Tales of Drudgery & Boredom.
Het was vanavond quiz ten voordele van de scouts, en het was eigenlijk wel wijs. Op de allerlaatste ronde na, waar we 20 vragen kregen, geen notities mochten nemen, en dan alle twintig antwoorden in de juiste volgorde moesten opschrijven. En op een muziekronde na ook, die voor een tafel met vier mensen die samen meer dan 200 jaar oud, aartsmoeilijk was.
Maar hey. We zijn wel gewonnen, dus we gaan geen moment klagen.
⁂
Christopher Alexander is gisteren overleden. Ik ga meteen toegeven dat ik er geen flauw idee van had dat hij nog in leven was, maar het deed me wel iets toen ik las dat hij er niet meer was.
Alexander is zo één van die mensen waar iedereen in in mijn branche zou moeten van afweten. Een jaar of tien geleden besloot ik, na er al jaren en jaren van afgeweten te hebben, zijn Pattern Language ook maar eens echt te lezen.
Heerlijk boek. Niet alleen voor architecten en mensen in mijn branche.
Merci, meneer Alexander. Voor alles.
⁂
Dat doet heel, heel raar. Ik heb juist ettelijke duizenden euro overgeschreven om het saldo van onze auto te betalen.
Okay, we sparen er al een paar jaar voor, maar toch: het was een obscene hoeveelheid geld om in één keer over te schrijven.
De auto is nu van ons. Binnenkort onderhoud, een eenzame schart uit de carrosserie halen, en dan verkopen, denk ik zo. Op de markt is hij nog een paar duizend euro meer waard dan wat de garage er ons voor zou gegeven hebben.
Spannend, wel.
⁂
We hebben nog wel wat te doen, in de ondertussen bijna eindeloze verbouwingsaga. Ik som even op:
Voor veel dan de dingen hierboven heb ik het eingelijk al min of meer half opgegeven dat het ooit nog in orde zal komen, maar stukken van die laatste twee punten, voorgevel en dak, daar komt nu schot in. We hebben twee offertes, we hebben twee timings, het is nu zaak van af te spreken wat en hoe. De gevel wordt gedaan in november, het dak kan in principe in mei-juni, vóór het bouwverlof. Vraag is nu: doen we het samen, snel na elkaar, in de herfst/winter, zodat de stelling kan hergebruikt worden? Of doen we het dak al als het nog wat warmer is, zodat we (a) niet vergaan van de hitte in de zomer en (b) niet dreigen onder te lopen als het dak in de winter er af moet gehaald worden?
Als ik het zo schrijf, lijkt het eigenlijk veel logischer om het zo snel mogelijk te doen, dat dak. Maar ik laat het over aan de specialisten: wat zij het beste en het meest praktische vinden, dat gaan we doen.
Ah ja, en dan nog eens de lening in orde maken. Ahem.
⁂
Ik heb mijn nieuwe computer al een paar dagen, en ik ben er nog altijd content van. Er zijn maar twee problemen mee.
Het eerste probleem, waar ik ondertussen mee kan leven: de harde schijf maakt om de vijf seconden een klein geluidje, alsof er iets gelezen en/of geschreven wordt. Dat is niet logisch, want de harde schijf is een dataschijf waar op dit moment niets mee gebeurt: voorlopig staat alles nog op de SDD. Enfin bon.
Het tweede probleem, waar het héél moeilijk is om mee om te gaan, is dat mijn middenste monitor automatisch donkerder wordt als er veel donkere inhoud op het scherm staat.
Yep: beeld u in dat ge naar een film of een serie aan het kijken zijt op fullscreen, en het wordt donker in beeld, dan wordt het beeld na ongeveer een seconde nog wat donkerder. Of zijt ge een artikel aan het lezen en er komt een grote donkere foto voorbij: het hele scherm gaat naar 50% van de helderheid die het had, om dan een paar seconden later weer helder te worden. Of de omgekeerde situatie: zijt ge aan het code schrijven in dark mode, en op een bepaald moment vindt het systeem dat er wat te veel heldere tekst in beeld is, en wordt het scherm plots twee keer zo helder als het al was.
Om-zot-van-te-worden.
Een jazz hands routine op de gargler later, en het ziet er naar uit dat het wellicht CABC is: Content Adaptive Brightness Control. Dat doet precies wat ik omschrijf, het scherm donkerder maken als er donkere inhoud op het scherm staat.
CABC uitzetten? Geen enkel probleem! DUUZD pagina’s op de googles, DUUZD video’s op de Youtubes.
