Van alhier:

Papke, mee zijn drij kamerâote, zaote te gaoren in en vizclante.
Ze reeë nâor hulderen bâos om hem e gelukzaoleg nieuwjâor te gâon weinsche. Elk mee en grûute sigaren in hulder hûufd zaote ze te dampe dan ze malkoare nie mîer en zaoge zitte.
Zoors, die rechtover Papke zat, gevoeldege, dat den dezen altijd op zij nieuwe schoene zat te spîekele. In ‘t îeste en hâod hij niemendale gezeid; mâor op de duur kwamt da spelleke zijn ûuren uit.
Al mee ne kîer schoot hij in en kattekolirre:
– Gij vuile loeder, zeid hij ezûu tege Papke, ge spîekelt gestaodeg op mijn schoene!
– ‘k Moe zekers op mijne spîekele, zei Papke!