Traag sprekend.
Ik betrap er me op dat ik vaak iets doe waar ik zelf een hekel aan heb: beginnen aan een zin, en dan stoppen, en dan herbeginnen, en dan weer stoppen, en dan weer herbeginnen. Als iemand dat tegen mij doet, heb ik altijd de neiging in het midden van zo’n stilte komaan! accouche! te roepen, en ik kan me alleen maar inbeelden dat het ongelooflijk irritant moet zijn.
En het omgekeerde is trouwens ook iets dat me te vaak overkomt en waar ik zelf ook een hekel aan heb: om die tardiloquentie te compenseren bedenk ik soms heel het verloop van een conversatie in mijn hoofd, en dan komt die er als één stroom op géén tijd uit. Wat, kan ik me inbeelden, onnoemelijk vervelend moet zijn. Enfin ja, het beseffen is al één ding zeker?