Ah, maar helaas: 95% gaat ervan uit dat ik op een laptop zit. Daar is het inderdaad gemakkelijk: zoeken naar Brightness in de settings, op het pijltje ernaast klikken, en dan CABC afzetten.
De overige 4.99% gaat ervan uit dat er om de één of andere reden geen Brightness in de settings staan. Omdat de policy het weggesmurft heeft, of omdat de monitor dan wel de grafische kaart een verkeerde driver heeft. En dan wordt er uitgelegd hoe dat in orde te krijgen, met update drivers en disable en enable en herstarten en wie weet eens in safe mode, en dan wat prutsen in de registry en bladiebla.
Geen van al die dingen werken bij mij, natuurlijk.
Eén pagina gevonden met een registrysetting die expliciet CABC zou moeten aan zetten — ook dat doet niets.
Ik heb er twee dagen dik tegen mijn goesting mee geleefd, maar vandaag ging het bon gré mal gré opgelost worden. Aan het elimineren geslagen: het doet het maar op één monitor van de drie. Monitor op een andere grafische kaart gezet: het blijft hetzelfde doen. Monitor aan andere computer gehangen: AHA! Het doet het nog altijd!
Maar vroeger deed het dat niet, toen de monitor aan de andere computer hing. Dus, per eliminatie: het moet wel een monitorsetting zijn.
En jawel! Ik had zorgvuldig custom settings ingesteld, maar om de één of andere reden was die monitor gewoon overgestapt op Dynamic Contrast:
Dat afgezet, en hoezee! Probleem opgelost!
Ik ben ikweetniethoecontent.
⁂
Ja, geen goed idee, spellekes spelen. Het gevolg is dat ik van 17u tot een stuk in de nacht aan één stuk door — onderbroken door in de rapte eten klaarmaken en opeten — gewoon doorspeel.
Dat zijn nu al drie dagen van doorspelen tot drie-vier-vijf uur ’s morgens en neen, het moet gedaan zijn.
Ik ga geen Crusader Kings meer spelen.
Serieus, een mens heeft geen leven meer.
⁂
Spellekes aan het spelen geweest.
Crusader Kings is zó verslavend, ge kunt het u niet inbeelden. Wat er gebeurde sinds de vorige keer: Frankrijk is niet meer. Het stompje kroondomein is opgeslorpt in het Carpathische rijk — het amalgaam van oorpronkelijk de koninkrijken Hongarije, Moldavië en Wallachije.
Ik heb het Koninkrijk Vlaanderen gevormd: het oude koninkrijk Bretagne overgenomen, en dan hernoemd naar Vlaanderen. 🙂
Erfeniskwesties doen mij elke generatie stukken verliezen — ik slaag er maar niet in om mijn-erfgenaam-erft-alles in werking te krijgen — maar ik heb er ondertussen ook wel Savoye bij.
Het is zoals altijd natuurlijk: na eeuwen spelen, bedenk ik dat ik veel vroeger allerlei dingen in gang had moeten steken. Maar ik ben te veel gehecht aan mijn dynastie en mijn verwezenlijkingen om de knoop door te hakken en opnieuw te beginnen.
Grr.
⁂
Paying spellekes op de computer. Nauwelijks gelezen, nauwelijks naar series gekeken, maar wel uren en uren en uren spellekes gespeeld. Ik heb 10.3 uur Vampire Survivors gespeeld, een spel zo dom als een spel maar kan worden: gewoon rondlopen met de pijltjestoetsen, dingen dood doen, pillen oprapen, en bij elke nieuwe level kiezen welk wapen of enhancement te pakken. Oh, en soms is er een boss en als die doodgaat, komt er een kist en daar zitten ook keuzes in.
De wapens en de enhancements hebben allemaal leutige wisselwerkingen, en er zit ook iets van langeretermijnspelen in, met unlocken van bijkomende personages en wapens en enhancements en speelterreinen.
Echt wel dom, dus. Maar wél wijs en moeilijk neer te leggen. Eén spelletje duurt nominaal 30 minuten, met elke minuut een iets hogere moeilijkheidsgraad. En bij 30 minuten komt er een quasi onverslaanbaar monster. Kijk, dit is een intro van iemand die nog niet zo lang speelt:
En behalve dat heb ik ook 11 uur en 48 minuten Crusader Kings III gespeeld. Gestart als de Graaf van Vlaanderen in 1066, en al generaties hard bezig om mijn gebied uit te breiden, met als voorlopig doel: Koning van Frankrijk worden, en Frankrijk omvormen tot Groot-Vlaanderen.
