumn and its leaves will turn to flame.
    What I must do
    Is live to see that. That will end the game
    For me, though life continues all the same:

    Filling the double doors to bathe my eyes,
    A final flood of colors will live on
    As my mind dies,
    Burned by my vision of a world that shone
    So brightly at the last, and then was gone.

  • Links van 26 januari 2015 tot 28 januari 2015

    De dreiging van Arabische muziek | Jan Blommaert (en z’n gedachten)
    Tussen neus en lippen geeft De Wever ons hier een voorbeeld van wat we al weten: de totalitaire surveillantiecultuur. Die zit als volgt ineen: (1) op basis van platte machtsargumenten identificeer je een vijand; (2) en stel je ELK aspect en eigenschap ervan voor als bewijs dat het een vijand is. Alles wordt ‘quod erat demonstrandum': een baard, een hoofddoek, een religieus gebruik, een soort eten, een taal, een muziekstuk. Vervolgens (3) maak je de meest absurde bokkensprongen zolang ze de QED volgen (“ge kunt toch niet ontkennen…”) en (4) stel je dit alles voor als evident, vanzelfsprekend, “gewoon een feit” en (5) stel je zij die deze nonsens bekritiseren voor als mensen die “de feiten ontkennen”.

    The Netanyahu Disaster – The Atlantic
    I still don’t understand Netanyahu’s thinking. It is immaterial whether an Israeli prime minister finds an American president agreeable or not. A sitting president cannot be written off by a small, dependent ally, without terrible consequences.

    Not a Very P.C. Thing to Say — NYMag
    Stanford recently canceled a performance of Bloody Bloody Andrew Jackson after protests by Native American students. UCLA students staged a sit-in to protest microaggressions such as when a professor corrected a student’s decision to spell the word indigenous with an uppercase I — one example of many “perceived grammatical choices that in actuality reflect ideologies.” A theater group at Mount Holyoke College recently announced it would no longer put on The Vagina Monologues in part because the material excludes women without vaginas. These sorts of episodes now hardly even qualify as exceptional.

    “There and Back Again”
    No elf/dwarf love triangle – No necromancer adventures – Kili sacrifices himself for Bilbo at the end instead of Evangeline Lilly (who’s not in this film at all) – No orcs (until necessary in the Battle of Five Armies) – Laketown is about 10 minutes – Bard does not use his son as a bow – and the full story in all less than the length of “Return of the King.” After about 312 new edits and cuts and almost 5 hours removed from the trilogy, this single film combines the three Peter Jackson movies into one immense epic that accurately tells the story of Bilbo, while maintaining what new ideas and battles have been implanted in Jackson’s retelling (such as the Battle of the Five Armies containing orcs instead of goblins).

    My Lovely Wife in the Psych Ward – Pacific Standard
    We met at 18. We wed at 24. At 27, I checked my wife into a psych ward—for the first time. How mental illness reshapes a marriage.

  • Mail van Louis CK

    Deze mail zat in mijn inbox:

    Hello, friend.

    Well, I made another standup special.  It’s called “Louis CK Live at the Comedy Store”.  You can buy it right now on my website, louisck.net, for 5 dollars, all over the world.  Here’s the link.  I hope this is well timed for some of you who are stranded by the storm in the North East of America.

    https://louisck.net/purchase/live-at-the-comedy-store

    That’s the basic news of this email so go ahead and go watch the show.   Youre getting another email from me now which is crazily long. So I sent it separate.  If you don’t enjoy long winded, unedited coffee-addled, had to shit the whole time while my kids yelled at me to take them sledding-written material, then skip the next email.  thanks.

    Louis CK

    Om de paar maand krijg ik een mail van die mens, omdat ik ooit een special van hem online gekocht heb. Ik had aan deze mail eigenlijk al genoeg om ook zijn nieuwe special te kopen, maar toen kwam de volgende mail (met subject “Very long email from Louis CK”), en ik was helemaal verkocht.

    Serieus, ze zullen misschien zeggen dat het allemaal een zeer uitgekiende mediastrategie is, maar ik denk het niet. Ik denk dat Louis CK gewoon een fijne mens is.

    Hello.  So below are my messy thoughts about my new special “Louis CK live at the Comedy Store” available here https://louisck.net/purchase/live-at-the-comedy-store for 5 dollars, all over the world…

    So this is my sixth hour-long standup special.  The truth is, I really love making these.  I skipped doing one last year and I missed it. This one is different from the recent others.  For one thing, it was shot in a nightclub instead of a theater.  I love doing the theater shows.  When I was a kid, my favorite thing in the world was Richard Pryor’s concert films.  The idea of being a comedian and doing a “concert” was a real goal for me.  Performing in a theater expands your material and opens you up as a performer.  The pressure of playing to thousands of people, I found, always makes you better.  And every concert hall I’ve played has made me feel like I’m getting a whiff of that city or town’s history.  The whole thing can be very exhilarating.

