Zonet op het nieuws, een oudere New Orleanse die verrukt was over het weer aanfloepen van de lichten in haar huis.
I just had to run down and tell ever-body: thaynk you Sweet Jee-sus! The lights are back on!
Ja hallo kroket!
“The Lights are back on! The town has been destroyed, thousands are dead, my house is a waterlogged ruin, but the lights are back on! Thank you sweet Jesus!”
“Half my family drowned, but hey, I just found that sock I’d lost back in April! Praise the Lord!”
Geluk (en deherejezes), zit soms in kleine dingen. Blijkbaar.
Dat vroeg ik me ook de hele tijd af. Dan waren die mensen alles kwijt -of het scheelde niet veel, en dan hadden ze nog een takje om zich aan vast te houden en aan het jammeren: Oh Daannnk U Grote God Dat Ik Nog Dit Takje Heb.
Want Dank Zij U Heb Ik nog Dit Takje!!!
Dan scheelt er toch iets met dat volk nee?
Die kan je ze dan toch alles (maar dan echt àllès) wijsmaken, neen?
Het is toch al langer gekend dat Amerikanen zo erg gelovig zijn? (In wat voor een geloof dan ook)
Je kan er niets maken tegen hun kerk, zelfs niet in vraag stellen, of het zit er hem op. Zeer beangstigend allemaal.
Is dat dan zo dat we verder willen gaan? Een mensheid die geleefd wordt door angst voor ‘het hogere’? Die zijn leven wil laten leiden door een onding die allerlei rampen over zich
laat komen en we toch daarvoor moeten bedanken?
Ik dacht dat we slimmer waren, maar neen, integendeel. Hoelanger ik leef hoelanger ik dat godsdienstfanatisme om me zich heen zie grijpen. En zijn we daardoor gelukkiger geworden?