Ik ben een website aan het ontwerpen. Twee zelfs eigenlijk.

Ik heb altijd een enorm ontzag gehad voor “echte ontwerpers”. Ik ben er in mijn leven zo een paar tegengekomen: Kris en Dooreman in typografie, Koen in tekenen en meubels en dingen, en Roel in websites. Van die mensen waarbij je niet naast het verschil tussen een poeta vates en een poeta faber kunt kijken.

Die dingen van een ontroerende schoonheid kunnen maken. Die achteraf gezien niet anders hadden kùnnen zijn.

Ik kreeg het onnoemelijk zwaar op mijn zenuwen van middelmatige ontwerpen. Sléchte ontwerpen, daar kan niemand iets aan doen, maar als het mediocer was—aargh.

Achteraf gezien was misschien de helft van mijn kwaad zijn op incompetentie in het algmeeen, en de helft was kwaad zijn op mezelf, voor het besef dat ik geen geniale ontwerper was (ben). En dat al mijn ontwerpen zoniet slecht dan toch zeker van een aan slechtheid grenzende middelmatigheid waren.

Met het ouder worden kan het me allemaal niet zo erg meer schelen. Leven en laten leven. En het is met ontwerpen van websites net zoals met tekenen en muziek spelen: iedereen kan het, mits genoeg oefening.

Als j’er maar genoegen mee neemt dat je nooit een Da Vinci of Mozart zal zijn.

Of Kris, of Koen, of Dooreman, of Roel.

Oh well.