Het verdict, op school

Ik was dus massa’s veel ongeruster dan iedereen, denk ik, maar ‘t was niet echt nodig: vier uitstekende rapporten, hoera!

Anna en Jan, we moeten daar ernstig over zijn, in het eerste en het tweede leerjaar, da’s nog niet echt écht. ‘t Is te zeggen: er zijn geen examens of zo, en ‘t is min of meer gewoon een rapport zoals er al een paar andere geweest zijn.

We waren er nogal gerust is: ‘t was al een tijd duidelijk dat Anna meer dan helemaal op haar plaats zit in het eerste leerjaar, zelfs al zit ze eigenlijk een jaar vóór. En Jan, die doet het ook traditioneel redelijk goed. Enfin, uitstekend zeer goed dus, stoef, stoef.

Louis, in het vijfde leerjaar — traditioneel het “moeilijkste”, zeggen ze — dat was al een beetje minder heel erg evident. Niet dat hij het slecht doet, verre van, maar ‘t is toch altijd wat spannend, in dat vijfde leerjaar, en ook al met echte examens en zo.

Geen nood: het was ook uitstekend goed. In de lagere school trekken we ons het attituderapport bijna meer aan dan de punten, en daar was het nog beter: Louis is zowaar met een erekaart naar huis gekomen, ik wist geeneens dat dat bestond: een echte kaart, getekend door zijn leraar en door de directeur, om te zeggen dat hij écht zijn best gedaan heeft.   

Zelie, dat was dan weer het échte werk: allereerste examenperiode op de humaniora, en alles.

Ik weet wel dat ik gezegd had dat ik ze van bijzonder dichtbij zou begeleiden, maar uiteindelijk is het redelijk hands-off gebleven, en da’s misschien maar best ook. Zo weten we allemaal waar het op staat.

En waar het op staat, is: met weinig studeren is het gelukt om een (veel) meer dan (zeer) degelijk rapport te halen, met als uitschieter een aan het fenomaal grenzend resultaat voor of all things wiskunde.

Maar het kan beter, en het moet ook eigenlijk beter. Niet voor de punten — 65 of 75 of 85, ‘t is mij allemaal gelijk — wel omdat “bwofja, ‘t is goed genoeg denk ik” niét goed genoeg is.

Maar allez ju, geen gezever. ‘t Was allemaal uitstekend. Volgend semester een beetje meer regelmaat en een beetje meer volgehouden inspanning, en dan zijn we hopelijk vertrokken voor zes to-taal probleemloze jaren.

5 reacties op “Het verdict, op school”

  1. We zullen uw dochter op den bureau nog eens helpen met haar wiskunde, en dan doen alsof ge verschiet dat dat zo een goed vak was! 😉

    (serieus: wenst ze all vier proficiat)

  2. Beetje opletten met dat “weinig studeren en toch goede punten halen”: ik had dat ook — ooit een examen wiskunde gemaakt waar ik 100% op had en het enige wat ik had gedaan qua studie was de inhoudstafel lezen.

    Maar dat blijkt later niet bij alle vakken te werken, en al helemaal niet aan de unief/hogeschool waar je niet alleen je handboek van voor naar achter moet kennen (ooit gebuisd geraakt op een vak omdat ik de inleiding niet had gelezen en één van de drie vragen op m’n mondeling kwam daar uit), maar je daar best ook nog wat extra’s bovenop kent.

  3. Precies. Vandaar dat we het niet onverdeeld positief vonden, en dat het à la limite misschien “beter” was geweest als het wat minder was geweest…

Reacties zijn gesloten.