    But Nightclubs, comedy clubs, is where comedy is born and where comedy, standup comedy, truly lives.  Going back to Abraham Lincoln, who was probably America’s first comedian, Americans have enjoyed gathering at night in small packed (and once smokey) rooms, drinking themselves a bit numb and listening to each other say wicked, crazy, silly, wrongful, delightful, upside-down, careless, offensive, disgusting, whimsical things.   Sometimes in long-winded, red faced hyperbole, sometimes in carefully crafted circular, intentionally false and misleading argument.  Sometimes in well-chiseled perfectly timed trickery of verbiage.  Pun-poetry.  One line, one off, half thoughts.  Half truths.  Non-truths.  Broad and hilariously wrongful generalizations, exaggerated prejudices and criticism of nothing and everything while a couple over here shares a pitcher of sangria, this table of guys order round after round of beers. These women over here are having vodka and cranberry.  This guy drinks club soda and sits alone. He actually came for the comedy.  It’s a club.  It’s a bar.  It’s late at night.  No one here is being responsible. These are the things we do when we are DONE working and being citizens. We go to a comedy club and pay a bit of money to laugh harder than we ever do anywhere else.

    That is the standup comedy that I’ve been doing for almost thirty years.  I have been working theater (and now arena) stages for the last nine of those thirty years but the amount of hours I’ve spent on a club stage outnumber the theater stage hours by more than I can figure.

    I’ve been on comedy club stages probably more than I’ve stood on any other kind of spot in my entire life.  I started in the Boston comedy scene, on ground that had been laid by great comedians like Steve Sweeney, Steven Wright, Barry Crimmins, Ron Lynch, Kevin Meany, Don Gavin, back in 1985 when I was 18 years old.  I skipped college (still regret it), worked shitty jobs (will never regret that)  and spent every single night at any comedy club in Boston I could finagle my way into. I would watch every single comedian and I would BEG to get on stage.

    In 1989 I moved to New York.  I discovered a bursting comedy club scene, where you could literally do 8 shows on a saturday night. (I remember Ray Romano held the record at 9 shows).

    It was a glorious time for standup comedy clubs.  Great comics everywhere. Colin Quinn. Mike Sweeney. Joy Behar. John Stewart. Charlie Barnett. Ray Romano. Dave Chapelle. Chris Rock. Brett Butler. Brian Regan.

    All working out every night in clubs all over the city.  There was the Improv on 44th street.  On 1st Avenue, Catch a Rising Star and around the corner on 2nd ave, the Comic Strip (still there).  Carolines was on the Seaport then.  And in the Village we had the Comedy Cellar (still there), the Boston Comedy Club and the Village Gate.

    I spent my early twenties bouncing from one stage to the other, from 8pm till about 4am, when Dave Attell, Kevin Brennan, Nick DiPaolo and I would head to a diner and eat breakfast.

    The money was terrible.  About ten dollars per show on the weeknights, fifty a show on the weekends.  So every other week you had to leave town and work in another city. You’d go live in Atlanta, Columbus, Phoenix,  Tampa, for a week.  Most clubs would put you up in a condo behind the club and you’d work the whole week.  Tuesday thru Sunday, two shows Friday, three shows Saturday.  You could make about 700 a week as an opening act.  A good headliner might make 2500 or 3,000 but that was rare.  I worked in comedy clubs all over the country and I think I actually remember every single club.  My favorite clubs were the smelly little beer soaked places with dim lighting and low ceilings.  Go Bananas in Cincinnati. The Brokerage in Long Island (still there)  Penguins in Cedar Rapids.   The Comedy Underground in Seattle.

    Then there were chain comedy clubs that were always too antiseptic and suburban.  Some of them were literally inside of a mall next to a sunglass hut.  The Improvs, the Funny Bones.

    There were some comedy clubs around the country that were legendary.  That lasted out the death of comedy in the 90s.  The independent and truly great rooms where you can still smell the cigarette smoke exhaled by Bill Hicks.  The Acme in Minneapolis. The Punchline in Atlanta.  The Punchline (not related) in San Francisco.  Cobbs in San Fran.  The Laff Stop in Houston.  Zanies in Chicago.  Charlie Goodnights in Raleigh.  The Comedy Works in Denver.  These were the Meccas. When you could get a week at Acme, you know you could continue having the will to do this shit for another few months.  A week at the Punchline in San Fran could get you through the next week at Harvey’s in Portland.
    There were club owners that were part of Comedy History.  Who knew how to shape comedy.  Mark Babbit, Lewis Lee, Manny Dworman, Lucien Hold, Silver Friedman, Bud Friedman, Ron Osborne, others.

    I spent all of my mid to late 20s and thirties working out in places like these.

