Ik heb een zwak voor Spirit en voor N-VA: twee echt Vlaamse partijen, die elk met hun eigen invalshoek de erfenis van een eeuw Vlaamse Beweging goed verteerd hebben.
En die vol politiek talent zitten. En sympathieke mensen, denk ik. Geert Lambert is zéker sympathiek, die herinner ik mij nog van toen ik student was. En Bart De Wever vind ik altijd de moeite waar om te beluisteren in debat of te lezen in opiniestukken.
Zoals ook deze: Leterme heeft gelijk. Let ook op de subtiele steekjes onder water:
Daarna veranderde een klassieke language shift in drie generaties Jan in Jean en Maria in Marie.
Mijn italiek. Tee hee.
“Bij de eerste rechtstreekse verkiezing van het Vlaams Parlement, waarbij de kieskring Halle-Vilvoorde niet vasthangt aan Brussel, stemden vele Franstaligen in de Rand dan maar voor de etnische lijst Union Francofone. Waarmee ze politiek afglijden tot het niveau van Tutsi’s versus Hutu’s.”
Van een gratuite vergelijking gesproken…
Kijk, at random een paar losse gedachten, Vlaams en met een breder perspectief.
Neen, laat maar.
Ik zeg niet dat ik het ermee eens ben, en dat stukje is toegegeven niet meteen zijn beste, maar geef toe dat het altijd onderhoudend is.
Zoals die keer dat dubbelinterview met de man van het Vlaams Blok. 🙂
Dat stuk van De Wever zit vol met steekjes naar eerdere verklaringen van Franstalige politici en columnisten.
De Wever zou mijns inziens de vergelijking met Hutu’s en Tutsi’s niet gemaakt hebben, als Le Soir niet enkele dagen voordien de uitspraken van Leterme vergeleken had met “une Bosnie froide” en met “les identités meurtrières qui ont ravagé l’ex-Yougoslavie et le Rwanda”.
Goed als retorisch steekspel, minder geschikt als geïsoleerd tractaat over de communautaire verhoudingen.
Inderdaad zeer onderhoudend, maar het blijft altijd wat gissen naar de fundamentele onderliggende visie van deze man. Op dat vlak is een Geert Lambert meestal duidelijker.