Ik ben vooralsnog vazal van Frankijk, maar het kroondomein is gereduceerd tot de regio rond Isle de France, en ik ben de grote vazallen één voor één aan mij aan het binden en/of aan het vernietigen — het grootste deel van Bretagne en Anjou is al een generatie of twee in mijn handen, en Poitiers is denk ik de volgende die er zal aan geloven.
Er zijn, denk ik, geen twee meer verschillende games dan Vampire Survivors en Crusader Kings. Behalve dat ze alletwee verschrikkelijk verslavend zijn.
⁂
Ik heb een nieuwe computer en miljaar dat doet deugd. Mijn computer was zeven jaar oud, en in de tijd was hij wel goed, maar in de loop van de jaren is hij gewoon helemaal dichtgeslibd. Computers doen dat, en ik begrijp het niet helemaal.
Ik heb onlangs nog een laptop helemaal uitgewist en van nul af aan geherinstalleerd, en die werd daar gewoon niet sneller van. Terwijl ik mij toch herinner dat hij vier jaar geleden wél snel was. Bah.
Maar hey kijk: een nieuwe computer. Met genoeg geheugen en een degelijke grafische kaart en genoeg opslag en alles.
En modern genoeg om Windows 11 te draaien — wat het een beetje een surrealistisch gevoel geeft, soms. Er staan op één scherm Windows-vensters, en een paar telefoonschermen, en een emacs die via WSL2 werkt, en dan nog een zicht op mijn oude computer via Chrome Remote Desktop:
En het blijft allemaal rap genoeg en alles. Tot binnen een paar jaar, ongetwijfeld — maar dat zien we dan wel dan.
⁂
We waren alleen thuis met onze jongste dochter, en dan gaan we traditioneel sushi eten. Deze keer voor de all you can eat-formule gegaan bij Sushi-Love, een sushiboer waar we nog niet naartoe waren gegaan.
Dat was 27 euro, en we hebben met ons gedrieën 101 stukken sushi opgegeten. Van een hele Japanse brug vol traditionele dingen over een frietzak vol tonijn tot en met een plateau met 25 warme dingen op: het was voor ons allemaal de allereerste keer dat we warme sushi met aardbeien gegeten hebben.
Het was niet de allerbeste sushi die ik ooit heb gegeten, maar het was niet verkeerd. En voor de prijs moest een mens het niet laten.
⁂
Hoera! De kogel is door de kerk! In november wordt onze gevel gerestaureerd!
Dit is wat ik zie als ik door mijn venster naar boven kijk, en dat is dus geen goed zicht:
Het pleisterwerk is overal gebarsten, maar vooral op het tweede verdiep aan de rechterkant is het heel erg. Daar vallen er om de zoveel tijd stukken af, en de laatste tijd alsmaar meer.
De houten kroonlijst moet ook degelijk aangepakt worden. Met een beetje geluk is het gewoon verf af doen en opnieuw verven, maar een mens weet nooit.
We hebben al nieuwe vensters, dus daar kan proper rond gewerkt worden. Wat we nog niet hebben, is een nieuwe voordeur. Idealiter zit die er al in tegen dat de gevel gedaan wordt, maar ik vrees dat dat nooit op tijd zal gebeuren.
Het gaat langzaamaan vooruit, de verbouwingen. Tegen dat alle kinderen uit het huis zullen zijn en wij gepensioneerd, zou het wel eens gedaan kunnen zijn.
⁂
Het is leefweek op de scouts, maar dan alleen voor de leiding.
Drie van onze vier kinderen zijn leiding bij de scouts.
Dus we hebben er nog één op overschot. Dat doet raar aan tafel ’s avonds.
⁂
Ik heb een paar dagen vakantie genomen vorige week – minder dan ik eerst gedacht had, zo gaat dat soms — maar kijk: vandaag hebben we gewoon al de grote vakantie gepland.
We gaan eerst een paar dagen overnachten in Colmar, en van daar ook Straatsburg bekijken. Dan gaan we een dag of vier vijf niets liggen doen in La pastorale gourmande (misschien wel even over en weer naar Lyon, of Grenoble, of Valence, dat daar allemaal in de buurt ligt). Dan gaan we in Oradour-sur-Glane slapen, en wie weet stoppen we onderweg wel in Clermont-Ferrand. Als we daar slapen gaan we natuurlijk ook Oradour zelf doen en misschien wel eens naar Limoges kijken ook, dat is daar toch in de buurt en wie weet is daar meer dan alleen maar borden en porselein. Dan doorsteken naar Poitiers en daar blijven slapen. Daarna logeren in Fontevraud-l’Abbaye — dat was eigenlijk de reden waarom ik naar die kant van het land wou gaan: zien of er nog iets op te snuiven is van Eleonore van Aquitanië. Dan rijden we door naar Rouen (misschien een tussenstop in Le Mans?) om nog eens naar de kathedraal te gaan kijken en daar in de buurt te slapen. En dan naar huis. Misschien via Amiens. Misschien doen we een omweg naar de kust.
’t Wordt een vol programma, maar ons (mij) kennende zal het toch vooral veel nietsdoen zijn. 🙂
⁂
In tegenstelling tot de vorige serie die ik bekeek, W – Two Worlds Apart, klopte hier alles. Fantastische cast, heerlijk verhaal, chemie tussen alle mogelijke personages. Het is bij momenten hilarisch grappig, en het is bij momenten enorm ontroerend en triestig, en het is enorm romantisch.
Kim Min-kyu is de hoofdaandeelhouder van een groot bedrijf, KM Financial. Hij erfde zijn aandelen van zijn ouders, die allebei stierven in een auto-ongeluk dat hij overleefde — ze waren net op de terugweg van denk ik zijn tiende verjaardag te gaan vieren. Zijn ouders waren nauwelijks begraven of zijn beste vriend, Hwang Yeo-Chul, wordt door zijn vader, Hwang Do-won, vriend van Min-kyu’s vader, er toe opgezet om Min-kyu een brief te laten ondertekenen waarbij hij al zijn aandelen zou verliezen.
Hij is daar zo het hart van in dat hij een mensenallergie ontwikkelt: als hij ook maar iemand even aanraakt, gaat hij in anafylactische shock.
Vijftien jaar later woont hij al vijftien jaar helemaal alleen in een enorm huis. Ãls hij naar zijn werk gaat, heeft hij altijd een baton mee om mensen mee op afstand te houden — maar die heeft hij nauwelijks nodig, want iedereen gaat vanzelf weg van hem, zo angstaanjagend dat hij is.
Er zijn stapels plots en subplots, zoals wel meer het geval is; “I’m Not a Robot” komt van het hoofdplot: er is een geheime R&D-operatie bezig, waar een klein team AG3 aan het bouwen is, een humanoïde robot. AG3 (A-ji 3) is gemodelleerd op Jo Ji-a, het ex-lief van professor Hong Baek-gyun, de baas van het team. Het team dreigt verkocht te worden aan een shady businessman uit Engeland, en om Min-kyu ervan te overtuigen om dat niet te doen, stellen ze hem voor om de robot even uit te testen.
En, ge raadt het nooit: net voor de robot zou verscheept worden, morst er iemand thee op, waardoor de robot niet meer kan lopen. Which will totally not do, natuurlijk. Het team zit in zak en as, tot Baek-gyun Ji-a veel geld geeft om een dagje lang Aji 3 te zijn.
Natuurlijk loopt het op allerlei interessante en grappige manieren fout, en het spreekt vanzelf van Min-kyu en Ji-a op elkaar verliefd worden, op de meest schattige wijze ter wereld.
Meer, méér dan aangeraden. Ik dacht dat het zo rond aflevering 9 wel had gedaan kunnen zijn, maar dan ging het een heel andere richting uit dan ik had gedacht, en de laatste zeven afleveringen waren magisch schoon.
⁂
Hrm. Degelijke premisse, maar er ontbrak chemie tussen de hoofdpersonages. Meer specifiek: ik geloofde geen moment dat de mannelijke hoofdrol ooit zou verliefd worden, laat staan op een vrouw. En er was geen moment ook maar iets van chemie van hem uit naar de vrouwelijke hoofdrol.
De premisse was nochtans goed, met reizen over en weer tussen de echte wereld en de wereld in een webcomic, en het was spannend en niet echt voorspelbaar, maar helaas. Te weinig geloofwaardige romantiek. Ik heb nul problemen met suspension of disbelief als het verhaal bij het haar getrokken is, maar de acteerprestaties moeten wel een minimum aan geloofwaardigheid hebben.
Op naar het volgende, dan maar: I’m not a robot, over een mens die allergisch is aan andere mensen, en dat hij een robot bestelt die er uitziet als een vrouw, maar dat het blijkt een echte vrouw te zijn die eerst doet alsof ze een robot is.
Ik weet niet meer dan dat, maar het klinkt uitstekend.
⁂