    Later when I moved to Los Angeles, I discovered a scene out there that was creative and fun and also steeped in show business history. You could see Norm Macdonald. Charles Fleicher. Robert Schimmel.

    In LA they have coffee houses and very cool rooms like Largo, where you can bring your notebook on stage and try just about anything.

    People like Andy Kindler, Kathy Griffin, Patton Oswalt, Blaine Capatch, Craig Anton, Laura Kightlinger did outrageous stuff in those rooms.

    I would sometimes go on stage at places like Mbar or Largo and come out with twenty minutes of new material, cheered on by the young, open and adaptive crowds of the “alternative” scene.  But I never believed those jokes until I took them to the Improv, where the more average and basic character of the audience would cut the new material down to about three jokes.

    And then there was the Comedy Store.  I would take the last three remaining jokes to the store on Sunset.  Maybe ONE of those would get a chuckle.  And that joke, I knew, was the true treasure of the night.

    I have always found the Comedy Store to be the most intimidating club of my life.  It is what I thought comedy clubs to be when I listened to Lenny Bruce records as a kid.  The black vinyl couches and chairs, the red formica stage.  Andrew Dice Clay on stage playing to fifteen people in open defiance of their hatred and funny as hell.   The Comedy Store is really show biz.  As in Milton Berle with his bow tie undone around his neck show business.   Mop your brow and say “tough crowd” show business.  A guy being beaten up in the parking lot show business.  The Comedy Store is where Pryor cut his teeth.  Letterman fought to get spots there.  George Carlin.  Eddie Murphy.   Marc Maron told me stories about living in the apartment behind the Store and how Sam Kinison pissed on his bed one night. This is the Comedy Store. The wonderful dark side of comedy.

    The Comedy Store is the only club in the country that NEVER passed me when I auditioned.  I auditioned at many clubs where I didn’t pass but I always went back and finally did pass. The Comedy Store NEVER passed me.  I just wasn’t right for them.  I didn’t start working there until I became well known enough to circumvent the audition process. Until I became one of those guys who can just walk into a nightclub and go on stage.

    So why did I shoot my new special in this place?  I don’t know.  Maybe because, after thirty years of doing comedy, the most exciting feeling for me is going on stage, not entirely sure it’s going to go well.  To this day, when I work at the Store, I feel there’s a one in three chance I might bomb.  Like bomb hard.  To a guy my age who has been doing it this long, that is exciting.   So over the last tour I did this year, I started doing shows at the Comedy Store “Main room” to feel it out. The staff of the club is excellent and they really know how to run a traditional room.  I loved working with them. Pauly Shore and his family were very gracious when we approached them about shooting my special there.

    I really feel truly privileged to have shot this special on that stage.

    Okay I didn’t mean to write such a long thing about comedy clubs.  The point is I prepared the material for this special on club stages.  I went to the Cellar here in New York, and their new club, The Village Underground, about ten times a week with the occasional trip uptown to Gotham Comedy Club and “The Stand” on third avenue.  I went out to LA to put that spin on it, working Largo, the Improv and finally the Comedy Store, hammering this stuff together in front of late night comedy club audiences.  So it only seemed right to shoot it that way.

    That’s all.  I hope you enjoy the special.  Please see the movie “Boyhood”.  It’s a great piece of filmmmaking and even literature. And take your kids to see “Into The Woods”  It teaches the greatest lesson you could teach a kid: If you are paying attention, life is very confusing.

    Thanks.

    Louis CK

    ps.  I guess I didn’t have to cancel the show at MSG tonight.  I don’t blame the mayor.  That storm was a monster.  We got lucky.  When you consider the action taken by the government of entire north east, they got it right.  To expect accuracy from each individual mayor is just too much.
    For us in New York and us in my house and us at MSG it was overblown.  But if you expand that “us” to everyone in the path is the storm, they were spot on.  My family in Boston is part of us for me.  So that’s how I look at it.

    Zo wijs.

  • Zéker dus niet die 95%

    Gelijk een tienermeisje van vijftien zat ik voor mijn scherm, te hopen dat het alsnog goed zou komen tussen Claire en Jamie:

    10296487_10152097868936615_7237581474649704977_o

    En toen zag ik op het interweb dat ze in het echt gewoon écht samen zijn. Ik denk niet dat ik ooit dichter bij letterlijk squeeeee!!! zeggen geweest ben dan toen ik dat te weten kwam.

    510d69b98e7e97b0e5c80d0e36d1af1f

    En nee, ik kan niet wachten tot april voor het vervolg op de reeks. Ik heb de acht boeken op mijn Kindle gezet en als ik uit heb wat ik nu aan het lezen ben, is dat het eerste op de plank.

    — voor wie niet weet waar het over gaat: Outlander! Nu bekijken! Zoooooo romantisch!!

    — en Claire zit dus niét in deze 95%: